Heerlijk winterweer en een prachtige Rosengång

Zo het weekend ligt ook alweer achter ons en we hebben ons prima vermaakt. Lange wandelingen zaten er deze keer niet in maar gelukkig zijn er ook nog andere dingen te doen. Het grootste deel van dit weekend hebben we doorgebracht in de weefkamer. Na het weven van het verjaardagskussen voor Suzanne was de ketting op het kleine weefgetouw opgebruikt en moesten we een nieuwe inrijgen. Dat is altijd een pittig klusje waar Gerrit en ik wel twee dagen mee bezig zijn. Deze keer had Greetje bedacht dat zij het leuk zou vinden een aantal kussen overtrekken te weven voor haar toekomstige nieuwe woning. Dat is een positieve gedachte waaraan we graag bijdragen. Ik had een mooie dunne kettingdraad uitgekozen en gelukkig ben ik ook in het bezit van een bijpassend riet (dat is het metalen raam waar de ketting doorheen loopt en waarmee je de weef aanslaat). De manier van inrijgen is opnieuw Rosengång geworden. Dat is namelijk een techniek waarmee je eindeloos kunt variëren. We hebben er 4 meter ketting opgezet zodat we eventjes vooruit kunnen met de kussentjes. Hieronder zie je hoe aandachtig we samen bezig zijn met onze klus.

het voor-rijgen van de ketting door het riet

 

hier zit de ketting op de kettingboom

rechts hebben we een eerste begin met het in patroon doorrijgen van de kettingdraden door de schachten.

klaar voor de start

Zondag kon het weven dan echt van start gaan. Greetje heeft een prachtige selectie kleuren wol bij elkaar gezocht en ze is een vlotte leerling. Hieronder is te zien wat ze tot nu toe heeft gemaakt en dat ziet er veelbelovend uit. 

Ondertussen was het buiten heerlijk winterweer, jammer dat ik niet naar buiten kon gaan :-( Wel hebben we op deze winterse zondagavond genoten van een heerlijk saunabad als afsluiting van het weekend. 

De eerste tekenen van de winter komen dit jaar ruim een maand later dan vorig jaar. Toen hadden we in oktober de eerste sneeuw al gezien.

Het is een kwestie van steeds goed tellen om in het patroon te blijven.

Vandaag (maandag) is het niet meer zonnig en gaat de temperatuur weer naar boven nul. Ook nu een binnendag voor mij vanwege de gladheid (ik wil mijn knie maar even sparen). Waarschijnlijk duik ik de weefkamer vandaag ook in. Het grote weefgetouw staat ook leeg en ik wil hierop een nieuwe weef beginnen. Samen weven is immers wel zo gezellig.

De muizenplaag binnen is nu weer voorbij, in totaal hebben we er twaalf gevangen, de laatsten niet meer in de keuken maar in de kelder. Daar hadden ze zich even tegoed gedaan aan mijn mooie nieuwe zelfgemaakte kussenovertrekken voor de buitenmeubelen. Gelukkig heb ik nog een stuk stof zodat ze te repareren zijn maar balen is het wel. Dat is dan weer een klusje waaraan ik niet zoveel zin heb maar dat wel gedaan moet worden. ja.... 'Vi bor på landet' (we wonen op het platteland) dat is duidelijk.

Wordt vervolgd.....

 

Ik en mijn rib

 Nu de Corona flink meer greep krijgt op de samenleving houden Gerrit en ik ons zeer gedeisd. We leven een rustig leven zo....opstaan, ontbijt, even de krant lezen, wandelen met de honden een klusje hier of daar of eenmaal per week de boodschappen halen, een kopje koffie drinken, eten koken en dan is het alweer avond. Niet heel erg spannend dus daarom ook niet zo heel veel om over te schrijven. 

Ik schreef het al in de inleiding, de Corona neemt ernstig toe. De nieuwste cijfers weet ik nog niet maar de laatste berichten zijn dat in Karlsborg kommun meer dan 46 besmettingen per 10.000 inwoners per week zijn geteld. Dat is best veel. Zondag hebben we nog gewandeld in karlsborg maar gelukkig niemand tegen gekomen maar voorlopig komen we er even niet. 

Vandaag daarom de boodschappen maar in Mariestad gehaald. Daar is het aantal besmettingen in dezelfde periode 9 per 10.000 geweest. De fles met handgel ligt in de auto, elke keer goed poetsen en voortdurend mensen ontwijken in de winkel

Op dit moment ben ik overigens volgens Gerrit wat een knotse kneus. Vrijdag de 13e had ik immers een buiklanding in het bos waar ook een jager actief was. Ik dacht dit zonder al te veel problemen achter me te laten totdat ik deze week veel meer last van mijn ribben kreeg. Volgens Gerrit (nog altijd mijn medische raadgever) is dat normaal. Eerst gaat het wel met die ribben maar later speelt het wat op. Nu bij mij speelde het bijzonder op. Op een avond toen ik net in bed was gestapt dacht ik mezelf (lees mijn ribben) maar eens te onderzoeken (tenminste dan die ribben die pijn deden). Met mijn vingers ging ik erbij langs om ze wat te bevoelen en plotseling hoorde ik 'plok'. Er verschoof er eentje. Ik vlug weer uit bed en een beetje rekken en strekken om de boel weer op zijn plek te krijgen maar nee hoor. De pijn was nu behoorlijk erger. Ik ben eerst maar even een tijdje weer beneden in de keuken gaan zitten om bij te komen met een pijnstiller en heb daarna nog wat kunnen slapen.

