Nieuw hout

Vanochtend hebben we als eerste even gebeld met de persoon waarvan we van Sören, onze havenmeester, het adres en telefoon nummer hadden gekregen. Hij verkoopt brandhout en hij had prima een hoeveelheid Berkenhout klaarliggen die hij ons kon leveren. We konden kiezen uit lengtes van 29, 33 en 50 cm. Binnen twee uurtjes kon hij bij ons zijn. Hij moest twee keer rijden want hij kon 6 m3 in zijn aanhanger kwijt.

Wij snel de viervoeters uitlaten en toen we terugliepen kwam hij al aanrijden met de eerste lading. In eerste instantie was hij niet zo praterig, hij moest natuurlijk weer terug voor een tweede aanhanger vol hout.

Die levering kwam drie kwartier later en toen hadden we dan ook een mooie hoeveelheid liggen.

Genoeg te doen voor vandaag dus. De vakantieweek is weer voorbij en nu gaan we weer aan het werk.

Eerst moesten we het overgebleven droge hout uit het tweede compartiment van de houtschuur overbrengen naar de eerste. Dat hout is allemaal droog. In het leeggekomen deel kunnen we nu het nieuwe hout stapelen. Dat heeft een jaar om te drogen. Na de tweede levering hebben we even een praatje met hem gemaakt, zijn klus was geklaard. Hij was ook al met pensioen en deed het hout als hobby. Hij koopt boomstammen in die hij zaagt en klooft en verkoopt. Zo blijft hij een beetje onder de mensen nu hij met pensioen is. Zijn aanhanger was Nederlands fabrikaat zo vertelde hij, nog nooit zo'n goeie aanhanger gehad als deze.

De rest van de dag bestond dus uit stapelen van het hout in het houthok. Geen straf overigens, een mooie workout bij prachtig lenteweer.

De kraanvogels leverden de muziek erbij. Er zijn verschillende paren in onze directe omgeving geland. Voor de radio hoorde ik gisteren dat er bij Hornborgasjön nu 13.000 vogels geteld zijn. Al veel meer dan de 45 die wij telden toen we er twee weken geleden waren. Het zal daar nu een drukte van belang zijn.

Aan het einde van de dag hadden we de stapel hout gehalveerd. De rest doen we morgen.

Het begint er alweer gevuld uit te zien in ons houthok. Duidelijk is te zien wat het droge en het natte hout is. Het is geen vervelend werkje en het geeft een fijn gevoel zo'n gevuld houthok.

 Ontvang een hartelijke groet van Gerrit en mij.

Wordt vervolgd......

We zijn de orientatie in het bos wat kwijt momenteel

De maandag is voor ons een dag waarop we het leuk vinden iets te doen dat we in ons voorgaande leven op maandag niet konden doen.  Het is een dag waarop we een beetje lanterfanten om zo de week met een goed en vrij gevoel van start te laten gaan. Vandaag gingen we lopen, dat zou niet ontzettend lang zodat we de rest van de dag ook nog iets anders konden doen. We hadden bovendien nog een opdrachtje open staan, we moesten nog naar de boer om te vragen of hij ook een levering hout voor ons heeft. Dat hebben we vanochtend gedaan, helaas hij was er net doorheen, hij had nog wel Spar maar wij willen liever Berk. Voor volgend jaar kunnen we wel een levering krijgen, dan moeten we eerder een bestelling doen want de handel loopt goed, zo zei hij. 

Dat was pech dus voor ons wel te verstaan, we moeten verder zoeken. We zijn terug gelopen en hebben bij de haven een paadje het bos ingenomen. Een klein stukje wandelen door het bos leek ons heerlijk. We dachten het weggetje te nemen dat halverwege de weg naar huis uitkomt. 

