Kobalt in Igelstad.....?

Het smaakt voortreffelijk..... en dan heb ik het over mijn brood, gebakken van zelfgemalen hazelnootmeel. We vinden het zelfs lekkerder dan brood gebakken van amandelmeel!

Gisteren was het woensdag, een lichtgrijze dag die naar verloop van tijd donkergrijs werd. We vroegen ons 's ochtends af welke route we vandaag zouden gaan lopen. Kaart op tafel en zoeken. We vonden een leuke wandeling van een kleine tien kilometer. Het werd een rondje Igelstad. Dat klinkt groot maar is klein. Igelstad is een gehucht in de bossen en bestaat uit slechts een aantal woningen/boerderijen. 

De weg ernaar toe was prachtig. Ook hier weer bossen in allerlei stadia van ontwikkeling.....

en ook hier kap!

De natuur rondom Igelstad lijkt ongerept en het is heerlijk hier te wandelen.

Toch is het ook een gebied waarover zeer veel zorgen zijn. De ongereptheid wordt bedreigd omdat men gedachten heeft aan het winnen van Kobalt in dit gebied.
De Kobalt winning vindt plaats in een open mijn, het zal een behoorlijk aantasting zijn van deze omgeving en het zal ook veel aan-en afvoer verkeer met zich meebrengen. Bovendien ziet men de Kobalt winning als een bedreiging van het nog zo maagdelijk schone meer Unden. Het verzet heeft geleid tot het ontstaan van een  behoorlijk actieve FB groep.....'Vi som brinner för Unden'. Elk jaar maken alle bewoners rondom het Unden, en ik lees op de FB groep dat dit gebied steeds ruimer wordt genomen, een vuur als daad van verzet tegen deze plannen.

Zo wandelend door deze zo mooie en ook pittoreske omgeving heb ik geprobeerd me een voorstelling te maken over hoe dit er dan straks uit zou kunnen zien wanneer voornoemde plannen doorgang vinden. Het is een gedachte waar je niet vrolijk van wordt.

 Op een van onze wandelingen kwamen we onderstaand fenomeen tegen. Hierover had ik eerder al eens een blogpost willen schrijven maar tot nu toe was het er niet van gekomen. Het gaat dan over het fenomeen 'Ödehus' of Övergivna hus'. Ik meen me te herinneren dat in Västra Götaland, waar wij dan wonen, de meeste Ödehus te vinden zijn. Tegenwoordig staan deze verlaten huizen veelvuldig in de aandacht. Veel gemeenten zijn ze aan het inventariseren in de hoop dat ze verkocht kunnen worden en door inventarisatie in de verkoop te kunnen bemiddelen. Dat gebeurt ook, er is een groep mensen die een dergelijk huis koopt om dit vervolgens met veel inzet en doorzettingsvermogen, weer in oude glorie te herstellen. Ook daarvan is een  zeer snel in leden toenemende FB groep genaamd: 'Jag räddade ett ödehus' waarvan ik ook lid ben geworden. Inmiddels zijn twee collega bloggers me al voor geweest hierover te schrijven. Marja Wagemans schreef een blogpost over getiteld 'Verlaten' en recenter schreef ook Heiko in zijn blogpost 'Nieuw project beginnen' over Ödehus. Ik ga dit daarom niet nog eens overdoen.
Slechts nog enkel voorbeeld van een Ödehus in onze buurt

de schuur....

het gereedschap.....

de woning.....

En hier nog een link naar hoe een veranderingsproces van een dergelijk huis eruit kan zien....'från ödehus till drömkåk'. Ik hoop dat de link ook werkt in NL, zo ja dan moet je echt even een kijkje gaan nemen en vooral ook letten op de prachtige behangen die er zijn gebruikt.

De dag van vandaag, donderdag, was zomaar weer voorbij. We zijn naar Skövde geweest voor het doen van een aantal boodschapjes voor onze vakantie.

Wordt vervolgd.....

We hebben geen programma....