De volgende dag hebben Gerrit en Greetje de honden maar even uitgelaten. De rust deed wonderen en de dag erna voelde ik me wat beter en ging ik mee met de wandeling. Thuisgekomen liep ik even door de tuin omdat ik zag dat in onze moestuin de broccoli in bloei stond en er spruitjes aan de spruiten-planten groeien. Terwijl ik daar zo stond galoppeerde Gösta door de tuin in het stuk dat we voor hem hebben afgezet. De Muppets stonden op het trappetje naar de keukeningang en besloten mee te doen. Meestal gaat dat er dan wat heftig aantoe met veel geblaf. Ik keek er even naar en verlegde mijn aandacht weer naar de spruitjes maar toen was het in een keer BAF!! en schoot mijn knie in een richting waarin hij niet hoort te gaan. Gösta met zijn 40 kg was in volle galop tegen mijn knie aangelopen omdat hij werd opgejaagd. Ik werd door mijn verzorgers (die ik toen in een keer had) op de bank gedirigeerd en kreeg een pak diepvries broccoli op mijn knie en een kussentje eronder en een dekentje erover. Daar zat ik, terwijl ik net voor de wandeling alle planten van de bovenverdieping in de douche had gezet en ze had afgespoeld en de ramen had gelapt. 

Een hele dag zitten valt niet mee! het slapen ook niet want vanwege de rib kan ik niet op mijn linkerkant liggen en vanwege de knie niet op de rechterkant. Hoe kun je het zo hebben! Greetje beurde me nog even op met de mededeling dat ik nu geen blog kon schrijven met als titel ' ik en mijn rib', één is immers twee geworden :-)

Vandaag hebben we de op internet bestelde nieuwe mand voor Gösta ook thuisgekregen. Dat is een groot succes!

De nieuwe mand voor Gösta

Wordt vervolgd.....

P.S. Er is progressie:

Een kroonjaar

Het schiet al aardig op naar de kortste dag. En de dagen zijn kort hoor! Zo rond drie uur gaat de zon alweer onder en om half vier wordt het schemerig, vier uur is het dan donker en dan heb je al het gevoel dat het avond is terwijl het nog maar halverwege de middag is. Gevolg is dat er na vier uur niet meer het meeste initiatief is om zaken op te pakken. Nog een maandje en dan staat de zon op zijn verste punt en komt hij langzaam maar zeker weer onze kant oprollen. Overigens mocht je nu denken dat ik winterdepressie heb..... nee hoor ik kan er prima tegen maar de dagen, die normaal gesproken al voorbij vliegen, zijn nu echt voor mijn gevoel super kort. 

Vandaag is het weer maandag en dat is, ik schreef het al vaker, de dag waarop ik de vrijheid in ons bestaan van nu het sterkst beleef. De dag waarop je anders weer in het harnas moest ligt nu elke week blanco voor ons klaar. Heerlijk vind ik dat. We proberen ook niet al te veel activiteiten in te plannen op deze dag om zo steeds weer te kunnen genieten van ons gevoel van vrijheid.

Vandaag was het een stralende dag, de lucht was onbevlekt blauw met volop zon en zeer lange schaduwen. We zijn de dag begonnen met een heerlijke wandeling naar Näs en op de terugweg hebben we nog lekker door het bos gelopen.

Mijn veertien dagen quarantaine zijn nu voorbij en gelukkig zijn Greetje en ik helemaal gezond gebleven. Niet dat we nu weer overal naartoe kunnen vliegen, nee we dienen ons steeds te realiseren of iets onder de noemer noodzakelijk valt of niet. Zo wil Greetje graag kussentjes weven voor op de bank en daarvoor hebben we garen nodig om mee te kunnen weven. Ik bood al even aan om vandaag naar Hjo te rijden omdat daar een winkel is die garen verkoopt. Hierbij even niet gedacht aan de noodzakelijkheid. Maar we zijn niet gegaan hoor, het garen is via internet besteld en komt over ongeveer drie dagen. Zo hebben we ook maar een XXL hondenmand voor Gösta besteld en hoeven we ook daarvoor niet naar de winkel in Skövde. Daar is namelijk momenteel een enorme aanwas van het aantal besmettingen. Vorige week een verdubbeling. 

We zijn overigens zaterdag wel even naar Skövde afgereisd voor een noodzakelijkheid. Onze Suzanne werd vrijdag de 20e namelijk 30 jaar!! Ons jongste kind nu 30 jaar! Wel even iets om bij stil te staan. 

Zo goed en zo kwaad als het ging hebben we er een 1.5 meter visite van gemaakt en natuurlijk zonder felicitatie kussen. Dat doen we dan wel weer dubbel bij haar 31e jaar.

We hadden ook cadeautjes meegebracht. Een mooie plant die we heel snel en met ingehouden adem in Mölltorp hadden gekocht en in het pakje met de kerstbomen zat een zelfgemaakt kussen, in de dagen voorafgaande aan haar verjaardag door mij geweefd in Rosengång. Heel goed geslaagd! Al heb ik geen foto.

Het was voor haar naar eigen zeggen even wennen om weer eens visite te hebben. We vonden het allemaal heel fijn om zo haar verjaardag te vieren en het was ook nog eens heel gezellig!! Zo hebben we toch met elkaar even stil kunnen staan bij dit kroonjaar.