De wandeling begon goed. Het was heerlijk in het bos, van de harde wind van vandaag hadden we in het bos geen last, puur genieten. Ondertussen hadden we een paar afslagen genomen en dachten we al bijna op het eindpunt van het bospaadje te zijn toen we Sören en zijn vrouw tegenkwamen. Sören is onze havenmeester. We hebben een poosje op voldoende afstand met hen staan praten en we stonden er zelf versteld van hoe goed dat ging. Op een gegeven moment gingen Sören en zijn vrouw de ene kant uit en wij de andere in het volste vertrouwen dat het goed ging. We raakten verdwaald! Steeds wanneer we dachten op een herkenbaar pad te lopen eindigde het pad op een keerpunt. Dat laatste is een weg die een rondje maakt, een soort van rotonde. Ondertussen hadden we al heel wat kilometers in de benen. Gerrit had zijn telefoon niet meegenomen zodat we ook niet op zijn routeapp konden kijken. Die route app, een hele mooie waar ieder klein weggetje of paadje op staat had ik ook op mijn telefoon geïnstalleerd en daarom vroeg Gerrit mij die even te openen. Laat ik hem er nu net zondag, dat is gisteren dus, hebben afgehaald. Mijn telefoon, een Iphone 6 is namelijk al redelijk oud. Ondertussen heb ik al zo vaak een update gedaan dat het weinige geheugen dat ik erop heb 16 GB, helemaal vol is. Dat merk je omdat bijna alle apps in de cloud staan. Wil ik ze gebruiken dan moet ik ze eerst downloaden. Soms sta ik in een winkel en moet ik één van mijn klantenkaarten tonen die in een app staan opgeslagen en dan moet ik eerst de app activeren. Wanneer de verbinding niet zo sterk is duurt dat wel even. Heel vervelend wanneer er een rij wachtende mensen achter je staat. Het afgelopen weekend had ik ook nog een nieuwe app geïnstalleerd, eentje waar vele kampeer plaatsen op staan. Dit om op deze manier klaar te zijn voor onze nieuwe levensfase. Hiervoor moest ik eerst oude apps verwijderen en zo verwijderde ik dus ook de route app omdat Gerrit die ook heeft en we meestal samen op stap zijn. Ik had hem ook al wel meer dan een half jaar niet gebruikt. Net nu ik hem eraf heb gehaald zijn we hem nodig! Zo liepen we een eindje verder, vooral maar tegen elkaar uitsprekend dat het vandaag zo heerlijk was in het bos. Ik zei tegen Gerrit dat ik met niet kon herinneren hoe de app heet en hem daarom ook niet opnieuw kon downloaden. Gerrit's antwoord was dat zijn benen hem er wel aan herinnerden dat ze moe waren :-(  Na weer een poos lopen  herinnerde ik me ineens  de naam van de app, iets met Go erin. Dus ik zoeken in de app store naar een kaartenapp met de naam Go erin. En ja hoor.... daar vond ik hem terug. De naam van de app is TOPO GPS (dus wel iets met een O maar geen Go :-) Gelukkig had ik ook genoeg accu en bereik om de installatie uit te voeren. Toen konden we zien waar we waren en dat was heel ergens anders dan gedacht. Ondertussen kreeg ik ook nog een appje van Sören. Ik had hem namelijk gevraagd of hij ook iemand wist die ons brandhout kon leveren, hij wist iemand in Töreboda maar hij kwam niet op de naam. Ik zei tegen hem dat hij het nu maar even los moest laten en dat de naam op een ander moment wel weer boven kwam drijven en of hij mij de naam dan even wilde appen. Dat wilde hij wel doen, zei hij met een glimlach. Het herinneren heeft niet veel tijd genomen! Morgen maar even bellen.

Ondertussen waren wij weer op de route en kwamen we uit bij het meer. Ik heb er maar even een foto van genomen, al het ijs is nu verdwenen.

Ondertussen voelde ik mijn spieren ook wel een beetje, We hadden een flinke hoeveelheid stappen en meer dan 12 km gelopen. Onder het lopen hebben we ook 9 verdiepingen afgewerkt. De oude mannen van 13 en bijna 14 jaar waren ook wel wat moe en hebben de rest van de dag in hun mandje gelegen. Gösta heeft nergens last van.

In het dorp hield een buurman ons nog aan voor een praatje. Zo hadden we op één dag meer sociale interactie dan we het afgelopen half jaar hebben gehad. Hij had wel een beetje moeite met het houden van voldoende afstand zodat wij al pratende heel voorzichtig stapjes achteruit deden. Ik bracht de pandemie daarom maar even in, in het gesprek zodat hij zich weer kon realiseren dat het nu allemaal wat anders is dan anders. Hij had een zakdoek om de nek en deed die voor zijn mond. Nu maar hopen dat dit spontane gesprek ons later niet opbreekt. We zullen zien.

Wel we mogen trots op onszelf zijn omdat we vandaag meer stappen hebben gezet dan gemiddeld vorige week. Dat zit dan weer mee. Voorlopig maar niet weer zonder kaart het bos in, Er is gekapt en de wilde zwijnen hebben de paden omgeploegd zodat we de oriëntatie in het bos wat kwijt zijn momenteel.

