Örebro en Tiveden op zaterdag en zondag......

Gisteren zijn we met Cor en Geartsje naar Örebro geweest. Daar hebben we met hen een bezoek gebracht aan Wadköping. Een aantal weken terug toen Greetje bij ons was zijn we daar voor het eerst geweest. Het is een stadsdeel naast het directe winkelcentrum, eigenlijk niet zo ver van het slot, waar men een groot aantal zeer oude huizen uit de binnenstand bij elkaar heeft gebracht om ze hier voor de toekomst te behouden en zo een overzicht te kunnen geven van de bouwgeschiedenis van Örebro. Ik heb Wadköping toen in een blogpost beschreven en ga dat in deze post daarom niet opnieuw doen. 

In ons bezoek van gisteren zijn er twee dingen die ik er even wil uitlichten.

Het eerste was dat we heel toevallig zonder het te weten terecht kwamen in de opening van een kunsttentoonstelling. Dit bleek kunst te zijn gemaakt door mensen die doof en/of blind zijn. De naam van de tentoonstelling is 'ett mörker av ljus' wat in het Nederlands zoiets betekent als 'een duisternis van licht'. De duisternis verwoordt het niet kunnen zien, het licht verwoordt het doorbreken van de duisternis door het verkrijgen van inzichten, het maken van kunst en communicatie hierover. 

Doordat we een gesprek hadden, ik zeg 'we' maar eigenlijk was het Geartsje die het gesprek aanging met een van de kunstenaars, kregen we veel informatie over de tentoonstelling en de inhoud van de kunst. 

Op de foto hieronder zie je Camilla Högberg, één van de kunstenaars, die met drie werken exposeerde.  Ze is opgeleid tot socionoom en geeft lezingen aan gemeenten en andere instanties over rechten voor doven en zoals het hier in Zweden heet 'doven competenties' en fouten die er kunnen ontstaan door de geringe communicatie met doven. Met haar kunst wil zij mensen kritisch laten nadenken over aannames die we hebben over doven en slechtzienden. Het creëren van kunst is voor haar een soort van therapie in haar proces van voortschrijdende doof- en blindheid. Haar kunst is zeer kleurrijk. Ik heb haar om toestemming gevraag een foto van haar en haar kunstwerken op mijn blog te mogen plaatsen. Zij heeft hiermee van harte ingestemd en mij gevraagd of ik dan ook een link naar het kunstenaarscollectief wilde plaatsen. Dat doe ik hierbij natuurlijk heel erg graag. Konst i blindo

Op de foto hieronder zie je Camilla en op de achtergrond haar vriendin die hielp bij het organiseren van deze opening en bij de communicatie met Camilla.

Op de foto hieronder zie je twee van de kunstwerken van Camilla. Het is niet voor te stellen dat ze zijn gemaakt door en kunstenaar die bijna niets kan zien. Ze vervaardigt haar kunst op een computer. Delen van de afbeelding kan zij met een speciaal programma helemaal vergroten en uitwerken om het daarna terug te plaatsen in de compositie. 

De grote puntmuts van de drager staat voor het niet kunnen horen en het niet kunnen zien. In het rode kunstwerk wil ze laten zien hoe je los kunt komen uit een geijkt stramien om zo nieuwe mogelijkheden te vinden. In het groene kunstwerk zie je dezelfde figuur met puntmuts met gebonden handen. Die staan voor opvattingen van de maatschappij over blinden en doven en de verbinding aan het slot  staat voor de beperkingen die zij ervaart in het contact met instanties.

Zelf vond ik het gesprek met de kunstenares heel indrukwekkend. Ik begreep daardoor ook veel meer van alles wat op de tentoonstelling was te zien. Het maakte ook dat we met een gevoel van ontzag en verwondering en respect de tentoonstelling weer verlieten. Het was de eerste parel in deze dag!

Maar er was nog een beleving en ook een pareltje.

Een eindje verderop, nadat we een heerlijke fika hadden genoten in het kleine restaurant in het oude stadsdeel, zijn we naar binnen gegaan in een werkplaats waar men hout bewerkte. Twee mannen begroetten ons hartelijk en legden ons van alles uit over houtbewerking en de machines die zij daarvoor hadden staan. Cor, niet geheel onbekend met dit vakgebied mocht zelfs zelf even proberen een stuk hut te draaien op een houtdraaimachine. Ik heb er een filmpje van gemaakt. In een gesprekje met de mannen werd duidelijk dat Cor en hij ook nog hetzelfde beroep hebben uitgevoerd. Leuk!

De twee mannen zelf waren net 'snip en snap'. Bloedserieus demonstreerden ze ons de werking van van hout gemaakt speelgoed van eeuwen geleden. Een tol die door een beweging van de handen de ene kant uitdraaide en na aanraking van het oor de andere. Dit alles met een stalen gezicht, we geloofden het bijna. Wij hebben het ook geprobeerd maar onze oren waren blijkbaar niet lang genoeg. Onze tol wilde maar amper draaien. Daarop kregen we te horen dat de tol alleen bij echte Zweden ging draaien. Waarop ik geluk had want na enige oefening begon mijn tol te draaien. 

Ook kregen we een demonstratie van een handgemaakte speeltol. We hadden echt buikpijn van het lachen toen we de houtwerkplaats weer verlieten.

Aan het slot van ons bezoekje aan de heren moest ik nog even een geheel van hout vervaardigde hoed opzetten. Gerrit heeft mij in deze vermomming vereeuwigd! Ik moet eerlijk zeggen dat het draagcomfort erg te wensen overlaat maar de mannen zeiden me nog dat ze de hoed in verschillende maten hadden gemaakt.
De kleine komedie zo had het er wel kunnen heten.

Zo werd ons bezoekje aan Wadköping deze keer een indrukwekkende en ook vrolijke belevingservaring!

Nadat we in een Thais wokrestaurant nog een heerlijk hapje hebben gegeten zijn we naar huis gereden. Daar hebben we tot in het kleine uur nog diepzinnige gesprekken met elkaar gevoerd. Erg waardevol!

Vanmorgen om 7.00 uur werd ik eventjes wakker. Ik keek uit het raam een witte wereld in, heb vlug mijn telefoon gepakt en heb vanaf de bovenverdieping enkele ochtendfoto's genomen. Zo vroeg in de winter kun je als een kind zo blij verwonderd zijn van die eerste sneeuw. (Maar ik herinner me ook nog goed dat je aan het einde van de winter als een kind zo blij en verwonderd kunt zijn wanneer de sneeuw in het voorjaar weer verdwijnt!)

Het is de hele dag zo ongeveer nul graden gebleven zodat de sneeuw ook nog eens bleef liggen. Wij zijn vandaag naar Tiveden National Park gereden om daar een aantal korte wandelingen te maken.

Met die nieuwgevallen sneeuw voel je je in Tiveden net 'Alice in wonderland'. Wat was het er mooi, indrukwekkend mooi!

 Heel erg leuk vinden wij de kapel voor wandelaars in Tivedstorp. Daar nemen we in de zomer vaak een kijkje en ook nu vonden we de deur geopend en konden we zo naar binnen lopen.

Hier worden Geartsje en ik even toegesproken met een stichtelijk woord na een inleidend orgelspel door de organist.

 Nadat we alle drie ingangen van het national park hadden bezocht zijn we weer naar huis gereden. We hadden een heerlijke zondag.



Ontvang een hartelijke groet van ons!

Wordt vervolgd....