Nog weer even terug naar vandaag. Op deze dag van de vrijheid om het zo maar te noemen hebben we ook nog even een klein toertje gemaakt in het mooie weer. We hadden namelijk nog een missie. Heel lang geleden heb ik in deze blog al eens geschreven over 'Torpet Spänget', een klein huis dat naast ons huis heeft gestaan. Dit huis staat er nu niet meer omdat het is meeverhuisd toen de bewoners naar elders gingen. Een aantal weken terug spraken we met de mevrouw van 'Gruna huset' (een groen huis in ons dorp), we mochten bij haar en haar man in de tuin kijken en kregen daar zelfs een rondleiding aangeboden. Heel aardige mensen! Die mevrouw vertelde toen dat haar vader het huis waarin zij wonen zelf had gebouwd. Die mevrouw heeft dus haar leven lang in hetzelfde huis gewoond maar dit even terzijde. Wat ze ook vertelde was dat ten tijde van de bouw het gezin in het huisje naast 'De doktorsvillan' (ons huis nu) had gewoond. Ze vertelde ons ook dat het huisje nog bestaat en dat het nu in Hallerud staat, dat is een gehuchtje op ongeveer 15 km afstand van ons. 

Vandaag zijn we daar naartoe gereden en het was eventjes zoeken maar we vonden de torp (zoals zo'n soort huisje hier wordt genoemd). 

Het huisje heeft ongeveer dezelfde afmetingen als het huisje op de foto die wij hebben. Bij beter kijken zien we dat de ramen op een andere plek zitten. Zelf denk ik dat dit het huisje is, een ander huisje stond er namelijk niet en die mevrouw was er zeker van dat het huisje in Hallerud staat.

Wel niet dat het belangrijk is maar dat zijn dingen die we toch leuk vinden om te weten. Elke keer wanneer we over de kerkgrond naast ons huis lopen zien we de dikke keien liggen die waarschijnlijk als fundering hebben gediend. Nu hebben we dan waarschijnlijk ook gezien wat erop heeft gestaan.

Wel dit was het weer voor vandaag.

Gerrit en ik wensen jullie een fijne week toe, doe voorzichtig en blijf gezond!

Wordt vervolgd.......

 

De Vind

Een 'vind' is een ruimte onder een schuin dak. In ons huis hebben wij er twee en ze dienen als ruimte om dingen op te bergen, bergruimte dus. De ene vind is verbonden aan een slaapkamer, dat wil zeggen de toegangsdeur zit in de slaapkamer. Dat is de vind waar we onze kledingopslag zoals skikleding, skischoenen, wanten sjalen en dergelijke hebben, de andere vind heeft zijn toegang via de allrum (dat is een zeer ruime overloop die als kamer is ingericht). Die vind dat was bij ons een rommelhok. Daar hadden we ten tijde van de keukenrenovatie de overgebleven kastjes gestald en destijds tegen elkaar gezegd dat we op een regenachtige dag wanneer we geen andere dingen te doen hadden, wel eens een opruimsessie zouden kunnen inplannen. Inmiddels zijn er al zeer vele regenachtige dagen voorbij gekomen maar was er nog nooit opgeruimd. Deze vind zelf ziet er netjes uit al zeg ik het zelf. Tegen de dakwand zit glasvezelbehang geplakt, op de vloer ligt laminaat en langs de wand is een lambrisering gemaakt van schrootjes. Die laatsten zijn melkwit gelakt. Er zit zelfs een telefoonaansluiting in deze vind. We denken dat deze ruimte in de tijd dat dit huis functioneerde als opvanghuis voor mishandelde vrouwen, een personeelsslaapkamer is geweest. De andere vind is namelijk veel minder afgewerkt, meer een ruimte als een zolder. 

Vandaag regende het lichtjes en na de muizengaatjes jacht van gisteren vond ik het nu tijd geworden om de vind op te ruimen. Eerst hebben we nog even een lekkere wandeling gemaakt langs het bospaadje waar ik op vrijdag de 13e werd omgetrokken door mijn grote vriendelijke reus. Ik zou daar aanvankelijk voorlopig niet meer komen maar ik dacht zo dat, binnen een week twee keer achter elkaar een buiklanding maken en een jager tegenkomen,  statistisch geen grote kans zou geven. Vandaag hebben we er weer heerlijk gewandeld.

Na de wandeling zijn we echt gaan uitruimen. Nu ik zo de foto zie lijkt het op het eerste gezicht nog wel mee te vallen met de rommel maar in het echt was het een grote rommelhoek. Van veel zaken gaan we afscheid nemen. De leegstaande kastjes komen in de garage, de stoelen gaan weg evenals vele andere zaken die van ruim over de datum zijn maar waar je eens veel geld aan hebt uitgegeven.

Het werd dus vooral een middagje sorteren. Niet echt leuk om te doen maar wel noodzakelijk en het knapt er reuze van op. Aan het einde van de middag hebben we, na een schoonmaak, de overgebleven spullen weer teruggezet. Zo hebben we weer overzicht en kunnen we weer nieuwe dingen verzamelen want zo gaat het in het leven. 

Ik heb nu weer de gedachte dat ik voldoende bergruimte heb in mijn huis en die gedachte was een tijdje verdwenen. Het heeft me dus iets opgeleverd!

Nog even iets anders. Met de Corona gaat het nu in Zweden niet zo goed. Ook wij zitten nu in een tweede golf. Vorige week hadden we in Västra Götaland (onze landsdeel) 236/100.000 besmettingen. Stefan Löfven spreekt ons vermanend toe. We mogen nu niet met meer dan acht personen in een publieke ruimte vertoeven en 's avonds wordt er geen alcohol meer geserveerd. Bovendien moeten we ons beter aan de regels houden en we dienen onze verantwoordelijkheid te nemen en de gedragsregels goed na te volgen.

