Weer even oefenen, de kast bijna vol en een oud poëzie album

Bij het opstaan vanochtend hoorde ik de regen al op het dak van de altan kletteren. Jammer dacht ik, dat wordt een korte wandeling met Gösta vandaag. Ik had net heel veel zin om even een lang eind met hem te lopen, hij was tenslotte 10 dagen weggeweest. Toen we ons ontbijt echter goed en wel achter de kiezen hadden klaarde het op en zagen we zelfs een paar zonnestralen. Snel op de weerapp gekeken en die beloofde ons dat het een aantal uren droog zou blijven. Schoenen aangetrokken en de zakken aangevuld met beloningsbrokjes, Gösta in de auto op naar Karlsborg. Daar wilden we graag wandelen omdat daar enige drukte is zo in de zomermaanden. We willen graag andere honden tegenkomen om zo met hem te kunnen trainen.

Dat lukte goed! Halster om en neusband om waarbij de neusband ook aan zijn halster wordt bevestigd. Dus mocht het van zijn neus afgaan dan hebben we hem altijd nog aan het halster vastzitten.

We waren nog maar koud de auto uit of we kwamen al twee honden tegen. Gerrit en ik hadden als beleid geformuleerd dat wanneer we een hond tegenkomen we hem  iets lekkers geven zodra hij die hond ziet. Zo hopen we dat hij een andere hond gaat koppelen aan iets positiefs. Ik zag hem worstelen met die twee honden in de zin van dat zijn oude reactiepatroon begon op te spelen maar ook de verwarring van de druk op de neus door het aangespannen bandje. Hij hield het rustig en elke keer wanneer weer even naar de honden keek (en daarbij rustig bleef) geef ik hem een klein brokje zo van: hond-brokje.

In Karlsborg stond de brug open en moesten we even wachten. Eenmaal weer in beweging passeerden ons wederom twee honden. Daar had hij het moeilijk mee maar de neusband bracht correctie. Zijn onrust steeg tot ongeveer 6, hij blafte een paar keer en kalmeerde weer. Geen beloning gegeven deze keer. Vanaf dat moment ging het veel beter. We kwamen diverse honden tegen en zodra hij de hond in beeld kreeg ontving hij een brokje, geen geblaf en geen getrek. Meestal kijkt hij na het passeren nog even achterom en ook dan gaf ik hem een brokje. Er waren zoveel honden dat mijn brokjes op raakten en Gerrit snel even de COOP indook om nieuwe te kopen. Ik merk aan Gösta dat hij er moe van wordt. Ik zie dat als iets positiefs, blijkbaar gebeurt er wat in de zin van oude impulsen onderdrukken en nieuwe aanleren. Hij heeft 11.000 mensenstappen zijn best gedaan en heeft de rest van de middag liggen slapen. Morgen weer.

De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan.

's Avonds na het eten hebben we de dozen met boeken, meegenomen uit oude huis, leeggemaakt. Aanvankelijk waren het vier dozen boeken welke we wegens gebrek aan ruimte in de aanhanger al hadden gereduceerd tot drie. De inhoud van die drie staan nu in de kast.

De kast staat nu redelijk vol met boeken, gelukkig kunnen we nog blijven lezen want we hebben nog wat plek over. Ik ben helemaal gelukkig nu al mijn Marianne Fredriksson boeken weer mooi op een rijtje staan. Ik weet nog dat ik haar openingszinnen altijd zo mooi vond. Had je die zin gelezen dan zat je direct al midden in het verhaal. Zoals bijvoorbeeld deze: 'Haar gemoed was helder als een winterdag, een dag zo stil en schaduwloos alsof er pas verse sneeuw gevallen was.' Dan gaat het verder.... ' Harde geluiden drongen binnen, het gerinkel van bekkens die op de grond vielen en geschreeuw. Ze schrok ervan. Net als van het gehuil uit het bed naast haar, dat het wit doorkliefde.' De openingsalinea uit Anna, Hanna en Johanna.

Haar boeken kenmerken zich door een krachtig psychologisch inzicht, bijna alsof er een eigen ervaring aan ten grondslag ligt. Ze was journalist van beroep en had vanaf 1974 een vaste rubriek in een vooraanstaande Zweedse krant 'Svenska Dagbladet' waarin ze baanbrekend schreef over psychologie, gevoelens en existentiele vragen zoals angst, dood, verlies, eenzaamheid, het zoeken naar de betekenis van dingen die je in het leven tegenkomt (wiki). 

Ze heeft me met haar boeken (uitgebracht in 47 talen) erg weten te boeien. In 2007 is ze overleden.

Ik heb ze nu allemaal weer bij elkaar staan in onze kast, fijn!

In de dozen met boeken vond ik ook mijn oude poëzie-album! Gekregen op 14 november 1967. eigenlijk was het mijn tweede album, mijn eerste had ik gekregen van mijn opa en hij had er een prachtig gedicht in geschreven en dit versierd met een heel mooie tekening. Mijn opa dichtte en schilderde en was hierin autodidactisch. Ook mijn pake en beppe van vaderskant hadden in dit album een versje geschreven. Helaas viel het album uit elkaar en ben ik zodoende deze schatten verloren. Dit is dus mijn tweede album.