Ontvang een hartelijke groet van Gerrit en mij.

 Wordt vervolgd.....

Een ''ei'' gelegd

We beseffen het heel goed, het is een aankoop die je maar één keer in je leven doet! Al lange tijd kwam het idee van het kopen van een 'husbil' zoals een camper in het Zweeds heet bij ons boven drijven. Dit omdat het reizen met de caravan bezwaren oplevert. Onze caravan was meer dan prachtig en eenmaal op de camping kon ik  en konden wij er reuze van genieten. Veel ruimte en comfort beter dan je jezelf kon wensen. Echter het reizen met de caravan kon ik niet appreciëren. Vaak zat ik met samengeknepen billen in de auto. Eenmaal, dat was ook de eerste keer toen we met onze net nieuwe Kabe caravan reden, begon hij te slingeren. De oorzaak hiervan was meervoudig. De auto, destijds de Honda was aan de lichte kant, we reden 80 km voor de combinatie auto en caravan het kantelpunt (wat wij niet wisten), we hadden twee fietsen achter op het fietsenrek, het waaide hard met wind op de zijkant van de caravan en er reden ons grote vrachtauto's voorbij met een zuigende werking op de caravan en auto combinatie en tenslotte reden we op een stuk snelweg met een sterke neerwaartse helling. De caravan begon enorm te slingeren. Het was kantje boord dat we hem op de weg hielden en stukken van de banden van de caravan zaten op de buitenkant van de wielkasten. Gelukkig hadden we net van tevoren een uitzending gezien over wat te doen bij een slingerende caravan. Dat is gecontroleerd remmen om de snelheid te verminderen. Gerrit zat aan het stuur en we kregen de caravan maar net onder controle. De eerstvolgende parkeerplaats hebben we de boel aan de kant gezet en toen bleek dat alle kastjes open waren gegaan en de inhoud ervan op het aanrecht en de grond waren gevallen. Gaten in het aanrecht en beschadigde kookplaat etc. Wel de materiële schade was niet het grootste punt, daarvoor waren we goed verzekerd maar elke verdere tocht stond ik op scherp wanneer de caravan begon te bewegen en dat doet hij eigenlijk steeds wel een beetje. Je voelt hem wanneer hij is aangehaakt, ook toen we later een stabilisator hadden laten plaatsen. Het maakte dat ik niet echt meer een ontspannen plezier kon beleven aan het kamperen met de caravan ook al ging het met onze Volvo zonder problemen, dat is een echte caravan trekker. Ik was getraumatiseerd denk ik. Dat op scherp staan tijdens het rijden dat nam niet af hoe ik mijn best ook deed, ook niet na de lange reizen die we later nog met onze caravan hebben gemaakt. 

Zodoende kwam de afgelopen jaren al vaker de vraag bij ons op of we misschien een camper zouden kopen. Eerder heb ik daar een blog over geschreven. Maar een camper die koop je niet zomaar, het is een enorme financiële investering. Een keer of drie konden we de gedachte aan het kopen van een camper parkeren maar deze vakantie kwam die vraag weer naar boven. We hebben gezocht op internet naar ervaringen met camper rijden, naar ervaringen met het kopen van een camper. Wat erover te lezen was hebben we erover gelezen en daarna voor onszelf dingen op een rijtje gezet.

Dinsdag zijn we naar Stenstorp gereden. Dat is een dorp in onze provincie en daar zit een vooraanstaande Kabe dealer. Daar hadden we ook onze caravan voor service. We vonden daar natuurlijk een husbil naar onze wensen, hoe kan het ook anders. Een zoals dat heet, heel geïntegreerde camper, een Kabe Travelmaster 760 LGB. We hebben hiervoor gekozen omdat bij deze camper de bestuurderscabine ruim is met veel raam. De scheiding tussen woondeel en bestuurdersdeel gaat heel geleidelijk in elkaar over zonder niveauverschil in de vloer. De half geïntegreerde husbil is wellicht sportiever om te zien maar wij kozen voor deze ruimte. 

De gekozen camper heeft een grote garage. Hierin kunnen we een voorziening maken voor onze honden. Daarin kunnen ze slapen en verblijven tijdens het reizen. We maken een verbinding tussen de garage en het woondeel zodat we de honden kunnen zien en zij ons. Ook komt er een camera in de garage die een beeld geeft in het display van de routeplanner. Zo houden we een goede controle over hoe zij het daar hebben. De camper heeft ook hydraulische steunen die met een druk op de knop uitgaan en nog een druk op een andere knop en de luifel gaat uit. De techniek staat voor niets. Zo hoeven we niet handmatig zaken uit te draaien wanneer we op een kampeerplaats aankomen, hij zet zichzelf waterpas. Functies gericht op de tijd die voor ons ligt. 

