Doktorsvillan "Solstrålen": En toen....werd hij afgevoerd

Toen ik vanochtend opstond had ik er geen benul van dat het vandaag een spannende dag zou gaan worden. Geheel onschuldig vertrokken wij na het ontbijt, de afwas en na het uitlaten van de honden met onze Kabe richting Stentorp (dat is richting Fallköping) omdat we daar een afspraak hadden gemaakt voor een servicebeurt van onze caravan. De laatste beurt is inmiddels al weer een jaar of drie geleden.

In een waterig zonnetje reden we op ons dooie akkertje door het prachtige landschap. Ik zei nog tegen Gerrit, 'als je niet beter wist zou je zeggen dat we nu een vakantie tripje maken'. Gerrit was het met me eens! Het afleveren van de caravan ging zonder problemen, morgen na de lunch is hij weer klaar en kunnen we hem weer aanhaken. Op ons dooie akkertje en in een pensionairstempo reden we over prachtige binnenwegen weer richting Skövde. Bijzonder was ook dat we overal om ons heen donkere regenwolken zagen maar waar wij reden was het onbewolkt en prachtig weer. Dit was onze dag.

In Skövde hadden we een aantal kleine boodschapjes te doen. We moesten even nieuwe brokken kopen voor onze viervoeters (die overigens met ons mee waren en eveneens genoten van het ritje), ik moest nog even 6 pakken koffie bij de ICA kopen (3 voor de prijs van 2) en ik wilde nog even naar het stoffen winkeltje om daar een aantal toebehoren voor mijn kussen te kopen.

Nu komt het...

Na mijn bezoekje aan de ICA in Skövde begon er na het opstarten van de motor een lampje te branden en kwam er een mededeling over een fout in het opladen van de accu. Gerrit dacht aan een storing in het systeem omdat de auto een poos op contact had stilgestaan. Dus maar even het contact eraf en weer opnieuw opstarten. En ja hoor, nadat de mededeling eerst even uitbleef verscheen hij vervolgens helaas weer. Niet helemaal precies wetend wat hiervan te denken gingen we eerst maar naar de stoffenwinkel. Daar bleef Gerrit weer in de auto bij de honden en ging ik naar binnen. Man man wat was het druk in de stoffenwinkel. Ik moest echt mijn best doen om op 1.5 meter afstand te blijven. Soms passeerde er iemand heel dichtbij en ging ik maar even aan de kant staan en hield ik mijn adem in. De spullen voor het kussen vond ik gelukkig snel en vanuit mijn ooghoeken zag ik ook nog een leuk zomerstofje liggen waar ik wel iets van zou kunnen maken. Dus ook maar snel die rol mee onder mijn armen en zo in de rij voor de kassa. Toen ik daar zo stond met allebei mijn handen vol ging mijn telefoon. Het lukte me maar net om op de goede knop te drukken. Het was Gerrit! Die zat met oververhitte honden op mij te wachten en het duurde (te) lang. Aan zijn toon te horen dacht ik al van 'hier klopt iets niet'. anders is hij altijd het geduld zelve.... Ik zei dat hij maar even met de honden uit de auto moest gaan en dat ik bijna aan de beurt was voor de kassa. Wat bleek...vandaag op maandag was er 10% korting dus dat zat me even mee maar dat zal de oorzaak van de drukte zijn geweest. Na het afrekenen snel naar de auto. Het eerste waar ik naar vroeg was hoe het was met de mededeling over het laden van de accu. Wel die was er nog steeds ook nadat hij iets langer de auto van het contact had gehad. We begonnen onze mededeling nu wel bloedserieus te nemen. Ik opperde om naar de Volvo garage in Skövde te gaan. 'Het is half zes' zei Gerrit, 'daar is de boel dicht'. Ik had er geen benul van dat het al zo laat zou zijn. Het voelde voor mij als drie uur. Op mijn aandringen gingen we toch naar de garage en de boel was niet dicht. Gerrit kon zo naar binnen gaan terwijl ik deze keer bij de honden bleef. Na een kwartiertje kwam hij weer terug, 'Geen monteur meer', zo was de mededeling. Waarop ik hem vroeg hoe het nu verder moest. We hadden twee keuzes. 1. naar Suzanne en Fredrik gaan om onze auto daar neer te zetten en onze reis te vervolgen in hun auto (zij gebruiken hun auto niet zoveel), 2. De tocht naar huis voortzetten en bidden of we thuis zouden kunnen komen. De keuze werd gemaakt voor het laatste. Het eerste deel van de reis verliep prima tot plotseling de stuurbekrachtiging uitviel. Even daarna kwam er een mededeling dat ook de rembekrachtiging was uitgeschakeld. Het werd er dus niet beter op en we hadden nog wel een aantal km te gaan. Ondertussen begon Henk zich te roeren op de familie app. Ik informeerde hem over het naderende noodlot, waarna ook de zussen actief werden op de app. Het was dus een geklingel van jewelste in de auto, dit terwijl de spanning steeg en Gerrit steeds zwijgzamer werd. De dames kwamen met adviezen en Henk zei nog dat wanneer Heit gespannen is, je beter niet met adviezen kunt komen en dat hij uit ervaring sprak! Wel....ik moet toegeven dat hij gelijk heeft. Henk vroeg ook nog of hij even moest komen....Ja als dat zou kunnen in deze Corona tijd. Intussen steeg de spanning in de auto doordat er steeds meer elektronische zaken uitvielen, terwijl we ondertussen halverwege onze rit waren. Als laatste viel de gehele boordcomputer uit en hadden we alleen nog de motor die het deed. We reden zo nog een eindje door, inmiddels Halna gepasseerd en ik kreeg er een beetje vertrouwen in dat we het zouden redden naar huis. Terwijl ik bezig was dit op de app te zetten stopte van het ene moment op het andere de motor en wilde die ook niet meer aan. Daar stonden we met onze vervuiler die het niet meer deed, aan de kant van de weg!! Drie honden achterin en de achterbank vol met boodschappen. Eerst maar de kinderen geappt dat we nu stilstonden na mijn bericht dat ik er vertrouwen in kreeg dat we het zouden gaan halen gewist te hebben. Suzanne, die net onder de douche vandaan kwam na een rondje hardlopen bood aan om ons te redden. Fantastisch toch... het aanbod met beide handen aangegrepen en ondertussen ook de Volvo Assistans gebeld. Bleek dat die nog op ons NL kenteken stond en dat we zodoende het nummer in NL kregen via de app die we voor het zoeken van contact moesten gebruiken. Op zich geen probleem ware het niet dat de batterij van de telefoon ook bijna leeg was en de betreffende telefoonmedewerker een lang verhaal hield en lang moest zoeken naar het Zweedse nummer. Maar het lukte!! Het zweedse nummer gebeld en daar kregen we te horen dat er over ongeveer een uur een truck zou komen om onze auto op te halen. Het enige wat wij nog konden doen was wachten! Wachten op Suzanne die de honden eerst thuis zou brengen en wachten op de auto ambulance.

Om een zeer lang verhaal kort te maken, onze vervuiler werd op de ambulance getrokken omdat hij niet meer voor of achteruit wilde en werd zo afgevoerd, Suzanne kwam alweer aanrijden om na de honden ook ons op te halen. Wij zijn met haar weer naar Skövde gereden en 's avonds weer terug naar huis.

Een dag die zo ontspannen begon had op deze manier wel een heel enerverend slot!!

Morgenochtend zeven uur moeten we de garage in Mariestad bellen, daar staat hij nu.

Ik wens een ieder morgen een rustige dag toe!