Heel leuk om te lezen en hierbij levendige herinneringen te hebben. Zo had ik bijvoorbeeld op een dag een setje pennen gekregen van de Hema in vier kleuren. Diezelfde dag schreef mijn vader een versje in mijn album.....

En mijn moeder schreef diezelfde avond......

En verder al die versjes van vriendinnetjes. Ik hoop Wiesje dat je deze post leest want jouw versje vermeld ik hier ook even.....

Wel mooie wensen om deze blogpost mee af te sluiten. Heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van ons. Wordt vervolgd.......

 

Het is aan kant

Zo dat waren drukke dagen! Vorige week donderdag vertrokken we naar Nederland terwijl tegelijkertijd Henk en Chang en Emke en ook de ouders van Chang, vertrokken naar Zweden. Definitief deze keer.

Aangezien het huis waarin zij woonden ons huis nog is en er ook nog veel spullen van ons stonden was het aan ons die spullen op te halen en het huis klaar te maken voor de verkoop. Nu het niet meer door één van ons wordt bewoond gaat het in de verkoop. 

In Hjo, daar waar S en Fr. wonen, hadden we een  aanhanger gehuurd die we met toestemming van de verhuurder en een extra buitenlandverzekering mee mochten nemen naar Nederland. Omdat we meerdere dagen achtereen huurden kregen we een speciale prijs die alleszins meeviel. In die aanhanger konden we 4 m3 meenemen. Achteraf bleek dat nog net ietsje te weinig te zijn en zodoende hebben we een aantal spullen die we graag mee hadden willen nemen, moeten laten staan. We zijn er niet minder gelukkig om maar soms raak je wat gehecht aan dingen die je kunt vervangen, tenminste ik dan. 

Deze keer zijn we door Denemarken over Kolding gereden. De bruggenroute. We hebben in Middelfart nu een goed hotel gevonden, eigenlijk een conferentiecentrum, waar ze goede en schone kamers hebben met een uitstekend bed en waar je de auto (met aanhanger) gemakkelijk en kosteloos kunt parkeren op een plek die 's nachts wordt afgesloten. Mocht je 's ochtends heel vroeg willen vertrekken dan kan dat prima met een code die je hebt ontvangen en waarmee je het hek kunt openen. Het ontbijt zit bij de prijs in. 'Huset Middelfart' heet het verblijf en ik beveel het van harte aan. Mocht je er gebruik van maken boek dan wel een iets ruimere kamer anders slaap je op een bed van 140 breed en sommige mensen vinden dat wat krap, zeker in de zomer wanneer het warm is. Ik had de heenreis geboekt via Booking maar het gaat ook prima om direct te boeken zoals we voor de terugreis hebben gedaan. Een prima overnachtingsplek voor wanneer je op doorreis bent.

De heenreis hebben we eerst de aanhanger in De Westereen neergezet waarna we zijn doorgereden naar Femke en Louis en Julian. Gerrit en ik hadden veel zin om naar hen toe te gaan want onderhand was dat alweer een hele poos geleden. Julian wordt echt al een hele vent en 'vrachtwagen' is zijn favoriete woord! 

We zijn daar het weekend gebleven. Het werd er nog een hele drukte omdat Greetje, die eveneens in een verhuizing zit van Windsor naar Rotterdam, diezelfde zaterdag op Schiphol aankwam met vijf koffers vol kleding. Greetje heeft in Nederland nog geen woonruimte en verblijft eerst 10 dagen bij F en L, dan moet ze naar Amerika voor een congres en daarna komt ze weer een poosje bij ons omdat ze ook prima remote kan werken. Uiteindelijk is haar plan om een huisje te kopen en tot die tijd eerst te huren. Mocht je iets weten voor haar dan hoor ik het graag :-)

Na het weekend togen wij naar De Westereen. Daar hebben we nog twee ritten naar de kringloopwinkel gemaakt om daar nog te gebruiken zaken achter te laten voor een nieuwe eigenaar en één rit naar het stort. Daarna was het inpakken en tegelijkertijd schoonmaken. We hebben het huis goed achtergelaten en zijn zelfs nog een slag door te tuin geweest.

onze voortuin

onze achtertuin

Wij hebben dit huis destijds, na de verkoop van ons huis in Dokkum, als een overbruggingshuis gekocht. Al met al zijn we toch alweer zeven jaar eigenaar van dit fijne en bijna helemaal energie neutrale huis. We hebben ook met veel genoegen in De Westereen gewoond, met fijne mensen om ons heen. Ook Henk en Chang kijken met diezelfde gevoelens terug op het wonen daar.

We hebben echt hard gewerkt deze dagen en in twee dagen hadden we de boel aan kant en konden we net voor de vakantie uittocht Nederland weer verlaten. Neem ons niet kwalijk dat we in het geheel geen bezoekjes hebben gebracht. Daar leende deze rit zich niet voor, dat komt weer op een later moment.