Zelf proberen wij dat te doen. Ik moest noodzakelijkerwijs naar Engeland, ik heb nu meer dan een week geen direct contact met anderen gehad. Ik doe samen met Gerrit wel boodschappen maar we doen dit op rustige momenten en nemen zeker ruim twee meter afstand tot anderen. Ik heb geen klachten, heb geen koorts en ik voel me uitstekend gelukkig. De reis heeft tot nu toe geen negatieve consequenties met zich meegebracht voor Greetje en mijzelf. 

In onze directe omgeving wordt van alles afgelast. Zo is er in ons dorp dit jaar geen kerstmark en ziet men in de restaurants in de nabije omgeving af van het serveren van de traditionele kerstmaaltijden (julbord). Ook hier zal kerst dus dit jaar anders verlopen dan in andere jaren. Iedereen kijkt verlangend uit naar het vaccin dat mogelijk in het aanstaande voorjaar voor handen is. Maar eerst met z'n alle de winter goed zien door te komen.

Nog even iets anders..... Geen muis in de val vanochtend!! :-)

Wordt vervolgd.......

Op jacht!

 Het jaag-seizoen is hier in Zweden volop gaande. Regelmatig zie je langs de weg bordjes staan met de mededeling 'Jakt pågår' of 'jakt med drivande hund'. Wel dan weet je wel hoe laat het is en kun je met je hond maar beter uit de buurt blijven (maar daarover schreef ik eerder al). Het jagen lijkt hier niet een elitair vermaak te zijn, het zit gebakken in de volkscultuur. Er zijn jagersverenigingen waarvan je lid kunt worden, wel moet je om te kunnen jagen een jagers akte behalen en is het jagen zelf aan strenge regels onderhevig. 

Op de scandinavische FB fora lees ik, zeker wanneer het jaagseizoen net weer begint, vaak heftige discussies over het jagen. Die discussies worden gevoerd door Nederlanders. In Zweedse kranten lees ik er zo goed als niet over. Het jagen hoort erbij blijkbaar. Zelf voeg ik me niet in de discussies. Ik heb er niet echt een mening over. Zweden is Nederland niet, denk ik dan. Zelf zal ik niet meedoen aan het jagen en elandenvlees heb ik tot nu toe maar een paar keer gegeten. 

Echter....

De afgelopen week zijn we toch intens aan het jagen geweest! Ik had het van mijn levensdagen niet kunnen bevroeden dat dit zou gebeuren maar nu is het er toch van gekomen. Acht beesten hebben we gejaagd en nog waren ze niet op.

Ik heb het over de muizen in onze keuken. We dachten ervan af te zijn na de vorige ingreep waarbij we staalwol in de kier tussen de wand en de vloer onder de keuken hadden aangebracht en hierover een plint hadden getimmerd.  Maar af en toe bemerkten we toch weer eens een muis op. Dat zien we dan omdat die muizen knagen aan de emmertjes met deksels erop die wij in het aanrechtkastje hebben staan. Een emmer voor groenafval, eentje voor van alles wat, een emmer met brokken voor de honden en een emmer voor flessen met schoonmaakspullen. Die emmertjes staan op glijders die in het kastje gemonteerd zijn, op die wijze kunnen we er mooi vier kwijt. Wanneer we op de witte vloer van het kastje dan weer zwarte spikkeltjes vinden weten we wel weer hoe laat het is. Dan zet Gerrit een val en vangen we de muis. Meestal is het dan weer klaar. Wij dachten dat die muizen naar binnen slopen wanneer wij de deur van de keuken open hebben staan (en dat is best vaak vooral in de zomertijd en de nazomer), terwijl wij in de tuin zijn.

Maar nu zitten we diep in de herfst en hebben we de deur dicht en de kachel aan. In ons keukenkastje blijkt het een drukte van belang te zijn. De deksels van de emmers zijn inmiddels flink aangevroten en het afwasteiltje staat al op het aanrecht i.p.v. in het kastje. Gerrit is daardoor al geruime tijd actief met zijn val. Elke ochtend is het raak. Soms is het zelfs zo dat terwijl wij 's avonds lekker in de keuken zitten te lezen we de muizen kunnen horen knagen aan onze emmertjes. Gisteravond was er een muis die het helemaal bont maakt en in het kastje zat terwijl ik erbij moest zijn. Hij keek me even aan en verdween naar de beneden verdieping van het kastje. Laatst liep er zelfs eentje door de keuken richting vaatwasser en Fynn en Gösta erachteraan. Wel je kunt je voorstellen hoe het er dan aan toe gaat in de keuken met een hond als Fynn en een hond als Gösta. 

Ik heb een gruwelijke hekel aan muizen in mijn keuken!!!!! Mijn hele keuken voelt dan vies en ik durf de deurtjes dan bijna niet meer te openen. Ik ontdekte ook al dat Greetje eerst op de deurtjes ging trommelen alvorens ze te openen. Dat loopt toch echt de spuigaten uit. 

Acht muizen hebben we nu gejaagd en gevangen soms wel twee op een dag. Gerrit kon geen muis meer zien! De details van het vangen zal ik je onthouden maar ik zou er een avondvullend programma over kunnen maken.