Het is vandaag een uiterst grijze dag met de hele dag ook nog eens motregen. We zijn er niet chagrijnig onder maar het betekent wel dat we niet gaan wandelen. 'Gjin gemiener rein as sto-rein' zei mijn moeder dan. Daarmee bedoelde ze dat deze regen je helemaal doorweekt wanneer je even buiten bent, dit terwijl je denkt dat het wel meevalt. 

We verkeren momenteel in een uitzonderlijke situatie, tenminste voor ons doen dan. We hebben namelijk geen programma. Dat komt niet zo heel vaak voor. Meestal zegt Gerrit na het ontbijt....'we moeten ook nog even met dit of dat aan de slag'. En dan is een dag zomaar weer gevuld. Maar vanaf maandag is de planning even leeg. Dit weekend gaan we op stap en voor die tijd beginnen we even geen nieuwe projecten meer. Ik moet eerlijk bekennen dat dit mij heel erg goed bevalt. Eigenlijk houd ik niet zo van vastgestelde programma's maar wil ik liever op het moment bedenken wat ik zou willen doen. Maar ja... zo is het leven niet altijd.

Maandag hadden we overigens nog wel even een klusje, we hebben de garage, dat is de ruimte waar we het schuurwerk van de kasten hebben gedaan, helemaal schoongemaakt. Ik heb maar geen foto genomen van hoe het eruit zag omdat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen in die garage. Het schuurstof zat werkelijk tot aan het plafond! Maar het is ons gelukt! Zelfs zo dat ik de vloer van de garage nog gedweild heb. Het is er nu suikerschoon (of is dat een frisisme?) Als dat het geval is lees je er maar overheen. En omdat een verhaal zonder plaatjes niks is, hier ook even de verslaglegging in beeld.

Daar kunnen we voorlopig weer even mee vooruit.

Vorige week zaten we aan de keukentafel even met onze Femke te bellen, toen ik ineens een doffe knal hoorde, naar buiten keek en uitriep ' hij is er weer!' Wie....vroeg Femke verschrikt....'De specht' zei ik. Ze dacht aan iets griezeligs of ergs maar een specht...dat mocht!

Vorig jaar kwam de specht elke dag langs om te eten uit de vogelvoederbak. We raakten al helemaal vertrouwd met elkaar. Eén keer vloog hij te snel weg tegen het raam van de altan aan. Hij lag toen even buiten kennis op de grond. Gerrit heeft hem toen liefdevol opgepakt en op het muurtje van de altan gelegd om rustig bij te komen. Dat heeft onze relatie met de specht echt versterkt. Op een gegeven moment was hij weer weg, vertrokken van het muurtje. Elke keer als hij eet is het net alsof het huis schudt. Het is een dof dreunend geluid wat we dan horen. Tot het gesprek met Femke hadden we hem dit jaar gemist! Ik dacht, ik ben altijd van de moeilijke gedachten.....dat hij dood zou zijn. Vandaar mijn gekraai toen ik hem voor de eerste keer dit jaar weer zag. Onze specht, dat mag ik nu toch wel zo formuleren, is geen schoonheid. Hij ziet er verfomfaaid maar ook een beetje brutaal uit.

Maar desalniettemin houden wij van hem.

En dan nu even iets anders.....

Van één van mijn laatste salarissen kocht ik toen we nog in Nederland woonden een keukenmachine. Die had ik nog nooit gehad, ik mixte met de hand of met de mixer en al het kneedwerk (ik bakte zelden) deed ik handmatig. Vanuit de gedachte dat ik in de toekomst meer tijd zou hebben en wellicht meer tijd in de keuken zou doorbrengen leek de aanschaf van zo'n machine mij een goed plan.