Afgeladen zijn we weer naar huis toe gereden, wederom over de bruggen en een overnachting in 'Huset Middelfart'. De terugreis verliep prima, zonder ernstige files en gelukkig ook zonder mankementen.

Wel met af en toe donkere wolken boven ons hoofd maar erg veel regen hadden we onderweg niet.

Woensdagavond waren we weer thuis, moe en voldaan. De volgende dag vertrokken we alweer met onze aanhanger vol spullen en met iets meer ruimte in de auto, op naar Henk en Chang en Emke.

Daar troffen we voor het eerst sinds vijf jaar de ouders van Chang weer. Het was een hartelijk weerzien. Tijdens een warme maaltijd, bereidt door Chang's moeder, constateerde ik dat Emke het voorrecht had om met haar beide grootouders (wàigong opa) en  wàipó (oma) en pake en beppe) aan tafel te zitten. Geen van de aanwezige volwassenen had dit zelf meegemaakt. Helaas weer geen foto gemaakt, ik moet daar echt beter op letten.

de heerlijke maaltijd

de kok

wàigong en wàipó

Al die tijd was Gösta bij Suzanne en Fredrik. Daar heeft hij het heel goed gehad en daar was hij in goede handen. Gelukkig was hij ook heel blij ons weer te zien!

Het kon niet mooier want op de terugweg naar huis kon ik ook nog eens mijn nieuwe bril ophalen. Het was Suzanne niet opgevallen dat ik een nieuwe bril droeg en dat zie ik als een goed teken :-)

Zo.... de annalen zijn weer bijgewerkt. De drukte lijkt nu aan kant en ik hoop vanaf nu weer regelmatig een blogje te schrijven.

Heb het goed waar je ook bent en ontvang een warme en vooral vredevolle groet van Gerrit en mij. Wordt vervolgd.....

WIJ deden het niet goed

Ruim twee jaar maken we lange wandelingen met Gösta, onze Scottish Deerhound. Voor ons geldt dat we geen lievere vriend hadden kunnen krijgen. We waren altijd heel gelukkig met onze whippets en met onze deerhound zijn we weer net zo gelukkig. En hij met ons, tenminste dat idee hebben we. Zo laat hij ons dat voelen. Een deerhound is een sensitieve hond. Binnenshuis is hij erg rustig en ligt hij een groot deel van de dag te slapen. Tijdens de wandelingen loopt hij, nu hij wat ouder aan het worden is, meestal mooi rustig met ons mee. Hij eet goed en hij slaapt goed, allemaal prima!

Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je dit allemaal leest dat je zegt..... 'dat klinkt als de ideale huishond'. 

Wel en dat is het ook.............bijna!

Er is één maar......... en dat is dat hij niet zo heel goed is in het contact met andere honden. Nu komen we gelukkig niet heel vaak andere honden tegen maar soms kun je er niet omheen en staan ze zomaar voor je neus. Wij hebben over Gösta's reactie op andere honden al veel gedachten gehad. Zo zijn we van mening dat hij in zijn vroege jeugd, toen wij hem net als pup hadden, meer contact had moeten hebben met andere honden zodat hij ook een pallet van ervaringen had kunnen opbouwen. Op dat moment was dat niet mogelijk vanwege de Covid. Vele trainingen gingen niet door en zelf waren we ook uitermate voorzichtig in het contact met anderen. Daarnaast, zo denken wij, heeft hij in zijn vroege jeugd ook nare ervaringen gehad met Bosse (en dan heb ik het niet over onze camper). Bosse is een hond die bij ons in de straat woonde. Een vrij grote, dik behaarde witte herdersoort. Bosse woonde bijna op het balkon op de eerste verdieping aan de straatkant. Elke keer wanneer je er langs liep begon Bosse luidkeels te blaffen. Zelf kreeg ik daar ook bijna een hartverzakking van. We merkten aan Gösta dat hij het vervelend vond het huis van Bosse te passeren. Daarnaast waren onze eigen whippets ook niet altijd de vriendelijkheid zelve. Elke keer wanneer ze allemaal buiten waren jaagden ze hem op en vluchtte Gösta in de struiken.

Toen we de wandelingen met Gösta wat langer mochten maken bemerkten we dat hij erg tekeer kon gaan tegen andere honden. Hij blaft dan luid en trekt zo hard aan de riem dat ik hem maar amper kan houden. Hij is namelijk heel sterk en weegt tussen de 45 en de 50 kg. We hebben van alles geprobeerd in de opvoeding maar wanneer hij een andere hond treft schiet hij qua onrust in een fractie van een seconde van 1 naar 10. Boven de 6 is hij dan al niet meer corrigeerbaar. Ik durf wel eerlijk te zeggen dat ik mijn handen er dan vol aan heb. Tot twee keer toe heeft hij me omgetrokken en ik kan je vertellen dat dit bijzonder gênant is.

Al heel vroeg, dus toen dit gedrag zich net begon te ontwikkelen hadden Gerrit en ik bedacht dat we zijn riem aan het halster koppelen en daarbij nog een sliplijn om zijn hals te doen die we kunnen pakken wanneer er een andere hond in het vizier komt. Bij probleemgedrag zouden we dan de sliplijn strak kunnen trekken om zo een betere controle over hem te verkrijgen en als middel zijn gedrag te corrigeren. Deed hij het goed dan kreeg hij een beloning. 