Een extra bed 200 x 140 opgeborgen in het plafond 

We wonen hier in een heel mooi land en ook de buurlanden willen we graag nog beter gaan verkennen. Wanneer de pandemie onder controle komt en we daar naartoe te kunnen reizen. Zo hopen we intens te kunnen genieten van de mogelijkheden die deze aankoop ons kan bieden. Vandaag hebben we dus de definitieve beslissing genomen. Wij worden camperrijders en we zullen zien hoe ons dat vergaat, het ei is gelegd en nu maar kijken wat eruit komt.

Het is vrijdag, het weekend staat voor de deur. heb het goed, blijf op gezonde afstand van elkaar en blijf vooral gezond!

Een hartelijke groet van ons en..

Wordt vervolgd.....

 

Het bevalt ons wel zo'n Hemester

Gisterochtend hadden we dan de schoorsteenveger. 's Ochtends al gelijk de ladder op het balkon gezet. Een schoorsteenveger heeft hier in Zweden namelijk geen ladder bij zich. die dien je als klant voor hem klaar te zetten. Dat kun je je als Nederlander bijna niet voorstellen. Ik ken de schoorsteenveegauto niet anders dat met ladders er bovenop. Hier dragen ze geen hoge zwarte hoe met het kwitantie boekje erin. Je krijgt gewoon een rekening thuis gestuurd. De schoorsteenveger reinigde deze keer alleen het rookkanaal van de kakelugn. Die van de openhaard hoeft maar eens in de drie jaar zo vertelde hij toen we ernaar vroegen. Hij heeft alle kanalen in de kachtel schoongemaakt en de kachel weer stofvrij gezogen, keurig allemaal en hij verontschuldigde zich voor de zwarte vegen op de vloer. Die zijn natuurlijk geen probleem, een doekje erover en weg is het weer. Toen hij klaar was heb ik het messing van de kachel gepoetst en het gietijzer schoongemaakt, Gerrit had 's ochtends de kachel al as-vrij gemaakt zodat hij nu helemaal blinkend schoon is. Het is een genot hem zo weer op te stoken.

We waren die dag, zonder er erg in te hebben, de schoorsteenveger al eens eerder tegengekomen en wel tijdens onze wandeling door het Vångdalen (Eigenlijk moet ik schrijven Vångdal want de uitgang -en geeft aan dat het bepaald is dus  Vångdalen is hetzelfde als 'het Vångdal', Gerrit en ik hebben het altijd over het Vångdalen vandaar dat ik het zo ook maar neerschrijf in mijn blog ). Toen we daar wandelden zagen we in één van de weilanden zeven kraanvogels staan. We hebben er even naar staan kijken en we waren niet alleen. Er stond een witte auto met een in het zwart geklede man erin. Ik zei al tegen Gerrit dat dit vast onze schoorsteenveger was die even een pauze nam. Dat bleek later ook het geval te zijn. De schoorsteenveger herkende natuurlijk onze honden en vroeg of wij daar wandelden. Dat was dus zo. Hij had op dat moment zijn ontbijt even genuttigd zo vertelde hij me.

Hier nog even een foto van de zeven (al staan er maar zes op de foto) kraanvogels.

In onze keuken is momenteel een verandering gaande. Het was steeds zo dat Arvid en Fynn in hun mandje voor de kachel lagen te pitten en Gösta in zijn eentje in de grotere mand die voor het kastje is gesitueerd. Recent hebben we de erg grote mand in de slaapkamer neergelegd zodat hij hier 's nachts in kan slapen. Die mand geeft een goede ondersteuning van zijn nek wanneer hij er meerdere uren achter elkaar in ligt, Voor in de keuken hebben we nu een iets kleinere mand gekocht. Qua proportie past die beter in de keuken. Gösta ligt graag in dit mandje waar ook nog eens een lekker zacht kleedje in ligt maar..... Fynn loopt over. Vaak verlaat hij zijn mandje voor de kachel om in het mandje van Gösta te gaan liggen. Die kijkt dan erg verbaasd en weet niet wat hij ermee moet. Veelal kijkt hij mij dan even aan om vervolgens uit zijn mand te stappen om op het vloerkleed te gaan liggen. Dat is niet goed voor hem. Een harde ondergrond kan maken dat hij schaafwonden aan de uitstekende botten van zijn poten krijgt. Wanneer we Fynn terugsturen naar zijn eigen mandje gaat Gösta weer in zijn eigen mand liggen. Zonet lagen Fynn en Gösta even samen in het mandje. Toen Gösta eruit stapte ging Arvid er ook maar even in liggen. Hun mandje was altijd een soort van heilige plek voor hen maar nu lijken ze te kiezen voor het comfortabele mandje van Gösta en lijken ze bezig te zijn die de annexeren. Het is me een stel hoor die muppets van ons.

