Echt.....er is niks aan!......

Zondag was het vaderdag. Dat is in Nederland niet te geloven maar echt hier in Zweden .....vaderdag in de herfst. En we kregen ook nog bezoek! Wel zo kun je het eigenlijk niet noemen, Suzanne en Fredrik kwamen thuis, thuiskomen is niet op bezoek gaan volgens mij. Dus ik had een lekkere rulle gebakken waarvan we met elkaar heerlijk hebben gesnoept na een lange wandeling in de buitenlucht!

Vaderdag was een donkere dag. Maandag liet de zon zich gelukkig weer eventjes zien. De zon staat laag en wanneer we wandelen lopen we met gebogen hoofd vanwege die lage zon. Dubbeltjes zoeken, noemt Gerrit het.

Maandag hebben we even door het Vångdalen gewandeld maar echt....niks aan!! En waarom.....? Wel de honden zijn er niet bij. Arvid en Fynn logeren een paar dagen bij Suzanne. Zondag zijn ze mee gegaan toen Suzanne en Fredrik naar huis gingen. De honden helemaal verguld maar wij niet. Oh....wat is het stil in huis!!

Mijn hele volwassen leven heb ik een hond gehad. Vroeger wilde ik ook al graag een hond maar wanneer ik het vroeg aan mijn moeder, want zij ging erover dat voelden wij als kinderen wel aan, kreeg ik als antwoord dat het erop neerkwam dat zij dan de hond moest uitlaten en daar had ze geen tijd voor. Bovendien was het voeden van zo'n hond een gebeurtenis die de portemonnee niet kon trekken, zo zei ze (en dat laatste was denk ik ook zo).

Maar toen ik eenmaal zelf volwassen was met een eigen inkomen is mijn eerste aanschaf een hond geweest.  Ik was toen 22 jaar en wilde een stabij gaan kopen. Maar mijn vader, aan wie ik nooit vroeg of ik een hond mocht hebben omdat hij daarover niet ging, vertelde me dat zij vroeger ben hen thuis een Whippet hadden gehad. Dat was overigens eentje uit een illegale fok. Het verhaal weet ik niet precies maar ergens in een gegoede familie had men een rasechte whippet reu, een prijshond, en ergens in het sociaal netwerk van mijn familie in Twente, bij Enschede in de buurt waarnaartoe een deel van mijn familie was verhuisd om daar in de textiel industrie te gaan werken, had men een loopse teef een kruising met Whippet. Stiekem is die even losgelaten in de buurt van de reu van de gegoede familie met de prijshond en ja hoor. Daaruit werd een nestje geboren zodat mijn familie kon worden voorzien van whippets. Zo kregen mijn pake en beppe een whippet. 'Lister' zo werd hij genoemd naar ik meen een vernoeming naar een motor, waarschijnlijk vanwege de snelheid. Later in mijn leven hebben wij zo een hond 'Senna' genoemd naar een coureur, maar daar kom ik zo op terug. Zo kwam er een hond in het gezin van mijn vader. Mijn pake en Lister waren onafscheidelijk en hij wandelde altijd met de hond. Hij stond elke dag om 5 uur op en liep eerst met de hond door het dorp. Daarna ging hij eten en vervolgens naar de Halbertsma fabriek in Grou. Hij was daar lintzager. Mijn pake Kees was altijd de eerste die op zijn werk verscheen. Dat weet ik omdat toen hij met pensioen ging er een stuk over hem in de krant kwam waar dat in werd genoemd. Lister was een lieve hond zo vertelde mijn vader maar had het niet zo staan op mensen in een uniform. Zo gebeurde het een keer dat de postbode langskwam, destijds nog keurig in uniform  en de deur openstond op een kier. Lister zag zijn kans schoon, die postbode die hij al zo vaak langs had zien komen en al even vaak had uitgeblaft, die kon hij nu eens goed te pakken nemen. De postbode schrok zich natuurlijk een hoedje en probeerde hard weg te rennen maar ja....een Whippet hè, dan kun je nog zo hard lopen maar dat red je niet. Hij schreeuwde naar mijn Beppe, want pake was op fabriek: ' Hy....hy..hy   ha..hat  my by de brrroek!!'. Met driedubbel -r- omdat hij ook nog eens een brouw -r- had en daarnaast nog een beetje stotterde. Die postbode werd overigens later nog  weer familie van mijn moeder maar dit pijnlijke voorval is geloof ik niet meer uitgebreid ter sprake gekomen in de familie. Maar om een lang verhaal kort te maken, mijn vader adviseerde mij een whippet. 