 

Daarom hebben we vandaag de keuken ontmanteld. Fornuis eruit, vaatwasser eruit, plinten demonteren zodat we goed en ruim en helder zicht hadden op de ruimte onder de kastjes. Daar lagen natuurlijk vele muizen keuteltjes maar daar was verder geen muis te bekennen. Gerrit heeft nog een plint geslagen over de overgang tussen vloer en wand, al konden we niet echt zien dat ze daar langs konden komen. Op een gegeven moment viel het oog op de doorvoer van de warm-en koudwater leiding door de vloer. Nu bleek dat je daar een duim naast kon steken!! Dat blijkt de toegang voor de muizen te zijn geweest. Eerder konden we die doorvoer niet zien omdat de vaatwasser het zicht erop ontneemt. Die doorvoer die hebben we nu voorzien van staalwol en dat hebben we nog eens met elektriciteitsdraad geborgd zodat het niet kan verschuiven. 

de plint

Daarna heb ik de hele vloer met bleekwater afgenomen en ook het voornoemde keukenkastje met bleekwater uitgesopt, alle emmertjes weer schoongemaakt etc. Half zes vanavond stond alles weer op z'n plek en hebben we eerst maar eens een lekker kopje koffie gedronken  omringd met de heerlijke frisse geur van bleekwater. 

weer klaar

Vanavond zullen we de val nog een keer zetten maar ik verwacht dat er niks inkomt. Mocht het wel zo zijn dan weten we echt niet waar ze vandaan komen. Ik houd jullie op de hoogte.

Wordt vervolgd.....

The Queen's Gambit en The Crown

Qua weer was er dit weekend niet zoveel te beleven des temeer motivatie om het binnen gezellig te maken. Dus lekker haardvuurtje aan in de woonkamer met een aantal waxinelichtjes en de hondenmanden van de keuken naar de kamer gesleept zodat de Muppets en Gösta ook gezellig bij ons konden zijn en dan maar series kijken. 's Avonds dan wel te verstaan. 

Greetje deed als voorstel 'The Queen's Gambit' te gaan kijken. Dat is een serie met zeven afleveringen die handelt over schaken. De serie is gebaseerd op een boek van Walter Tevis (1983) en is nog maar net uitgekomen op 23 oktober 2020.

De hoofdpersoon is deze keer een vrouw Beth Harmon. In het begin van de serie een jong meisje wonend bij haar moeder met een afwezige vader die niets met haar te maken wil hebben. Ik zal niet al teveel details geven want wellicht ga je zelf de serie ook zien maar Beth groeit op als wees in een kindertehuis en ontwikkelt al op zeer jonge leeftijd een fascinatie voor schaken. Haar eerste leermeester is een ietwat stugge conciërge Shaibel. Shaibel leert haar alles wat hij zelf kan m.b.t. schaken.

Beth heeft een trauma opgelopen in haar vroege jeugd, in het kindertehuis wordt ze met medicatie gesedeerd en hierbij ontdekt ze dat ze hallucineert wanneer ze haar pillen opspaart en ze vervolgens in een grotere hoeveelheid neemt. Haar hallucinaties gaan over schaken en helpen haar met het leren spelen van het spel en het opzetten van haar zetten.

De zeven afleveringen gaan over hoe zij haar weg vindt in de schaakwereld en over weerstanden die zij als vrouw, in de vroege zestiger jaren, moet overwinnen in de mannenwereld van het schaken. In de serie staat vooral de liefde voor het schaakspel centraal en staan de hectische ontwikkelingen die de zestiger jaren zo kenmerken meer op de achtergrond. Zij vormen de achtergrond waartegen het schaakverhaal en de ontwikkeling die Beth Harmon doormaakt worden neergezet. 

Niet dat het me gevraagd wordt maar ik geef de serie wel 5 / 5 sterren. Een echte aanrader ook wanneer je net als ik, zelf geen held bent in het schaken. Het verhaal is indringend en meeslepend.

Dit weekend konden we ook weer genieten van 'The Crown' seizoen 4! De afleveringen van dit seizoen staan in het teken van de binnenkomst van prinses Diana in de koninklijke familie. Diana wordt gespeeld door Emma Corrin, niet dat ik haar ken maar zij weet op een fantastische wijze Diana neer te zetten. Verder is het ook het tijdperk Tatcher. Dus voor Gerrit en mij veel herkenning. We hebben gisteravond 2 afleveringen gekeken en ik heb nu al zin om voor de rest van de afleveringen te gaan zitten.

The Crown

Wordt vervolgd...

En hij sleepte mij ook nog een meter mee

 Vanmorgen na het ontbijt gingen we onze dagelijkse wandeling maken. Het is altijd even kiezen welke wandeling we nemen. Vandaag besloten we het bospaadje tussen de weg naar Svanhult en de weg naar Skaga te nemen. Het prachtige bospaadje waarop ik zo verliefd ben en waar het altijd zo lekker rustig is. Ik had er echt zin in...een lichtpuntje in een grijze dag dacht ik nog. De honden gaan altijd dolenthousiast mee, het bos is voor hen het walhala. Daar komen ze de lekkerste geuren tegen en is het de hele wandeling lang spoorzoeken.

Halverwege de wandeling, Gerrit en ik waren gezellig aan het keuvelen over de streken van Trump en zijn Republikeinen, zagen we in de verte twee personen aankomen in felgele jassen. Nog eens beter kijken bracht ook nog twee paarden in beeld. Eén van de twee zat op het paard en eentje liep ernaast. 