Vanochtend tijdens de wandeling was het voor mij nog even 'alle hens aan dek'. We liepen gemoedelijk en goed in balans met de roedel over een bospad, samen pratend over een voor ons actueel onderwerp.  Op dit bospad kwamen we plotseling twee oudere dames met honden tegen. Wij hebben onze honden altijd aangelijnd maar de andere twee honden liepen los. De dames schrokken toen ze ons zagen en riepen hun honden terug. De ene hond, een oude bruine Labrador kon worden aangelijnd, de andere hond, een soort van keffend schoothondje luisterde helemaal niet naar het commando 'stanna' (blijf staan) en vloog linea recta op Gösta af. Die schrok natuurlijk en begon als een wilde tekeer te gaan. Op zo'n moment is hij met zijn ene jaar sterker dan ik met mijn vierenzestig. Ik kon hem maar amper houden. Gelukkig pakte Gerrit hem bij zijn halster en greep hem in de nek. Hij piepte een keer en was daarna weer aanspreekbaar. Toen konden we weer rustig verder lopen. De dames boden hun verontschuldigingen aan en geaccepteerd natuurlijk. Zij liepen daar ook even lekker ontspannen! Zo zie je maar, je kunt je hond alleen los laten lopen wanneer er volledige controle is over het gedrag. Zover zijn wij nog niet en zullen we ook niet komen met onze jachthonden  van de soort eigenwijze windhond. In de tuin mogen ze los en verder lopen ze aangelijnd. 

Nu is alles weer vergeten en vergeven en is de balans in de roedel weer terug.

Tot nu toe hebben we een heerlijk 'Hemester' (een vakantie in de buurt van thuis). We doen waar we zin in hebben en zijn bezig met zaken die onze positieve aandacht hebben maar zeker geen moet dingen. Het bevalt me wel zo op deze manier! 

We hebben echter alweer een snoertje gekocht dus volgende week zullen we wel weer een aantal klusjes oppakken. Eerst maar eens kijken wat de dag van morgen ons gaat brengen.

Ontvang een hartelijke groet van ons!

Wordt vervolgd.....

Lanthöjden

Tot nu toe bevalt ons de vakantieweek heel erg goed. Wat wil je ook met de bijna zomerse dag die we vandaag hadden. Tussen de koffie en de thee heb ik de hele dag in mijn hemd gelopen zo lekker warm was het. Redelijk vroeg vertrokken we met z'n allen (wij en de viervoeters) in de auto. Doel was het Götakanaal bij Tåtorp. Hierbij komen we over de brug bij Brosundet en daar was alles blauw. Het Vikenmeer ligt nog steeds vol ijs.

Bij het wakker worden vanochtend hoorde ik de kraanvogels al roepen. Tijdens ons ritje langs Gammelrud zagen we er ook weer twee in het weiland staan. Ik ben even naar het hek gelopen om een foto te nemen. Dat vonden ze toch een beetje bedreigend, ze vlogen op om een paar meter verderop weer te landen. 

Dat ik geen bedreiging voor hen ben dat weet ik wel maar zij niet natuurlijk.

Aangekomen bij Tåtorp hebben we zittend aan de sluis ons derde en laatste kopje koffie van deze dag gedronken. Helaas zonder iets lekkers erbij, dat hadden we gisteren al opgesnoept.

Lang hebben we er overigens niet gezeten want ons viervoetersvolk was ongedurig en ze wilden de stap er wel inzetten. 

We hadden het plan opgevat om vandaag in het mooie weer een 11 km lange tocht langs het kanaal te lopen. Dat zijn met elkaar vier etappes. De eerste etappe is het eiland. Daar ga ik nu wat over schrijven.