Hier is het fout gegaan......

Langzaam maar zeker is het erin geslopen dat we de sliplijn steeds intensiever gingen gebruiken. Het is ook een heel gedoe om je hond uit te laten met twee lijnen. Die sliplijn hing tijdens de wandeling los om zijn nek, kwam er een hond aan dan trokken we hem strak, waren we de hond voorbij dan deden we hem weer los. Het probleem gedrag met andere honden verbeterde er niet noemenswaardig mee. Als het enigszins kon gingen we een beetje aan de kant staan tot de hond voorbij was. De laatste weken vonden we het gedrag juist verslechteren. Ik had al eens tegen Gerrit benoemd dat ik het idee had dat die sliplijn hem geen goed doet. Ik vond het ook niet fijn die lijn zo heel strak om zijn nek.

Deze week, zondag was het geloof ik, maakten we een wandeling waarbij we in het dorp een man tegenkwamen met twee heel kleine hondjes. Die man liep aan de andere kant van de weg. Gösta zag ze en ging helemaal 'vol op het orgel'.  Zo erg zelfs dat ik terug moest, de begraafplaats op om aldaar een plekje te zoeken waar hij weer tot rust kon komen en waar ik hem weer kon hanteren. Ik wist het even niet meer. 

Toen de man met de hondjes ons was gepasseerd en ik me weer bij Gerrit voegde zei ik tegen Gerrit dat ik Gösta naar een trainer toe wilde hebben. 

Al wandelend hebben we er samen over gepraat. We kwamen erop uit dat we de trainer niet parkeren maar eerst gaan onderzoeken wat we zelf nog kunnen doen.

We spraken af om hem niet meer aan de sliplijn uit te laten. Zoals wij die lijn nu hanteren heeft hij er, ons inziens, een verkeerde koppeling door gelegd. Bij het aansnoeren trekt hij dan zo dat hij bijna geen lucht meer kan krijgen. Dat zou kunnen maken dat hij de andere hond gaat verbinden aan zijn eigen gevoel te stikken. Die twee dingen gaan namelijk altijd samen op in de situatie zoals het nu gaat. Dus de sliplijn in de kliko want voor de hond is dat geen goed iets.

Ik ben op internet gaan zoeken naar de beste hondenriem en kwam zo de 'Canny Collar' tegen en las ervaringen van mensen die deze riem gebruiken. Die riem ziet er zo uit:

Dat lijkt ingewikkeld maar dat is het niet. Het is een riem bestaande uit twee delen. Deel één is een gewone riem om de nek en deel twee is een eraan gekoppelde riem daar overheen die je in de nek kunt aanspannen en die aan de voorkant over de neus van de hond heenloopt. Loopt de hond ontspannen dan hangt die laatst genoemde riem gewoon heel losjes over de neus en wil de hond trekken dan span je de riem een beetje aan in de nek wat maakt dat de neus van de hond ietsje naar beneden wordt gedrukt. Dat laatste maakt dat de hond geen kracht meer kan zetten. Er wordt geen druk op de nek en de keel van de hond gezet want het gewone riempje daarmee doe je niets.

Ik probeerde dinsdag, ik moest toch naar Örebro voor een oogmeting, die Canny Collar te kopen. Geen dierenwinkel wist waar ik het over had. Ik kon hem dus niet vinden. Wel een andere die er heel veel op lijkt maar waarbij je het trekpunt onder de neus hebt i.p.v. op de achterkant van de nek, iets wat ik voor de hond minder fijn vind. Ik heb dit riempje wel gekocht maar ga op een later moment toch die Canny Collar kopen.

dit is hem, de onderste lus gaat over de neus de rest om de nek

Tijdens het wandelen kan je hond er gewoon mee snuffelen, hij kan er ook mee blaffen of een tak pakken en daarmee spelen of water drinken. Je hond wordt er eigenlijk in niets mee gehinderd. Het enige en wenselijke effect is dat de hond niet meer trekt omdat dit druk op de neus geeft waardoor hij veel rustiger blijft. Hij stijgt in zijn onrust niet meer naar de 10.

Woensdag probeerden we het door ons aangeschafte iets andere exemplaar op Gösta uit. We gingen naar Karlsborg waar het nu druk is met zomergasten. Het was mooi weer en er waren veel mensen en honden op de been of in de benen.

Bij de eerste twee honden (twee op één baas) deed Gösta één blafje en trok hij een beetje, voelde de riem over de neus en ontspande weer en liep verder. Wij liepen er met rode oren naast. Daarna passeerden we een paar honden waarbij hij even aanspande en daarna doorliep (ergens hoorde ik ook nog een grommetje). De laatste honden liep hij bijna in één streep voorbij! Wat lang een drama was ging nu zo goed als vanzelf. Ik vroeg aan Gerrit hoeveel procent verbetering hij zag. 80% zei Gerrit, precies dat had ik ook in mijn hoofd. Het wandelen in publiek werd zo een plezier, alle drie waren we veel meer ontspannen, iets dat natuurlijk ook een verbeterende invloed op Gösta's gedrag heeft. Hij bemerkt natuurlijk wanneer wij gespannen zijn en wanneer we ontspannen zijn en reageert daarop.