In het bos hoorden we ook steeds honden blaffen. Dat geblaf maakte onze honden ook wat onrustig. We dachten dat het geblaf kwam uit de kennel die in die buurt is. Soms zien we daar honden in de buitenren maar meestal niet. 

zo ongeveer maar dan met een felgeel hesje

We besloten de paarden eerst maar voorbij te laten gaan en stapten een eindje het bos in om daar aan  de kant te wachten. Zelf stond ik een beetje te glibberen op de met mos begroeide rotsen. Gösta stond naast me en keek met zijn grote bruine ogen naar de paarden. Ik sprak hem nog even bemoedigend toe maar een paard leek hem toch wel een heel erg grote hond toe en dan ook nog eens die fel gele jassen daarbij, daarvan wordt je als hond niet heel erg rustig. Op een gegeven moment besloot Gösta eieren voor zijn geld te kiezen en niet langer af te wachten maar zelf de benen te nemen. Zich niet realiserend dat ik aan het andere eind van de lijn gekoppeld was. Hij nam een sprintje en ik, die toch al niet ze lekker stevig en stabiel op de stenen met mos stond te glibberen, ....ik werd meegenomen in de sprint. Ik voelde dat ik uit mijn balans werd getrokken en stortte frontaal ter aarde. Aldaar aangekomen bleef ik niet liggen. Ik had immers de lijn nog in mijn hand en kon maar een ding bedenken 'ik moet niet loslaten'. Gösta probeerde naar beste kunnen zijn vlucht voort te zetten maar had toch ook wat moeite met het contragewicht aan de andere kant van de lijn. Hij trok mij nog een metertje mee over het pad waarop ik uit zelfbehoud besloot de lijn dan toch maar los te laten.

De rest van de dag zit ik mijn pijntjes hier en daar. Rug, schouder, elleboog, knie en ribben. Ik voel me zo'n beetje alsof ik door de mangel ben gehaald. 

Geluk bij een ongeluk, Gösta liep niet weg, hij bleef op veilige afstand van het paard op het bospaadje staan. Ondertussen krabbelde ik weer op met riem en al en liet Gösta zich gelukkig weer vlot aanlijnen. 

Gerrit stond verbouwereerd te kijken, de dames met paard heb ik maar niet meer in de ogen gekeken maar vaag hoorde ik Gerrit iets mompelen over een man met een geweer. Ik dacht het nog verkeerd te hebben verstaan, dat hebben we tegenwoordig wel eens vaker dat we elkaar dingen horen zeggen die niet geheel passen bij de realiteit van het moment maar toen we goed en wel de stap er weer in zetten hoorde ik hem wederom praten over een man met een geweer. 

Een jager maar een andere dan vanochtend

Ik vroeg hem nog even waar het over ging waarna het me duidelijk werd dat hij iemand met een geweer had zien lopen. Vluchtig kreeg ik een gedachte aan Wallander die ik ook acuut maar weer heb verdrongen. Ondertussen passeerden we een vrouw die met een kindje en een hondje in de achterklep van een auto in het bos zat te wachten en zag ik vervolgens de man met geweer achter een boom staan. 

In de verte blaften de honden nog steeds. Wij liepen door.... ik zou nog tegen de man zeggen dat hij ons niet neer moest schieten maar bedacht me. Hij groette ons overigens vriendelijk en zag er gelukkig  niet als een misdadiger uit. Meer als een jager en hij was op jacht met drijvende honden. Die honden moeten het wild opjagen richting jager. Wanneer het wild dan in de buurt van de jager komt (die met zijn geweer in de aanslag achter een boom staat te wachten) kan deze het wild afschieten. Zo worden hier de vriezers gevuld voor de winter. Het is maar wat je leuk vindt!

Wel je kunt je wellicht voorstellen dat deze wandeling voor ons (mij) geen pretje was. Weer thuisgekomen moest ik van Gerrit een Ibuprofen nemen om het zwellen wat tegen te gaan. Dat raakt op het moment van schrijven weer wat uitgewerkt en ik voel het her en der alweer kloppen. Morgen richt ik me geloof ik maar op zaken binnen in het huis. Dat moet toch goed kunnen gaan....

De foto's zijn even geleend van internet want je begrijpt wel dat ik het druk had met andere zaken en dat ik me over het nemen van passende foto's even niet kon bekommeren.

Het betreffende paadje laten we voorlopig denk ik even links liggen.

Wordt vervolgd.....

De oven ging stuk

 De oven ging stuk! Meestal bak ik in het weekend. Ik bak dan een brood en iets lekkers voor bij de koffie en / of een fröknäcke (zadencracker). Nu weet iedereen die wel eens wat meer dan één ding tegelijkertijd bakt dat het altijd zo vervelend is dat je eerst op het ene bakresultaat moet wachten totdat je het andere erin kunt zetten. Mijn oplossing voor dit probleem was tot nu toe dat ik het brood in de oven van het gästhus ging bakken om vervolgens de andere zaken te bakken in de oven die we in onze eigen keuken hebben staan. Beide ovens functioneerden nog, al was het wel eens moeilijk de temperatuur goed te regelen. Het brood ging meestal wel goed met boven en onder warmte en soms even een schaaltje water op de onderste bakplaat voor een krokante bovenkant van het brood. De oven in onze keuken had hetelucht maar wanneer ik dat gebruik stijgt de temperatuur in de oven blijkbaar want de bovenkant wordt dan altijd te donkerbruin. Meestal zette ik dan de temperatuur iets lager maar soms was de korst dan mooi bruin maar de binnenkant niet gaar. Zo leidde het bakken in mijn ovens nog wel eens tot problemen.

Vorige week zou ik ook weer een aantal dingen bakken, nu nog iets meer dan anders omdat Greetje nu bij ons is en zij Veganistisch eet. (Zo moet ik nu bijvoorbeeld als een kip zelf een ei maken van gemalen lijnzaad met water). 

Maar goed laat ik wat lijn houden in dit verhaal....

Vorige week ging één van de ovens stuk. Steeds wanneer ik hem aanzette sloeg de aardlekschakelaar uit. Gerrit heeft ernaar gekeken en kwam terug met de mededeling dat het een verloren zaak was. De oven was niet te repareren. Beide ovens vormen een onderdeel van het aanrechtblok. Een oven eruit betekent dus een open ruimte in het aanrecht. We moesten dus op zoek naar een nieuwe of andere oven.