Het eiland is een artificieel eiland. Het eiland, lanthöjden geheten, ligt op het hoogste punt in het Götakanal op 91,5 meter boven zeeniveau. Het deel van het kanaal waarin het eiland ligt is het enige deel van het kanaal dat niet is gegraven maar waarvoor ze dynamiet hebben gebruikt om een doorgang te verkrijgen. Omdat dynamiet nogal duur was hebben ze destijds de breedte van het kanaal geminimaliseerd. Bovendien maakt het kanaal op dit punt een scherpe bocht. Deze plek werd de vrees voor elke schipper die de plek moest passeren. Het verkeer werd er daarom met een sein geregeld. Soms moesten de schepen wel een aantal uren wachten voordat ze de passage konden nemen. Dat was dus een heel gedoe en daarom werd in 1930 besloten om met dynamiet nog een passage te maken waardoor er een eiland ontstond. Met de twee vaarwegen werd de passage een stuk gemakkelijk te nemen. Op het eiland staat een obelisk om het hoogste punt te markeren.

Op de foto hieronder zie je de recent nieuw aangelegde brug naar het eiland. De vorige brug was zo krakkemikkerig dat wij hem niet meer durfden te nemen. Deze brug gaat wel weer honderd jaar mee denk ik zo. De nieuwe brug nodigde ons uit om even een stukje over het eiland te wandelen. We liepen naar de obelisk.

Zelf zou ik mijn hand iets hoger hebben laten steunen maar gelukkig is Gerrit erg sterk :-)

Op het eiland heb je een mooi uitzicht over de kanaal omgeving.

Op het eiland staat ook een huisje. Daar zijn we eerder al eens naartoe gelopen. Het is eigendom van de Kanalbolaget Götakanal AB en het is toe aan renovatie, de ramen zijn dichtgetimmerd en je kunt niet meer naar binnen kijken.  Nu ze op het eiland een flinke snoei van de bomen hebben gedaan heb je een prachtig zicht op het huisje gekregen, echt een verbetering met hoe het was want het eiland was wel een beetje een oerwoud geworden.

Dit huisje daarover had ik een paar jaar terug op internet gelezen dat men op zoek is naar bewoners / bewoners. Wanneer er zich iemand in het  op het eiland gelegen voormalige seinwachtershuis permanent wil vestigen, dan wordt het huisje voor vier miljoen SEK gerenoveerd. Helemaal geweldig zou het zijn wanneer die persoon ook nog een soort van horeca mogelijkheid op het eiland zou kunnen creëren. Dat is dan in de zomermaanden want in de winter loopt daar niemand, kunnen wij uit ervaring vertellen. Mocht dit nu zijn wat je al jaren zoekt (en dat zou ik me gezien de ligging kunnen voorstellen, want je woont dan op de mooiste plek van het Götakanal en midden in de natuur en je hoort er niets dan het geluid van de natuur), dan moet je de linkjes even lezen. Ze zijn in het Zweeds maar de Translate kan helpen natuurlijk.

Hier nog even het informatie bordje over de obelisk.

En wat ik dan weer heel leuk vind, is dat op het paaltje waarop het bord is gemonteerd het wapen van het kanaal staat.

Dit alles was dus fase één van de wandeling, hierna begon fase twee, de route naar Vassbäcken daar waar een mooie camping is gelegen aan het kanaal. Onderweg kwamen we nog beverwerk tegen. De sporen van hun tanden konden we in het hout zien. Ik denk dat ze alleen de stomp hebben aangeknaagd en dat de boom is afgezaagd voor of na het knagen, dat weet ik niet.

In Vassbäcken hebben we fase twee afgerond en hebben we de brug even aangetikt. Daarna liepen we terug naar het eiland en vervolgens weer terug naar de auto. 

De camping

De brug bij de camping

Bij de brugwachterswoning zagen we in de tuin mooie gele 'krookjes' staan. Prachtig!

We waren drie uur zoet met onze wandeling en vanavond zit ik met blosjes op de wangen in mijn Hannemand. Het eerste kleurtje van dit jaar. 

Morgen schieten we denk ik even uit de vakantiemodus want dan komt de schoorsteenveger. Voordat hij komt moeten we eerst de kachel en de haard schoonmaken. Hij komt tussen 12.00 uur en 14.00 uur en daarna zijn we weer vrij. 

Je snapt het al....we hadden een heerlijke dag.

Een hartelijke groet van ons en...wordt vervolgd.........!

 

Sätra Bruk AB geeft kinderen een kans

Wanneer je de zaterdag buiten beschouwing laat hadden Gerrit en ik een rustig weekend. Of moet ik zeggen dat we op zondag eventjes konden bijkomen van de zaterdag. Het komt op hetzelfde neer. Zaterdag S en Fr geholpen met de eind schoonmaak van hun appartement in Skövde en zondag een lekkere wandeling gemaakt in Tiveden en verder de dag besteed aan bankhangen.