Helaas heb ik er geen foto's van gemaakt omdat ik met mijn aandacht geheel in het hierboven beschreven proces opging. Ik vind het een wonder, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden.

Nu kunnen we Gösta ook met een gerust hart bij Fr en S. brengen. Zij zouden een aantal dagen op hem passen. Ik vroeg hen vanmiddag of ze al met hem gewandeld hadden en hoe dat ging. Dat ging heel best, zo vertelde Suzanne, hij had bijna niet getrokken en had slechts één keer een klein blafje. 

Ik heb geen aandelen in Canny Collar, ben niet gevraagd deze blog voor hen te schrijven, heb geen korting gekregen op de aanschaf nee niets van dat alles. Het werkt. Het aanleren van het riempje over de neus (iets wat de hond niet prettig vindt) doe je door elke keer wanneer hij zijn neus in dat riempje steekt hem te belonen met iets lekkers. Zo maakt hij een koppeling tussen dat neusriempje en iets lekkers en dan is ook dat geen probleem meer. Dat is in een dag gepiept en Gösta vindt het nu al geen probleem meer.

Nu is het natuurlijk nog afwachten hoe dit zich gaat vervolgen. Daar kom ik nog wel eens op terug. 

Zelf hebben we nu even andere dingen te doen terwijl Gösta het gezellig heeft bij Fr en S en zijn vriendje Sevs.

Tot zover, heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van ons. Wordt vervolgd.....

Heb er lang over nagedacht en noem deze blogpost 'Zondag'

De dag begon met veel regen zodat we na ons ontbijt een heerlijk lange nazit hadden. We kletsen dan een beetje en lezen de kranten op internet. Zweedse kranten en Nederlandse kranten. Soms lees ik ook nog even The Guardian. Daar hadden we vandaag dus lekker de tijd voor.

Geheel geïnformeerd over het nieuws van gisteren en vandaag konden we zo rond half één op stap. Vandaag liepen we weer door het Vångdalen. Gisteren hadden we veel op asfalt gelopen en dat geeft altijd een wondje op één van Gösta's poten zo ook gisteren. Vandaag liepen we tot aan het meer en zaten daar in het zonnetje en op een bankje.

Gösta stapt daar ook graag even ter afkoeling in het water. Hij durft steeds een klein beetje dieper maar zwemt niet, hij houdt van koel maar niet van nat!

Zittend op het bankje besloten we vandaag een ritje te maken. We toerden naar Forsvik en zaten daar een poosje aan het kanaal bij de sluis. Daar is een restaurantje waar je kunt eten en waar je in de tuin een heerlijk kopje koffie kunt krijgen met zelfgebakken taart. Wij kozen de aardbeien cheesecake en die was heerlijk!

Jammer genoeg kwamen er op dat moment geen boten door het kanaal. Het wisselvallige weer en de harde wind zal vele boten aan de wal hebben gehouden hier met die grote meren waarop het best wel tekeer kan gaan. 

Na de koffie reden we naar Tiveden maar daarbij namen we een route over heel erge binnendoor wegen. Daarover rijdend geeft altijd de leukste toertjes, je rijdt dan door de sprookjes gesitueerd achter de doorgaande wegen. Daar ga je zomaar 100 jaar terug in de tijd en daar is het bijzonder rustig en stil. Ergens daar zagen we nog een vader en moeder kraanvogel met twee jongen. Een van hen met jong kon ik nog net op de foto krijgen al is het waarschijnlijk wel even zoeken.

Als afsluiting van ons ritje gingen we naar Granvik, ook daar veel regen met bovendien de harde en gure wind volop op het terras. wij zochten een plekje binnen en aten er een menu.

Gisteren hebben we nog even een klein klusje gedaan in de keuken. We hadden daar een vaatwasser staan daterend uit de prehistorie. Aanvankelijk gebruikten we die niet veel, uitsluitend wanneer de kinderen thuis waren en we veel vaatwerk hadden te verwerken. Later bedachten we dat het afwassen met de hand meer water neemt dan het draaien van een vaat in de machine en zijn we geswitcht. Deze week las Gerrit in de krant dat oude vaatwassers ook wel eens in de brand vliegen. Nu hadden we een veel nieuwere meegenomen bij H en Ch vandaan en vanwege dit bericht in de krant hebben we die nu accuut geïnstalleerd. Die vaatwasser in nog maar een paar jaar oud en kan nog wel een poosje mee. Ik hoop dat deze ook net weer iets energiezuiniger is dan de oude.

De zelfgemaakte keukenplint past weer precies onder de nieuwe vaatwasser. Om de aansluitingen op hun plek te krijgen moest Gerrit even freubelen in het aanrechtkastje maar dat was zo gepiept. 

Ik denk dat we onze oude vaatwasser maar naar het stort brengen ook al doet hij het nog steeds goed. Zelf willen we geen risico op brand door dat ding dus daar zadel je iemand anders ook niet mee op.