Ik opperde het idee om onze keuken oven in het gästhus te plaatsen en voor de keuken een nieuwe oven aan te schaffen. De oven in onze keuken hebben we nu ongeveer 5,5  jaar gehad. Destijds hebben we hem gekocht in Hjo. Het was een Blocket fynd (marktplaats). De vorige eigenaar had er lang mee gebakken en gekookt en vond dat het tijd was voor een vervanger. Ik kocht deze oven omdat de voorganger moeilijk te regelen was en geen hetelucht had.

Dit was de voorganger van bovenstaande oven uit Hjo.

Je kunt aan de belijning wel zien dat het een oudje is. Deze oven heeft dus nu de geest gegeven en wordt vervangen door de oven uit Hjo. 

Maar ja.....wat dan. Wat zetten we dan nu in onze eigen keuken neer. Dat was een hele zoektocht. Je zou denken je vraagt een test op die gaat over de kwaliteit van ovens. Dat hebben we gedaan maar de diverse testen zijn niet eensluidend. We hebben ook gekeken naar reviews. Maar niet elke oven heeft een vergelijkbaar aantal reviewers. Het ene merk heeft er vier het andere één en weer een ander tien. Geen grote aantallen dus. Het is ook niet zo dat elke toegekende ster met een geschreven oordeel wordt onderbouwd.

Wij gingen maar eens kijken in de winkel. Dat vroeg nog om voorzichtigheid want ik zit ook nog eens in de quarantaine vanwege de Engeland reis. Alle hulp in de winkel hebben we afgewezen en in de winkel was überhaupt bijna niemand aanwezig. Ik had het mondkapje in mijn zak voor het geval dat. Overigens voel ik me kerngezond en heb ik gaan klachten.

Het winkelbezoek was enigszins teleurstellend. In een stad als Örebro stonden er in de ene winkel drie ovens en in de andere winkel zes. De keuze was alles behalve reuze. 

Onverrichter zake zijn we weer naar huis gegaan. Daar hebben we 's avonds het gehele internet afgespeurd, merk voor merk, test na test en zo kwamen we uit op een Bosch met 4,9/5 aantal sterren en 45 reviewers. Wel Bosch, daarvan hadden we ook net een koelkast gekocht dus dat matcht mooi. Ook heb ik een keukenmachine van Bosch en daarover ben ik heel tevreden.

De volgende zoektocht was naar het type oven. Na de zoektocht bleef er een selectie over van twee ovens. Het meeste zin in de eerste maar de tweede was een stuk aantrekkelijk geprijsd. Verlekkerd zat ik te kijken naar de eerste, de duurdere wel te verstaan en zag dat er ook een fynd exemplaar was. Fynd betekent in dit geval dat het exemplaar terug is gebracht en daardoor goedkoper wordt aangeboden. Ik klikte eens op het linkje van fynd exemplaar en ontdekte dat deze in Skövde stond. Nader speuren liet zien dat er geen beschadigingen waren en de oven in een zeer goede ongebruikte staat verkeerde. We waagden de gok en zijn naar Skövde gereden.  Daar mochten we eerst kijken alvorens te kopen. Het bleek een show exemplaar te zijn helemaal gaaf. De koop was daarna snel gesloten met vijf jaar garantie en öppet köp wat dan weer betekent dat wanneer je spijt hebt van je koop je de aanschaf terug kunt brengen en tot 30 dagen je geld terug krijgt.

Nu staat hij in onze keuken. Nog wat onwennig want het is een heel ander gezicht. De oven is aangesloten op drie fasen en ik ben zover dat ik de tijdklok heb ingesteld en verder moet ik het boekje nog lezen. De kookplaat is inductie en de oven heeft uitzetstangen waarop de bakplaten naar buiten worden gedragen. Dat scheelt straks brandwonden op de handen.

 

Hij matcht in elk geval goed met de afzuigkap. De plint onder de keuken moeten we ervoor aanpassen. Dat zal ook wel weer lukken. 

Arvid keurt hem goed en Gösta heeft hem al even afgelikt. Dat laatste zie ik ook maar als een goedkeuring. Nadien heb ik hem natuurlijk wel gereinigd met desinfecterende keukenspray.

Wel een heel verhaal over de oven. Gerrit hoopt dat ik er lekkere zaken in ga bakken. Samen hopen we dat we er veel plezier aan zullen beleven, het is tenslotte een hele rib uit je lijf zo'n aankoop.

Wordt vervolgd....

Een mooi begin van de nieuwe week

Vroeger toen ik nog werkte vond ik de zaterdag altijd een heerlijke dag. Dat was een dag waarop ik de vrijheid ervoer te kunnen kiezen wat ik wilde doen. Dat was natuurlijk niet helemaal het geval want er was ook altijd wel een moet deel in de agenda maar toch....niet alle tijd stond op de zaterdag strak ingepland.

Dat gevoel van vrijheid en kunnen kiezen dat hebben we hier nu bijna elke dag. Zeker op die dagen waarop er niets vaststaat. Vandaag was zo'n dag! Het was heerlijk verstillend herfstweer en ik had veel zin om iets te doen waarvoor ik voorheen op de maandag geen tijd had. Bijvoorbeeld een wandeling in het Nationaal park Tiveden. 

De reis ernaar toe was al prachtig, op een gegeven moment stopte Gerrit de auto, schakelde in de achteruit om uit te komen bij een boom die over niet al te lange tijd de weg gaat versperren.

De bevers zijn er druk mee aan het werk geweest, nog even doorzetten en hup hij ligt.