Toen besloten we dat we de komende week vakantie gaan hebben. Niet dat we weggaan, dat kan nog niet met de getallen die we hier in Zweden hebben maar gewoon vakantie thuis. Dus een week lang geen vol geplande agenda maar doen waar we zin in hebben en vooral niet doelgericht.

Vandaag is dat redelijk gelukt. We hebben lang aan de ontbijttafel gezeten, vooral lekker lang in de kranten hangen op FB kijken en surfen op internet naar zaken die op dit moment onze belangstelling hebben.

Tussen de middag zijn we gaan wandelen, de wind die we gisteren hadden is gaan liggen en we hadden opnieuw een prachtig blauwe lucht en een temperatuur van ongeveer tien graden in de plus.

De wandeling was bij Sätra bruk met een start bij de Herrgård (klik even door de foto's heen). Ik had geen jas aangetrokken en liep de wandeling in mijn dikke vest en had het warm genoeg. Echt heerlijk lenteweer.

Bij de start van de wandeling kwamen we grote hoeveelheden hout tegen. Hier zijn heel wat bomen gekapt.

Even later zagen we de zon mooi in het water schijnen, het ijs is aan het verdwijnen maar grote stukken water liggen ook nog dicht.

Na een kilometer of drie kwamen we aan bij Lilla Edet, bij de beenstamperij en de zagerij aldaar. Het zijn echt plekken om bij weg te dromen, ze zijn uitstekend geconserveerd en je krijgt er een goed beeld over het leven zoals het zich daar honderd jaar geleden heeft afgespeeld.

Bij Lilla Edet zijn we het water overgestoken waarna we langs de andere kant van het water weer terugliepen naar Sätra Bruk. Heerlijk met de zon in het gezicht.

Aan die kant van het water kwamen we nog een bord tegen met informatie over Sätra Bruk AB. AB betekent aktiebolag. Het bord vertelde ons dat het bos waar we door liepen eigendom is van de AB. Er stond dat het bos zo één keer in de zestig tot vijfenzestig jaar wordt gekapt. Een ouder bos geeft kans op boomrot met gevaar voor omvallen van de bomen. De bomen in het bos dat net was gekapt waren 73 jaar oud, hoog tijd voor een kap. Niet alle bos wordt gekapt, de kap geeft ruimte in het bos voor nieuwe gewassen om te ontkiemen en te groeien. Zo komen er oudere en jongere stukken bos. Het bord vertelt ook dat het hout wordt afgevoerd en dat het afvalhout wordt gedroogd en daarna wordt afgevoerd naar een bio-energiebedrijf. De bomen die bij de kap blijven staan die blijven daar staan voor zolang ze leven en dienen dier en natuur, zo staat er. Verder vertelt het bord nog dat de Sätra Bruk AB vier hoofdwerkzaamheden heeft namelijk bosbouw, logeer accommodatie in Sätra Bruks Herrgård, landbouw en waterkracht. Sätra Bruk AB is voor 100% eigendom van een stichting en al het geld wordt besteed aan  het geven van kansen aan kinderen die verkeren en opgroeien in sociaal moeilijke omstandigheden.

Dat is wel even een vermelding waard dacht ik. Net voorbij het bord konden we het water wederom oversteken. Midden op het bruggetje is een bankje gemaakt en daar hebben we heerlijk even zitten genieten van dit 'vakantie' uitje.

Hieronder nog even een foto van de Herrgård

Thuisgekomen heb ik thee gezet en hebben we nog even gesmuld van het laatste stukje rulle. Wat een dag deze maandag!

 Ontvang een hartelijke groet van ons, en..

Wordt vervolgd......

Soms denk ik wat hebben we nu vandaag allemaal gedaan

Twee weken en drie negatieve Coronatests later eindelijk zover dat je weer naar buiten mag om je woonomgeving te verkennen en dan ontdekken dat je sleutelbos nog in Zweden ligt. Dat is balen natuurlijk. Gelukkig konden wij hem gemakkelijk vinden en hebben we de sleutelbos goed ingepakt en met een track en trace proberen te versturen bij de plaatselijke ICA die ook een postagentschap heeft. Dat ging niet zonder slag of stoot. Thuisgekomen met het etiket met de verzendgegevens ontdekten we dat er fouten in het adres waren gekomen. Daarop zijn we opnieuw naar de winkel gegaan met het verzoek het adres te corrigeren. Het is namelijk wel de bedoeling dat de sleutels goed aankomen. Omdat de verzendgegevens al digitaal waren opgeslagen moest eerst worden uitgezocht hoe je dit weer kon deleten om het vervolgens opnieuw aan te kunnen leveren. Daar was even tijd voor nodig. Morgen kunnen we het verzend etiket opnieuw ophalen. Kan gebeuren met gedoe voor ons maar ook voor hen.