Ik kocht, nu ik zou overgaan tot aanschaf, niet de eerste de beste. Ik kocht een Bosch OptiMUM (van mjummie) met van alles erop en eraan. Ik vond het een hele uitgaaf en durfde bijna niet tot de koop over te gaan maar Gerrit zei: ' als je er één koopt, koop dan een goeie!' Hij zag destijds natuurlijk allerlei lekkere baksels in zijn fantasie voorbijkomen, niet wetend dat we koolhydraat arm en intermitterend vastend door het leven zouden gaan. Dat laatste wist ik overigens destijds zelf ook nog niet. Maar toch, die keukenmachine is een beste aanschaf geweest. Ik gebruik hem bijna elke dag en onvermoeibaar doet hij zijn werk. Zo maakte ik vandaag hazelnootmeel. Dat zal ik even toelichten...

Een poosje terug zijn we gestopt met het drinken van koemelk en het eten van zuivelproducten met uitzondering van boter, kaas en vette slagroom. We zijn toen overgestapt op amandelmelk, hierin zitten weinig koolhydraten en we vinden het veel beter smaken dan sojamelk. Ook gebruikte ik  amandelmeel voor mijn baksels (brood, gebak en koekjes). Ik blijk niet de enige te zijn die deze keuze maakt. De grote vraag naar amandelnoten maakt dat er meer amandelnoten geteeld moeten worden. De teelt van deze noten laat de natuur niet ongemoeid. Het kost namelijk zeer veel water om de noten te laten groeien. Dit groeien vindt bijvoorbeeld voor 80% van de wereldproductie, plaats in Californië. Wel we weten allemaal van de bosbranden aldaar, het is er te droog. Boeren graven er diepe putten om aan water te komen voor de teelt en de bodem daalt er gigantisch, lees hier. Naast dat het veel water kost worden er ook veel pesticiden gebruikt met ontwrichtende gevolgen voor de bijen. Er sterven hele bijenvolken uit door pesticiden, parasieten en een veranderende biotoop, lees hier voor verdere info. Ik ben hier wel van geschrokken, we dachten iets goeds te doen, namelijk amandelmelk drinken i.p.v. koemelk en met amandelmeel bakken i.p.v. tarwemeel, maar hierin blijken we een verkeerde keuze te maken. Dus nu gaan we op zoek naar alternatieven. 

Vandaag was ik in de Lidl en zag ik zakjes met hazelnoten liggen. Ze waren niet duur en ik heb er zes zakjes van gekocht met het idee er hazelnootmeel van te maken. Dat heb ik vanavond gedaan met mijn Bosch OptiMUM. Ik heb kleine porties in de blender tot meel gemalen, dit door een zeef gehaald en er een brood mee gebakken. Het is een klereherrie in die blender maar het gaat prima. De Bosch heeft er geen moeite mee. Voor het brood moet ik fijn geraspte kaas gebruiken. Die rasp ik zelf met de machine, daarna kneed ik het brooddeeg met de machine. Gaat echt fantastisch. Bijna elke dag moet ik wel iets bakken, schaven of snijden, daarom staat de machine voor vast op ons aanrecht, hij heeft een speciaal hoekje gekregen.

Hier nog even mijn eerste brood van zelfgemaakt  hazelnootmeel. Het klinkt wel lekker wanneer ik het zo formuleer in mijn hoofd, morgen zullen we proeven of het ook lekker is want we zitten nu in onze 16 uren vast tussen de warme maaltijd en het ontbijt.

mijn eerste hazelnootbrood....

Wel ik dacht een niet zo lange blog te gaan schrijven maar het is toch nog een heel verhaal geworden. 

Wordt vervolgd.....

We zitten nog niet te navelstaren.....

Grijs weer vandaag en een beetje mottig, de winter wil maar niet komen. Maar toch naar buiten want wij willen wandelen en de honden ook. Na ons ontbijt de wandelschoenen aangetrokken en in de auto naar Sätra bruk gereden, 5 km vanwaar wij wonen, alwaar we een prachtige route kunnen wandelen helemaal langs het water. Aan de ene kant bos en aan de andere kant water. Wat wil een mens nog meer. Het is één van mijn favorieten deze wandeling.