Vanavond zitten we in onze woonkamer, buiten is het wat guur en Gerrit steekt de haard even aan. Eigenlijk meer voor de gezelligheid dan voor de warmte want er liggen maar een paar houtjes in.

Ik zit nog even weer wat muziek te luisteren en heb nog een paar nieuwe items aan mijn blog van gisteren toegevoegd. Ik snap dat het niet ieders smaak muziek is maar de stembeheersing van Dimash Kudaibergen uit kazachstan is fabuleus. Hij heeft een bereik van 6 octaven en kan van een diepe bariton naar een hoge sopraan met zijn stem en behoudt dan de volledige beheersing. Zijn stem vloeit naar het lijkt heel gemakkelijk van het ene register in het andere. Hij zingt in 13 talen en kan weet ik hoeveel (7 lees ik nu) instrumenten bespelen. Een bijzonder muzikaal talent dat hij ook uitzonderlijk heeft ontwikkeld. Het is een wonder. 

Weer bijgepraat :-) heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van ons. Wordt vervolgd......

 

Dimash Kudaibergen

 's Avonds zit ik vaak op de bank met de doppen in de oren muziek te luisteren op Youtube. Al luisterend beland ik dan vaak van het een in het andere. Soms is het klassiek, meestal zang, soms is het andere muziek maar net wat ik tegenkom.

Vandaag ben ik diep onder de indruk van de beste zanger van de wereld. Hij komt uit Kazachstan en is de zoon van een operazangeres, sopraan en met een zeer hoog stembereik en en vader die eveneens zanger is. Hij heeft de stem van zijn beide ouders in zijn genen meegekregen. Hij kreeg op zeer jonge leeftijd al zangles en ander muziek onderwijs. Zijn genre is niet helemaal mijn ding maar ik ben zeer onder de indruk van zijn stembeheersing en zijn stembereik en de energie waarmee hij zingt. Dat is echt ongelooflijk.

Ogni Pietra

S.O.S

Opera 2

Deze is ook heel leuk!

We zijn weer op orde

Gisteren hebben we voor 11 dagen een aanhanger gehuurd in Hjo. Het gaat niet zomaar om met een gehuurde aanhanger naar NL te reizen. Alle persoonsgegevens worden geregistreerd en moeten worden doorgegeven. Aan wie dat is me niet duidelijk geworden. Doet er verder ook niet toe. A.s. donderdag kunnen we de aanhanger (eentje met een kap) 's ochtends ophalen. Dat in dan in  Hjo, is handig voor ons. We gaan daar dan toch naar toe om Gösta bij Fr en S. te brengen. Twee vliegen in één klap en fijn dat dit nu geregeld is.

Omdat we nu samen naar NL reizen zonder Gösta, hebben we voor de eerste keer een hotel geboekt in Kolding. Tot nu toe deden we de reis altijd in één keer maar dat is natuurlijk wel wat gekkenwerk nu we met pensioen zijn. Wat voor haast hebben we?

We zijn nu zover dat we thuis de dingen weer wat op orde hebben. De tuin is netjes, we hebben weer boodschappen in huis en de klusjes thuis daarmee zijn we vandaag wat bezig geweest.

In de kelder stond tot onze schrik voor de eerste keer zolang we hier wonen water. Eerst begrepen we niet hoe dat nu kwam. Gerrit heeft de putjes doorgespoeld maar dat kan de oorzaak eigenlijk niet zijn. Die waren vorig jaar ook gereinigd door 'Spolakuten'.

Het gekke was dat de lekkage alleen aan de voorkant van ons huis was. Toen Gerrit buiten ging kijken of er daar iets aan de hand was zag hij dat de afvoeren van de regenpijpen vol afval van de beuken zat. Normaal gesproken vegen we die roosters altijd even schoon als we er langs lopen en zien dat ze vol raken. Nu waren we natuurlijk een hele poos weg geweest en is het op de moment dat we eventjes thuis waren aan onze aandacht ontsnapt. Er is zoveel regen gevallen dat het water niet meer weg kon stromen in de afvoerpijp onder het rooster waardoor het langs de muur van ons huis naar de kelder liep. Nu er zoveel water is gevallen heeft dat problemen gegeven in onze kelder. Gerrit heeft de roosters in de regenpijp schoongemaakt en nu droogt de boel weer op. Kijk er zit alweer wat in. Het is rommel uit de bomen die op het dak valt en met de regen in de goot komt waarna het met het regenwater door de regenpijp op dit rooster valt.  Later de muur maar eens opfrissen. Het moet nu eerst maar goed drogen.

De ruimte in de kelder waar onze kachel staat heeft hij verder helemaal schoongemaakt en opgeruimd. De plek waar het nog nat is is precies de plek van de regenpijp.

Toch eenmaal in de kelder heeft hij ook zijn stellingkast opgeruimd en schoongemaakt. De rest van zijn werkplaats (eigenlijk onze garage) moet nog. Die staat nu vol met al het gereedschap dat we hadden gebruikt bij de recente klus en dat we vorig weekend in de camper weer mee naar huis hebben genomen.

