Het liep wat anders

 Meestal is de zondag een dag waarop we wat andere dingen doen dan we doorgaans door de week doen. We doen dit om toch nog een beetje een structuur in de weken te houden. Vandaag zou dat anders gaan verlopen omdat onze aandacht uitgaat naar het plafond waarmee we bezig zijn en het effect dat dit plafondwerk op onze aandacht heeft, is dat het die doet versmallen. Dus na de ochtendwandeling waarbij ik letterlijk van de weg afglibberde en het in de greppel nog maar net staande hield, togen wij naar boven om daar de volgende regels aan ons plafond te monteren. Toen we net twee regels hadden hangen ging de telefoon met daarin de vraag of we zin hadden in koffie en bijbehorende visite. Natuurlijk, altijd zin in koffie en een gezellig moment. Dus Gerrit nog snel even naar de ICA voor diepvries kaneelbullar (want ja ik ben normaal gesproken de bakker maar kom daar nu even niet aan toe) en daarna als een speer naar huis om koffie te zetten en ja hoor, daar kwamen P en J al aangereden. Moe maar voldaan (en pijnlijk omdat ijs niet meegeeft) na 35 kilometer schaatsen op een meer bij Laxå.

Dat was heerlijk, met de kaneelbollen maar vooral ook met de gespreksonderwerpen die ergens anders over gaan dan over gipsplaten, plafonds, regels, etc.  Dat rekte ons aandachtsfocus weer eventjes lekker op. 

Na de visite zijn we nog even aan de slag gegaan en hebben we nog drie platen gemonteerd en toen hadden we trek in een glas wijn. Het 'werk' dat komt deze week wel weer en de Corona is nog lang niet voorbij dus we hebben alle tijd.

Ja.. en wat is dit dan voor een foto?

In 1967 selecteerde de 'Democratic Party' in de VS, Chicago voor het houden van een nationale conventie voor het kandideren van Lyndon Johnson in zijn tweede termijn als president. In die tijd was de VS verwikkeld in een oorlog in Vietnam, een oorlog die vele Amerikaanse soldaten het leven heeft gekost en waar geen einde aan leek te komen. Ik herinner me nog dat die oorlog elke dag het journaal domineerde. Ik was nog klein, ging naar de lagere school en was bang voor de beelden die ik over die oorlog op het journaal zag. Het was ook de tijd waarin er een zeer krachtige anti Vietnam beweging actief was, in de VS maar ook in NL bijvoorbeeld. 

Maar terug naar mijn verhaal. De anti Vietnam beweging vatte het plan op om ten tijde van deze conventie een vreedzaam 'Festival of Life' te organiseren als een soort van tegenbeweging tegen de Conventie, die ze als 'Convention of Death' betittelden. Diverse anti Vietnam bewegingen zouden zich gedurende de conventie in Chicago laten horen. The slogan werd ' We are There' en er zouden 500.000 mensen dansend over de straten van Chicago kunnen gaan. De vergunning voor deze happening werd voor elke groep die mee wilde doen afgewezen maar de beweging was niet meer te stoppen. Deze gebeurtenissen moeten worden gezien tegen het licht van de moord op Marten Luther King en de twee Kennedy's. Er was dus veel lading met frustratie. Uiteindelijk kwamen er 10.000 mensen naar Chicago, veel minder dan verwacht maar toch nog steeds een hele massa. Deze kwamen te staan tegenover een enorme politiemacht om de vreedzame bijeenkomst uit elkaar te slaan. Zo werd datgene dat vredig zou zijn uiteindelijk een bloedig drama. 

Uiteindelijk werden de personen die het 'Festival of Life' organiseerden en zij die zich hadden aangesloten, berecht. Zeven personen en aanvankelijk een achtste, een zwarte man die ervan werd verdacht een politie agent te hebben vermoord. 

Steven Spielberg heeft vorig jaar (2020) van deze rechtsgang een film gemaakt met de titel 'The trial of the Chicago Seven'. Vanavond hebben we die film gekeken (Netflix). Een geweldige film! Met open mond zit je te kijken naar het onrecht dat in de rechtbank, de rechtspraak wordt aangedaan. Maar wat mij ook erg aangrijpt is dat de sfeer die wordt geschetst in deze film, die dus speelt in de jaren '60 van de vorige eeuw, voor ons mensen die leven in de wereld van 2021 nog zo herkenbaar is in de 'Black Live Matters' beweging. Hoe respectloos en discriminerend er in de rechtszaal werd omgegaan met iemand met een zwarte huidskleur. En niet zomaar een verhaaltje , nee in beeld gebracht zoals het is gegaan.  Ja het is een film die je raakt!

Bovenstaande foto is die van de Seven.

Zo kreeg onze dag op meerdere manieren een andere wending dan van tevoren gedacht.

Morgen moeten we eerst naar Mariestad voor het halen van hondenvoer, het plafond wordt zo een lang verhaal, het is niet anders en het hoeft niet anders.

Wordt vervolgd......