Vandaag zijn we nog een beetje verder gelopen dan de andere keren. We hadden gezien dat er nog een pad is van een kilometer lengte dat we nog niet eerder hadden gelopen en dat uiteindelijk doodloopt. Dat stuk daar was men druk met het rooien van bos. Eigenlijk is het lopen door de bossen hier in Zweden  als een lopen over een industrieterrein. Het bos kun je zien als de productie van de grondstof. Wanneer de grondstof klaar is (de volgroeide bomen) wordt het verzameld en afgevoerd en wordt er nieuwe grondstof geproduceerd. Wanneer je zo door de bossen loopt zie je ook dat de bossen zich in verschillende fasen van ontwikkeling bevinden. Hier, in het stuk dat wij liepen werd gekapt en er lag véééél hout.

Een boom die een aantal tientallen jaren groei heeft doorgemaakt wordt in een paar minuten gekapt en gestript, persoonlijk vind ik het altijd wat een troosteloos gezicht. De machines waarmee dit gebeurt zijn zwaar en ploegen het bos en de weg naar het bos helemaal om. Vaak is het ook zo dat het gekapte bos er nog wat slordig uitziet. Na een poosje worden de gestripte takken op een hoop gelegd, soms met een doek erover om het te laten drogen en op een gegeven moment wordt dat afgevoerd. Later wordt er dan weer nieuw bos aangeplant. Een poosje terug las ik dat er in Zweden meer bos groeit dan er wordt gekapt en dat vind ik dan weer een geruststellende gedachte. Hier 'på landet' (op het platteland) draait het leven om hout. Grote vrachtauto's met aanhangers volgeladen met boomstammen rijden dagelijks op en af.

Wel op een gegeven moment was de grond van ons pad zo omgeploegd dat we zijn teruggekeerd om bij Lilla Edet het water over te steken en aan de andere kant terug te lopen. Met elkaar toch weer 10 kilometer, die hebben we maar weer in de benen...heerlijk!

Dit is Lilla Edet, de plek waar we het water kunnen oversteken.

Op de terugweg zagen we nog dat de Bevers eveneens druk waren geweest met het omhalen van bomen. We zien ze bijna nooit zwemmen maar op vele plaatsen komen we dit soort van  situaties tegen.

 Fris en met een voldaan gevoel kwamen we aan het einde van de middag weer thuis.
Gerrit heeft de haard in de woonkamer aangestoken en daar hebben we lekker rustig zitten lezen. Ik kon beginnen in het nieuwe boek (zie mijn post van gisteren), Gerrit had het in twee dagen uit en onder de indruk van hoe het behandelprotocol vorm heeft gekregen en wat erin wordt beschreven aan resultaten van behandeling. Zelf had ik gisteren nog een aantal interviews (podcasts heet dat geloof ik tegenwoordig) met hem gezien zodat ik daarmee een beetje een raamwerk over de inhoud van deze materie kan krijgen waardoor de inhoud van het boek bij mij wat beter op z'n plek valt. Ik ben tenslotte geen medicus. Overigens is het boek goed leesbaar en voor leken geschreven en moet ik zeggen dat de schrijver een goede didacticus is. De schrijver (Dale Bredesen).. wel hij is microbioloog en neuroloog, heeft een professoraat aan de universiteit van  San Francisco en hij heeft een kleine 30 jaar onderzoek gedaan met een team van collega's. Ik was dan ook zeer verrast dat ik op de site van Alzheimer Nederland een zeer kritische houding ten aanzien van zijn behandelmethodiek tegenkwam. Zij scharen het onder alternatieve behandelingen waarmee het toch een bepaald stempel krijgt. ANL. stelt dat delen van het protocol van behandeling van Bredesen zijn onderzocht en onwerkzaam zijn bevonden. Wanneer je op de site probeert door te klikken om te onderzoeken over welke delen dit gaat dat kom je op een lijst diëten zoals het Kurkuma dieet en het groene thee dieet, wat mij persoonlijk toch iets anders lijkt. Bredesen stelt overduidelijk dat je niet een deel van de behandeling kunt doen. Het is een geheel. Hij gebruikt hiervoor het beeld dat je naar Alzheimer kunt zien als een dak van een huis met 36 gaten (hij heeft meer dan 36 factoren gevonden die van invloed zijn op het ontstaan van het ziektebeeld en hij onderscheid drie subtypen Alzheimer). Wanneer je van de 36 gaten er 10 gaat dichten dan blijven er nog steeds 26 over waardoor je huis niet waterdicht wordt. Uit het boek  (zelf heb ik het nu ook bijna uit) en de interviews die ik heb beluisterd, krijg ik juist de indruk dat hij met zeer gefundeerd en begeistert onderzoek deze nieuwe benadering heeft opgezet. Die benadering vraagt van mensen een gedragsverandering op het gebied van eten en bewegen en het nemen van voedingssupplementen. Maar dat alles gebaseerd op uitkomsten van microbiologisch onderzoek en uitgebreide diagnostiek. Uit mijn eigen vakgebied (psychologie) weet ik uit ervaring dat het maken van gedragsveranderingen vaak erg moeizaam gaat en nog lastiger is vol te houden. Dit zal zeker een rol spelen in de resultaten van een dergelijke behandeling.