Nu nog een rommeltje maar het is droge rommel en dat is altijd zo aan kant. Dat komt één van de komende dagen wel.

En als dat dan klaar is dan is het net alsof er niets is gebeurd :-)

De grote kruiwagen ligt er wat verdrietig bij. Een van de banden is lek en daarvoor had Gerrit een nieuwe binnenband besteld. Die kwam gisteren aan maar in de verkeerde maat. Die sturen we weer terug en dan kopen we dinsdag bij de Jula een goeie. Daarna kunnen we met twee goeie banden het hout in het houthok brengen.

Kijk nu..... buiten de garage is het veel leuker! Omdat het nu zoveel regent staan onze tuintjes er helemaal puik bij. In dit tuintje staan twee Hortensia's. Eentje daarvan heeft elk jaar mooie bloemen en de andere bloeit nooit. Ra ra hoe komt dit?

En dan ook nog weer eens de Hosta. Die stond vorig jaar ook al zo prachtig en nu dit jaar weer.

Er zit geen slak in.

Na enkele dagen met veel regen en donkere wolken hebben we vandaag (vrijdag) weer heel mooi weer. Ik heb even wat wasmachines laten draaien, de was was in een mum van tijd weer was. Ineens bedacht ik dat ik de hoezen van de kussens van de bank ook wel even kon wassen.  Daarbij stuitte ik nog op een onafgemaakt klusje. Onder de zitkussens hebben we een strook schuimrubber liggen. De bank is namelijk tweedehands en gekocht op de Zweedse marktplaats. Destijds ontdekten we bij thuiskomst dat de bank een issue had. Een van de dragende zitbalken was dwarsdoor. Gerrit heeft dat toen gerepareerd en er ook nog een extra balk in gezet zodat de bank weer helemaal goed stevig werd. Echter die extra balk die voelde je bij het zitten op de bank. Op een later moment hebben we die balk wat laten zakken en een strook schuimrubber gekocht voor onder de zitkussens. Dat schuimrubber wilde ik bekleden met een lap stof in de kleur van de bank. Die lap stof die moest nog steeds tot een hoes worden gemaakt en dat heb ik nu vandaag gedaan. Nu is het lekker klaar allemaal.

Deze stoel hoort er ook nog bij... en dan straks de twee nieuwe stoelen in de erker maar dat is nog even 8 weken wachten.

Daar liggen ze, schoon en fris.

Dan nog even een update over Gösta, hij was immers van de trap gevallen. De dag van de val was hij steeds heel beduusd en de volgende dag bleek er niets meer aan de hand te zijn. Sterker nog, hij liep de trap alweer op. Gelukkig konden we hem deze keer vangen en hem voorzien van zijn riem om hem daarna veilig weer naar beneden te geleiden. Vandaag hebben we maar weer 10 km met hem gelopen en heeft hij verder een groot deel van de dag liggen slapen op zijn nieuwe kussen. Wat een geluk dat hij niets aan de val heeft overgehouden!

Zo werd het een dag met van alles wat. 

Heb het goed allemaal en ontvang een warme en vredevolle groet van ons!

Wordt vervolgd......

 

Bosse blijft thuis, we verhuizen anders

Weer thuis zijn we bezig de zaken hier een beetje op orde te krijgen. Maandag heeft Gerrit het gras gemaaid en dat maakt dat het buiten alweer goed op orde lijkt.

Dinsdag werd er af en toe regen verwacht en daarom zijn we die dag naar Örebro gereden voor het uitzoeken van een nieuwe bril voor mij.  Ik ben nu zover dat ik een bril heb uitgezocht en een afspraak heb gemaakt voor een oogmeting. Daarna zal het nog wel enkele weken duren voordat de bril klaar is en ik hem op mijn neus kan plaatsen. De uitgezochte bril komt dicht bij de bril die ik had alleen de kleur is iets anders. De nieuwe bril is net als de oude ook van titanium. Anders wordt hij te zwaar op mijn neus.

deze is het niet geworden

Op een later moment zullen we zien wat het eindresultaat is. Ik vind het altijd een heel gedoe, het uitzoeken van een nieuwe bril. Ik hoop maar dat ik er lang mee toe kan. Ik hoef niet zo nodig elk jaar een nieuwe bril maar ik besef ook wel dat dat iets heel persoonlijks is.

Vandaag (woensdag) werd er voor de gehele dag regen verwacht. We hebben nu ('s avonds) 21 mm in de regenmeter zitten nadat we die gisteren hadden geleegd. We gingen vandaag boodschappen halen in Mariestad. Toen Gerrit op een gegeven moment naar de Elgiganten moest voor kabel voor onze tweede camera ging ik even naar de Jysk winkel. Daar zag ik nog een mooie kast in de aanbieding. H en Ch moeten er nog eentje hebben voor op de kamer van Emke. Chang vond de kast wel mooi maar Henk heeft hem afgekeurd. Tja...als je het niet eens bent dan gaat het over toch. Dan zoek je door totdat je het wel eens bent.

