Een klein feestje met een grote maaltijd....

Over gisteren:
Vandaag hadden we feest! Onze jongste dochter Suzanne werd vandaag 29 jaar. Dat is voor mij heel vreemd omdat ik nog als de dag van gisteren weet dat ze geboren is na een zwangerschap van 43 weken, het was een olifantendracht. Na 10 weken zwangerschap was ik al zo dik dat iedereen dacht dat het al aardig opschoot met de zwangerschap en het moest uiteindelijk toen nog 33 weken duren voordat ze er zou zijn. Een prachtige dochter al viel het onze Henk een beetje tegen dat het alweer een meisje was, hij heeft drie zussen. Gelukkig is ook dat goedgekomen!

Ja en dit is dan alweer 28 jaar geleden...

Suzanne woont ook in Zweden. Dat is min of meer een toevalligheid  vanwege de liefde en eentje die wij wel heel erg leuk vinden. Ze woont op een uurtje rijden afstand en dat is voor hier goed te doen. Gisteravond hebben we met elkaar gegeten bij de Libanees.

Niet bij de Libanees maar in hun keuken...

Hier vierden we een ander feestje, ik denk dat van haar afstuderen in Amsterdam...

en vandaag ging het zo....

 Wij hadden gedacht voor haar verjaardag een pianokruk als cadeau te geven. We hadden er een mooie gevonden, niet echt een pianokruk maar een barkruk waarvan je de zitting omhoog of omlaag kunt draaien. Gerrit heeft hem ingekort tot pianokruk en we hadden bedacht hem stiekem al bij hen thuis voor of achter dat is maar hoe je het bekijkt, de piano te zetten. Daar aangekomen zagen we daar al een nog veel mooiere en echte pianokruk staan. Hoe is het ook mogelijk, Fredrik en wij hadden hetzelfde idee voor een verjaardagscadeau. Nu heeft ze dus twee pianokrukken maar gelukkig kan die van ons ook als gitaarkruk worden gebruikt (want Fredrik speelt gitaar) en kunnen ze nu mooi samen muziek maken.

Ik heb van dit alles geen fotobeelden, vergeten te maken door mijn worsteling met een volle maag na al dat heerlijke eten van de Libanees in Skövde.

Na een heel gezellige avond zijn we rustig naar huis gereden zonder elanden of enig ander wild op de weg tegen te komen. Het rijden op de weg in een beboste omgeving in het donker is hier altijd wel een spannende bezigheid. Het blijft goed opletten en vooral naast de weg kijken, al vielen mijn ogen hierbij wel eens dicht. Maar ik was dan ook de bijrijder!

Morgen gaan we lichtjes ophangen, maar daarover morgen meer....


Wordt vervolgd...