Maar geen gezeur verder, het is een machtig interessant boek en het leest als een trein en het geeft ons een nieuwe impuls in waar we met onze voeding en leefstijl nu een aantal jaren mee bezig zijn en waarbij we ons heel goed voelen.
En natuurlijk is het je verdiepen in nieuwe materie een cognitieve uitdaging en dat is altijd goed!

Voor wie interesse heeft hier nog een tweetal links:

1. Dr Dale Bredesen on preventing en reversing Alzheimer's disease

2. TEDxManhattanBeach

Zo hadden we vandaag een rustige en ook zeer gevulde zondag die ons weer zeer veel gespreksmateriaal oplevert. We zitten nog niet te navelstaren.

Waar zou deze post ook alweer over gaan.......

De dag ging vroeg van start vandaag. Na een goede nachtrust werd ik energiek wakker en bedacht ik dat ik wel een brood kon gaan bakken. Wij eten geen gewoon tarwe brood, aangezien we koolhydraat arm eten, dat betekent ook dat we niet zomaar naar de bakker  (zo die er al zou zijn) kunnen gaan om een brood te halen. Vanochtend vroeg ben ik een keto brood gaan bakken. De basis is (eco) ei en kaas met daar doorheen Profiber, Husk, Amandelmeel en een beetje bakpoeder, zout en een heel klein beetje appelcider azijn. Daarmee bak ik in 50 minuten een heerlijk brood dat ik decoreer met een handjevol zaden. Ik heb het recept niet zelf bedacht maar gevonden op internet. Heb je belangstelling dan kun je het hier vinden maar dan moet de translate er wel even overheen vrees ik. Vandaag dus ontbijt met lekker warm brood, heerlijk!

Het koolhydraatarme of ketogene voedingswijze zijn we een aantal jaren terug begonnen met als doel iets af te vallen. Voordat we er aan zijn begonnen hebben we ons natuurlijk eerst verdiept in de werking van het dieet en hierover vele artikelen en ook boeken gelezen. In toenemende mate komt er meer wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van langdurig gebruik van  ketogene voeding.

Voor wie het nog niet kent, in het kort.. Bij ketogene voeding laat je je lichaam omschakelen van glucose als energiebron naar ketonen (welke ontstaan uit vetten) als energiebron. Dit doet het lichaam uitsluitend wanneer er heel weinig koolhydraten in de voeding aanwezig zijn. Dit is heel kort door de bocht wil je meer weten lees dan hier .