We hebben gewandeld bij Ösjönäs en deze keer een route genomen die we nog niet eerder hebben gelopen. Ösjönäs is de nieuwste ingang van het park en geeft toegang tot het laatst toegevoegde deel aan Tiveden.  In het midden van het park ligt een groot meer en sinds vorig jaar kun je daar nu helemaal omheen lopen. Eerder hadden we al eens een deel gelopen en vandaag hebben we het laatste stukje gedaan.

Werkelijk heel erg mooi met prachtige vergezichten over het water.

We eindigden bij ingang Vitsand, het deel waar een prachtig strand is waar je zomers'n heerlijk kunt badderen. Zwemmen is iets lastiger omdat het maar heel langzaam vanaf de kant dieper wordt. Grenzend aan het strand is ook in dit deel van het Nat. Park een natuur kampeerplaats ingericht met een utedass, een vuurplaatst met een stookhout voorziening en een mogelijkheid tot zwemmen. Er kunnen een paar tenten staat.

 Leuk was dat we op de terugweg, waarop we dezelfde route namen omdat de hele wandeling rond het meer voor Gösta nog te lang is, Gösta voorop liep en feilloos steeds de juiste route koos door met zijn neus het spoor te volgen dat we op de heenweg hadden gemaakt. Het was er heerlijk stil en we kwamen slechts één ander stel wandelaars tegen. Het was een prachtige start van deze nieuwe week.

Wordt vervolgd.......

Borta bra men hemma bäst

Vrijdag aan het einde van de middag kwamen Greetje en ik in Oxford aan. We hadden een B&B geboekt in de buurt van haar woning. Het leek ons fijn een plek te hebben waar we lekker konden ontspannen en konden vertoeven. De B&B zag er netjes uit met een kleine woonkamer een keuken, een grote slaapkamer en een kleinere.

Het huis waar Greetje woonde lag in een prachtige omgeving waarin we vrijdagavond nog een mooie wandeling hebben gemaakt. Dat mocht tenslotte.. een uurtje buiten luchten in de Lockdown. Wat me opvalt is dat iedereen met een boog om elkaar heen loopt. 

Uitzicht over Oxford

We liepen tijdens voornoemde wandeling op een gegeven moment langs een pad overgroeid met bomen. Als een soort tunnel voerde dit pad ons naar bovenstaande locatie. Greetje vertelde dat dit pad een inspiratie vormt voor de verhalen in de kronieken van Narnia, van C.S.  Lewis met als thema 'het leven achter de kleerkast'. We liepen overigens ook nog langs zijn huis waaraan sinds zijn dood niets is veranderd en dat nu een soort van museum is. Lewis die net als Tolkien (van The Lord of the Rings) letterkundige was en oud Engels doceerde aan één van de colleges in Oxford was bevriend met Tolkien. Samen werden ze 'The Inklings' genoemd. Die twee ontmoetten elkaar elke week tweemaal. Op de dinsdag in een zeer kleine pub (Eagle and Child) gelegen in het centrum van Oxford en op de donderdagavond op de werkkamer van Lewis.  Gezeten bij een haardvuur in het café bespraken ze samen het gedachtengoed achter hun verhalen en lazen ze aan elkaar hun geschreven verhalen voor. De invloed van deze vriendschap en die wekelijkse ontmoetingen is terug te vinden in de vormgeving van hun verhalen. Vaak wordt gezegd dat het literatuur is geschreven voor kinderen maar door hen werd het sprookje gezien als een model dat je inzicht geeft in de wereld van de geest. Hun vriendschap heeft een stempel gedrukt op hun meesterwerken. Wil je meer over hen lezen dan is dit een informatieve site.

Op vrijdag- en zaterdagavond hebben we twee van de zeven kronieken van Narnia gekeken. De verhalen van Lewis en Tolkien worden gezien als klassiekers in de engelstalige (kinder-) literatuur. Vijf van de boeken zijn prachtig verfilmd door Disney. 

De wandeling en het film kijken was het leuke deel van de reis, voor de rest was het hard werken om alles ingepakt te krijgen. Haar Oxford jungle krijgt gelukkig verzorging.

Zaterdagavond ploften we vermoeid op de bank neer om vervolgens na een korte nacht op zondagochtend vroeg weer naar Zweden te vertrekken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik heel blij was weer in het vliegtuig te zitten. Dat voelde echt als een enorme opluchting. Mijn grote vrees was dat we niet terug naar huis zouden kunnen gaan maar daarvan was gelukkig geen sprake. Zonder problemen en verdere controle en vragen konden we inchecken, boarden en kwamen we, eenmaal weer in Zweden, ook zonder verdere vragen door de douane. Pff.....

In het vliegtuig zat ik bij het raampje. Altijd weer ervaar ik een intens gevoel van vreugde wanneer ik zo uit de lucht het Zweedse landschap met veel groen en de vele meren weer onder me voorbij zie gaan. Dat vervult me dan met een gevoel van harmonie dat ik elders niet zo kan ervaren. Dan ben ik weer thuis! Dat  laatste waren we overigens nog niet, we moesten na de vlucht van twee uren ook nog eens drie uren autorijden om uiteindelijk weer echt thuis te komen. Het was een lange dag reizen.

Thuis had Gerrit de open haard in de woonkamer al aangestoken en het gezellig gemaakt en we hebben  eerst met elkaar een glaasje wijn gedronken op de goede afloop van de reis en op een goede toekomst. Eigen haard is goud waard of in het Zweeds ' Borta bra men hemma bäst! 

Ik voel me gelukkig nog helemaal fris en oké en ik hoop van harte dat dit zo blijft. Nu eerst maar even een dikke week voorzichtig aan.

Wordt vervolgd......