Vanochtend hebben we heerlijk gewandeld in het mooie lenteweer. We zijn naar het Vikenmeer gelopen. Dat ligt nog steeds vol ijs. Je hoort het ijs nu met de wind mee bewegen, het stoot tegen de kant van de pier aan. 's Nachts is het nog steeds onder nul, overdag zonnig en zo rond de zes tot zeven graden.

Onderweg naar het meer zijn we op een gegeven moment stil bijven staan om even te luisteren. We meenden de roep van kraanvogels te horen. Maar toen we stilstonden bleef het weer stil. Misschien hadden we ons vergist? Teruglopend bleek dat niet het geval te zijn. Ze zijn nu ook aangekomen in het Vångdalen.

We meenden getuige te zijn van een verlating. Wanneer kraanvogels hun jongen krijgen blijven die een heel jaar bij hun ouders. Ze vliegen gezamenlijk naar het overwinteringsgebied om in het voorjaar weer als gezin terug te keren naar het zomerverblijf, meestal keren ze terug naar dezelfde plek. Daar aangekomen wordt het jong verlaten. Ik heb daar eerder al eens over geschreven, zie  hier. Wij zagen in het Vångdalen twee volwassen vogels en verderop een kleinere kraanvogel (volgens ons een jong van vorig jaar) die alleen stond. Dat jong vloog terug naar de andere twee. De moeder liep weg en de vader begon te klapperen met zijn vleugels en begon te roepen. Toen vloog het jong ook weer weg een eind verder het veld in. Het ging mij wel een beetje aan het hart maar ja...dat zijn de menselijke emoties, die gelden waarschijnlijk niet voor kraanvogels. 

Na ons bezoek aan de ICA zijn we even bij Göran en Inger langsgelopen. Die hadden tien kuub stookhout gekregen in de vorm van boomstammen die nog gezaagd en gekloofd moesten worden. Dat hebben ze (beiden in de tachtig) in een paar dagen gefixt. Volgende week komt er nog eens tien kuub, dan kunnen ze opnieuw beginnen. Wanneer ze oud zijn kopen ze het gezaagd en gekloofd maar zover is het nog niet, zo verteld Inger ons met een lach. Zelf hebben we ook weer nieuw hout nodig, we hebben nog een kuub of tien in het houthok liggen en er kan een nieuwe voorraad bij die dan kan drogen. Bovendien gebruiken we het hout ook voor de hottub en de sauna en dan wil het er wel door. We vroegen aan Göran en Inger het adres van de boer waarbij zij het hout bestellen. Wellicht dat die ook een portie voor ons in de aanbieding heeft. We zullen zien. Morgen lopen we er even naartoe om te vragen.

We zijn ook nog steeds bezig met het wegstrepen van klussen. Vandaag heb ik stoelkussens gerepareerd. De mooie vrolijke kussens die ik twee jaar geleden heb gemaakt daarvan waren er twee door de muizen 'aangevroten'. Heel jammer natuurlijk. Gelukkig had ik nog een stukje stof overgehouden. Ik heb geprobeerd om het stukje uit te knippen dat qua motief precies past op de gaten. Hiervan de randen met de machine gezoomd en daarna met de hand op het kussen genaaid. Mooi is anders maar zoals mijn moeder dan zei: ' beter een lelijke stop dan een mooi gat'. Dat denk ik nu ook maar.

Weer een klus van de lijst gestreept. Mijn klussen zijn nu gedaan, Gerrit moet er nog een paar. Er zitten ook alweer nieuwe aan te komen maar die mag ik van Gerrit nog niet op de lijst zetten. Eerst moeten deze klussen worden afgewerkt :-) 

Onze dagen gaan snel voorbij, ik weet soms niet waar de tijd blijft, ik knipper een keer met de ogen en ik zit alweer een blog te schrijven. Het zal een goed teken zijn, we vervelen ons niet.

De dag van morgen, wellicht even naar Hjo waar we ook nog een soort van lijstje hebben.

Wordt vervolgd.....