 In onze eigen zucht naar meer kennis over het ketogeen dieet kwamen we al een aantal leuke boeken tegen. Zo hebben we het boek gelezen van Maria Borelius getiteld 'hälso revolutionen'. In een periode waarin zij zich lichamelijk niet ok voelde is de schrijfster zich gaan verdiepen in de invloed van voeding op gezondheid. Het leuke van dit boek is dat zij wetenschappers met bijzonder en revolutionair onderzoek in dit onderzoeksgebied is gaan opzoeken om ze te interviewen en langzaam maar zeker zelf ook veranderingen in haar eigen eetstijl heeft aangebracht. Van beide is dit boek een neerslag.

Verder vonden wij ook het boek Keto Answsers van Anthony Gustin en Chris Irvin zeer informatief. Vanuit de kennis van beide boeken hebben wij zelf enige aanpassingen gedaan in onze voeding. Zo eten we veel groente, en uitsluitend groente die boven de grond groeit en nemen we ook voedingssuplementen, iets wat we eerder niet deden vanuit de gedachte dat wanneer je gezond eet je geen supplementen nog hebt. Daarop zijn we dus teruggekomen. We zijn meer antiinflamatoir gaan eten. Het koolhydraat arm eten doen we inmiddels niet meer om af te vallen maar meer nog om de effecten ervan op lichamelijk maar ook geestelijk welzijn.

De leeshonger was enige tijd een beetje ingesukkeld tot vorige week. Gerrit was aan het surfen op internet, dit aan de hand van een programma dat we op de Zweedse TV hadden gezien wat ook ging over voeding. Hij stuitte tijdens dit surfen op de titel: ' Het einde van Alzheimer'. Wel dat zijn intrigerende woorden...of niet! We weten allemaal dat Alzheimer naast bijvoorbeeld hart en vaat aandoeningen, obesitas en kanker, een van de bedreigingen is in het ouder worden. Alzheimer,  en ik quote Dr. Steven R. Gundry 'berooft de slachtoffers van hun leven, lang voordat ze er niet meer zijn.'

Dr Dale Bredesen is een vooraanstaand neuroloog en hij beschrijft Alzheimer en de behandeling ervan  vanuit een nieuw perspectief. Alzheimer is een genetisch bepaald ziektebeeld waarbij ontstekingen een tekort aan nutriënten, hormonen en andere stoffen die de werking van hersenen ondersteunen en giftige stoffen zoals zware metalen of biotoxines, een rol spelen. Bredesen benoemt 36 factoren die kunnen leiden tot het krimpen van de hersenen.  Hij heeft een behandelprogramma beschreven (ReCODE) waarmee voor ieder individueel het evenwicht in een gezond werkend brein weer wordt hersteld. Dit behandelprogramma is gebaseerd op voeding en levensstijl zoals het verbeteren van je slaappatroon, stoppen met het eten van gluten en vasten op geregelde tijden. (Bovenstaande is zonder toestemming geleend uit de samenvatting zoals die staat op Bol.com en die is geschreven door de al eerder genoemde Dr. Steven R Gundry.) Hij heeft met dr. Bredesen samengewerkt en kan het beter verwoorden dan ik het kan, ik moet tenslotte het boek nog lezen. 

Wij hebben dit boek besteld bij bol.com en nog niet gelezen. Vandaag konden we het in Tibro ophalen. Gerrit is er net in begonnen en is al enthousiast. Wel hebben we samen een interview bekeken met Bredesen te vinden op Youtube. Het interview is vrij diepgaand en Bredesen geeft gedetailleerde antwoorden op de aan hem gestelde vragen. 

Het hele leuke is dat wat wij in zijn antwoorden beluisterden deels overeenkomt met kennis die wij ook in de in deze post eerder genoemde boeken  en andere artikelen over voeding al waren tegengekomen en ook zelf toepassen. De invloed van voeding op verouderingsprocessen in lichaam en brein lijkt veel groter te zijn dan eerder werd aangenomen.

Wij vinden dit alles zeer interessant en we hopen natuurlijk dat het niet zover komt dat ik op een gegeven moment niet meer weet waarover ik mijn blogpost ook alweer zou gaan schrijven.