Een leuke aanbieding is het wel

In de Westereen hebben we een veel mooiere kast staan maar naar het zich liet aanzien konden ze die niet meenemen omdat hij niet in Bosse past. Op de terugweg van Mariestad naar huis besloten Gerrit en ik dat we niet met Bosse naar NL zullen gaan reizen maar met onze gewone auto en een overdekte aanhanger voor de mee te nemen spullen. Nu kunnen we dus die kast ook meenemen, dat is mooi!!

We kunnen ook 4 van de 6 lederen stoelen meenemen die we dan in onze eigen keuken kunnen neerzetten. De huidige stoelen, die waar we ons ontzettend op hebben uitgesloofd met schuren en lakken, worden slechter en we willen onze stoelen, waar we zeer aan zijn gehecht, wel gebruiken in onze keuken. Dat kan nu we een aanhanger huren. Ik ben daar heel blij mee. 

Verder hebben we een makelaar gevonden voor het verkopen van ons huis in De Westereen. Volgende week gaan we daar naartoe. Niet naar de makelaar maar naar de Westereen. We gaan dan in het weekend (eindelijk) naar Femke en Louis en Julian en we hoorden vandaag dat Greetje daar dan ook komt. Een familie reünie in 'petit comité'' zou je kunnen zeggen. Leuk! Dat is het deel waar we erg naar uitkijken. Het zeulen met de spullen en de schoonmaak is dan een bijkomstigheid. We gaan zo lang als het nodig is en zo kort als het kan want die aanhanger die huren we voor een bepaalde tijd.

Op onderstaande foto zie je me staan met één van de monturen die ik paste in de brillenwinkel. 's Avonds zei ik tegen Gerrit dat de trui die ik daar draag mijn allermooiste zomertrui is. Ik heb er al vele herinneringen aan. Zoals bijvoorbeeld een uitstapje op moederdag samen met Greetje naar het mosterd museum in Groningen. Daar hadden we toen een 'high tea' en dat had ik nog nooit meegemaakt. Heel leuk toen he Greetje????? 

Ik had de woorden naar Gerrit toe maar amper uitgesproken toen ik naar mijn truitje keek en zag dat er een vlek op zat. Direct de trui in  een sopje met ossengalzeep maar de vlek wil er niet meer uit. Daar gaat mijn allermooiste zomertrui! Gelukkig is hij op de foto nog helemaal schoon! Deze trui heb ik denk ik al zo'n 25 jaar. En tot gisteren voelde ik me er nog steeds heel mooi in.....als nieuw!!

Na een dagje boodschapjes halen reden we op ons gemakje naar huis. In Töreboda aangekomen zei Gerrit ineens: ' Zullen we hier bij de 'Bröderna Andersson' naar nieuwe stoelen kijken voor in de woonkamer. Bij de bröderna hebben we al diverse meubels gekocht. In onze woonkamer hebben we een tweedehands bank staan met een grote fauteuil gekocht van Eva die ook een kookboek heeft geschreven en we hebben twee losse fauteuils in de erker met een oud familietafeltje er tussenin. Die stoelen hebben we zo'n 30 jaar geleden gekocht bij Harms meubelen in Dokkum. Destijds waren ze groen. Nu zijn ze oranje met een stofje dat nooit meer verslijt. Er is één ding mis met die stoelen en dat is dat ze niet lekker zitten! Althans niet voor ons met onze lange benen. Het zijn stoelen voor kleinere mensen met korte benen. Henk verweet ons ook al eens dat wij in ons huis in Zweden niet één stoel  hebben die lekker zit. En hij had nog gelijk ook. Ik heb toen terstond voor Gerrit een lekker zittende stoel gekocht bij de bröderna Andersson in Töreboda.

de stoelen die er leuk uitzien maar niet lekker zitten

Vandaag hebben we daar een vervolg aangegeven. Gekocht: lekker zittende stoelen met een mooie en vooral sterke bekleding. Twee stuks en met een tafeltje ertussen. We hopen op goedkeuring van het jongvolk :-) Zelf zijn we in elk geval enthousiast over onze aankoop. De levering zal zo'n 8 weken op zich laten wachten. Dat hadden we verwacht want het is zomer en dan staat alles stil.

Dus gisteren op zoek naar een nieuwe bril en vandaag geslaagd voor twee nieuwe en lekker zittende stoelen in de woonkamer. Het kan niet op!

Henk en Chang en Emke gaan volgende week verhuizen. Een grote stap in hun leven. Wanneer zij naar hier rijden, reizen wij naar daar. Ergens zullen we elkaar passeren. Dat laten we maar voor wat het is. Op een later moment zullen we elkaar weer treffen.

Wat leuk is dat we, eenmaal in NL, Femke en Louis en Julian weer zullen zien. Daar verheug ik me erg op en Gerrit ook. De bonus is dat Greetje in dat weekend ook aankomt in NL. Heel gezellig zo met z'n allen.

Zo werd een dagje boodschappen halen in Mariestad een dag met meerdere gebeurtenissen en overpeinzingen. Het houdt wat in zo'n verhuizing.

Heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van Gerrit en mij.