Ik vond die whippet door contact te zoeken met de Kinologenclub Leeuwarden en aldaar adviseerde men  mij navraag te doen bij mevr. Guitaard Bijlsma in Beetsterzwaag, die zou een mooi blauwe whippet hebben. Gekregen als cadeau vanwege haar 35 jarig jubileum als Whippet fokster. Daar zijn Gerrit en ik naartoe gereisd en daar stond 'Moorke'. Eigenlijk Clintony blue van North Frysian. We hebben Moorke direct gekocht voor 750 gulden destijds al het geld dat ik had, omdat we helemaal verliefd werden op deze hond die zo hoog kon springen en tijdens de sprong een brokje uit onze mond kon pakken (dat wij tussen de lippen geklemd hadden). Moorke was een heerlijke hond, een teef en zeer slim. Wij hebben met deze hond op de baan gerend! Hij kon hard lopen maar niet zo hard als de andere honden die allemaal niet iets hoger op de benen stonden. In de bochten kwam hij voor te liggen omdat hij slim alle binnenbochten nam, maar op het lange stuk moest hij dan weer inleveren. Moorke is oud geworden, wel 16 jaar. de dierenarts heeft hem in laten slapen toen het echt niet meer ging. Ik heb niet zoveel digitale foto's van Moorke maar hier staat hij, als je goed kijk op de achtergrond naast het bankje. Op de voorgrond overigens ook een snelle rakker die hier heel blij is na zijn eerst stapjes achter de duwkar.

 Na Moorke hebben we nog een heel aantal andere honden gehad, Zo was daar Franka een hond uit een renfoklijn, die is verongelukt op de nieuwe rondweg die achter ons huis liep. Dat was voor ons allen maar voor Henk in het bijzonder een trauma want Franka was een lieve en zeer speelse hond. Toen kwam Max omdat de kinderen nu wel eens een echte hond wilden hebben en Max was een Golden Retriever. Een legendarische hond kun je wel zeggen die in heel Dokkum bekend was omdat hij met iedereen meeliep en wij hem zodoende altijd kwijt waren. Zo zwom hij al eens in het zwembad tussen alle andere kinderen die daar schoolzwemmen hadden. Toen ik hem ophaalde stond er een badmeester buiten met een hond aan een touw die er wel erg schoon uitzag. De badmeester en ik hebben niet zoveel gepraat over dit voorval. Ik had het schaamrood op de kaken. Zo zat hij ook eens bij de posthoorn onder de stamtafel. Hij was in de Dokkumer stadsgracht gesprongen om te gaan zwemmen, wat hij graag deed, en stapte tussen de gasten van de posthoorn die lekker onschuldig op het terras aan een drankje zaten, weer uit het water om zich vervolgens even lekker uit te schudden. Ik kan je verzekeren dat je dan niet echt blij bent wanneer je hem ophaalt!! Weer een andere keer kwam Femke hem op school tegen terwijl Max de weggegooide boterhammen uit de prullenbakken stond te eten op het Dockinga College. Gerrit werd tijdens zijn spreekuren ook regelmatig door Sliep gebeld met de mededeling dat Max weer ergens stond waar hij niet hoorde.....We kregen ook nog Senna, wederom een Whippet als vriendje van Max. Senna kwam uit Amsterdam bij Adje vandaan. Senna mocht van Adje overal aan knagen vooral ook aan de staande klok die van de vader van Adje was geweest. Hoe de relatie was tussen Adje en zijn vader daarover hoef je je geen illusies te maken na zo'n verhaal. Bij ons mocht hij niet knagen. Senna was een voorzichtige hond en is niet heel oud geworden. Na Senna kregen wij Arvid en later een jonge Whippet die wij ook Lister hebben genoemd maar die niet oud kon worden wegens een bloederziekte, hemofilie A, eigenlijk een fokfout. Toen Lister was overleden kregen we Fynn.
Arvid en Fynn hebben we nu nog steeds, het zijn geweldige honden. Buiten een en al energie en binnen lekker liggen slapen voor de kachel. ' Hotdogs' noemen wij ze omdat ze de warmte zeer waarderen.
Altijd honden gehad en nu een lege mand in de keuken, tijdelijk gelukkig. En ze hebben bij Suzanne en Fredrik, maar die is eventjes op Cyprus, een prima plek. Maar echt....er is niks aan zonder honden!

Morgen gaan we op stap maar daarover later meer!

Wordt vervolgd.....