Ondertussen is het ook weer vrijdag, een nieuw weekend en ook het Chinees Nieuwjaar. Geniet van het weekend en voor wie het vieren,....het Chinees Nieuwjaar!!

Wordt vervolgd....

Het was alsof de lucht in brand stond......

Zo mooi was het toen we om kwart over vier bovenop de Grotteberg stonden na ruim 4 uur wandelen.

De kroon op de wandeling, zou je kunnen zeggen. We liepen vandaag een deel van de Västra Vätterleden een wandelroute door een prachtig en historisch interessant deel van Västra Götaland. De hele route is 200 km lang en is verdeeld in 8 etappes. Wij liepen er vandaag eentje, dat wil zeggen een deel van de ene etappe in combinatie met een deel van een andere etappe om zo een rondje te kunnen lopen. Met elkaar 16 kilometer.  De Västra Vätterleden loopt langs Undenäs en we kunnen voor ons huis instappen. Eerst liepen we een deel van de route naar Gränvik en op een later moment namen we de afslag naar Forsvik en weer later een afslag naar Undenäs. De route voert dwars door de omringende bossen bij Undenäs en is prachtig en goed te lopen. Het enige wat je tegenkomt is de stilte!

overzichtskaart van de gehele wandelroute

Onze wandeling is het rondje op de kaart....

We begonnen de tocht met een temperatuur op de in de zon hangende thermometer van 13 graden. Sjaal en wanten konden we dus wel thuislaten. Ik heb zelfs een groot stuk van de wandeling zonder jas gelopen. Onwerkelijk zo in januari. Helaas verdween het zonnetje achter witte wolken maar nog steeds prima weer om te lopen.

De tocht voert ons langs plekken waar we nog geen weet van hadden. Prachtige met bos omringde weilanden met boerderijtjes in de middle of nowhere.

De paarden kwamen nieuwsgierig op ons toelopen, je ziet ze denken...'wat doen jullie hier'... We voelden ons echt een bezienswaardigheid met dit publiek.

Soms moesten we ook dwars door een stuk weiland lopen. Toegang werd gegeven met een loopbruggetje.
Lange tijd dachten wij dat deze wandelroute 'vergane glorie' was wanneer we de bordjes ervan in het bos tegenkwamen. Dat is zeker niet het geval. De route wordt gevormd door een zeer smal wandelpad, je loopt voor het grootste deel achter elkaar aan.

Het wandelpad meanderend door de bossen.....

We zagen vandaag dat overgroeiende takken worden weggesnoeid en het pad waar nodig, opnieuw wordt gemarkeerd zodat het  begaanbaar blijft. De hele route is prima aangegeven, geen enkel moment van twijfel.

Ja we wisten al dat je in Zweden van de snelwegen af moet voor het tegenkomen van de prachtige natuur, nu weten we ook dat het nog mooier wordt wanneer je de onverharde wegen verlaat en de wandelsporen door het bos gaat volgen.

Het lijkt net een kabouterhoed....

Midden in het bos, in een deel waar we toch wel even moesten klauteren, niet het meest toegankelijke deel van deze route, kwamen we de restanten van een stenen hut tegen. Er stonden bordjes bij, kan het op de foto niet lezen maar ik meen dat er stond, Stenstuga van Anders Merman 1826. Dan denk je wel even wat voor persoon heeft hier nu zo in afzondering gewoond? Niks van gerief in de buurt....

Een eindje verder liepen we langs enorme rotsblokken, zo kenmerkend voor de Tiveden omgeving.

Het was ook nog een beetje spannend of we de tocht bij daglicht konden klaren. Aan het einde van de tocht moesten we ook nog de Grotteberg beklimmen. We waren blij eenmaal bij Källebackens stugby te zijn, daarvandaan kunnen we de weg door het bos naar huis wel dromen. De stugby staat overigens te koop, voor wie interesse heeft :-)

Het voormalig restaurant van Källebacken....

Eenmaal thuis aangekomen was het net alsof de lucht in brand stond, een prachtige zonsondergang vandaag. Het was half vijf, de dagen lengen alweer lekker.

Met plezier de hele dag gelopen....

Wordt vervolgd......

Gewoon samen thuis, een etentje bij kaarslicht....

Het begon allemaal met de nieuwe eethoek die we aanschaften omdat we van mening waren dat de vakantie eethoek, gevonden op marktplaats, een invasie van 9 personen niet zou overleven. Het geheel werd wat wiebelig. Gerrit had het al een aantal malen in de lijmtang gezet, waarna het wel weer ging maar toch...

Toen we op een dag in Örebro een eethoek zagen naar onze zin was het besluit snel genomen. Aangeschaft en tevreden over hoe de aankoop stond in onze eetkamer.

Na de kerst toen iedereen weer naar huis was afgereisd vonden we het een poging waard de antieke kast aan een revisie-beurt bloot te stellen. Dat pakte goed uit, zo goed zelfs dat we de dressoirkast eveneens in de revisie durfden te doen. Nu na twee weken schuren en oliën, blijkt dat een goede beslissing te zijn geweest. Beide kasten zijn een stuk lichter van kleur geworden, je ziet nu de prachtige structuur van het eikenhout en ze vormen meer een geheel met de nieuw aangeschafte eethoek. Het geel ziet er nu erg mooi uit vinden wij, mooi in stijl met het karakter van het huis. We vinden het nu veel gezelliger geworden in de beide kamers (zitkamer en eetkamer aan elkaar geschakeld).

Kijk zelf maar eens....

Het kostte ons twee weken schuren en met pijn in de armen genieten we van het resultaat. 

Afgelopen donderdag gingen we naar Örebro voor het aanschaffen van materiaal voor de tweede kast en kochten we ook verlichting voor montage in de antieke kast. Thuisgekomen ontdekten we dat het RBG verlichting bleek te zijn. Een streng lampjes die wisselde van kleur in alle kleurnuances van de regenboog. Dat is misschien voor de kerst wel leuk maar voor kastverlichting geeft het tocht te denken....

Daarom zijn we zaterdag opnieuw naar Örebro gereden voor het ruilen van de verlichting. De nieuwe verlichting hebben we zaterdagavond in de antieke kast gemonteerd en het staat echt heel erg mooi.

 Wel voor nu voldoende georeerd over ons laatste project.  Het is duidelijk dat we er blij mee zijn.

Vandaag, zondag, hebben we wat anders gedaan. Het was heel mooi weer en na het ontbijt en een gezellig half uurtje met onze  Femke aan de telefoon hebben we een lange wandeling gemaakt. Was echt heerlijk. Wekenlang hebben we grijze luchten gehad en vandaag was de hemel blauw. Wanneer je omhoog keek leek het net zomer.

 Samen maakten Gerrit en ik (met honden)  dezelfde wandeling als die we op derde kerstdag met de kinderen hadden gemaakt maar nu met lekker winterweer. Voor het clubgebouwtje van Björknäs staan een tweetal oude kerkbanken  met een prachtig uitzicht over het meer Viken. We hebben er heerlijk eventjes gezeten.

De kerkbanken....

het uitzicht....

Thuisgekomen hebben we onze haard aangestoken en hebben we genoten van de sfeer in onze vernieuwde kamer. Greetje belde nog vanuit Engeland. Per 1 januari heeft ze een nieuwe werkplek aan de Oxford Businesschool en ze heeft hier een goede start gemaakt in het nieuwe jaar. Ze reist binnenkort af naar Davos voor  het World Economic Forum . 

Wij houden ons focus maar een beetje kleiner en proberen hier in Undenäs ons leven een zinvolle en omgevingsvriendelijke invulling te geven.

Zo zijn we vanavond heerlijk uit eten geweest zonder hiervoor ook maar een kilometer te hoeven rijden. Gewoon samen thuis een heerlijk etentje bij kaarslicht, hoe romantisch kan het leven zijn!! 

Wordt vervolgd....