Nog één nachtje.....

 Eerlijk is eerlijk het laat nog één dag op zich wachten maar dan ben ik toch echt 65 jaar. Ik kan het niet geloven! Ik zie mezelf nog als kleine kleuter tussen een groep jongens in staan, ze maakten wat ruzie met mijn grote broer en ik kon daar niet tegen en schopte die jongens tegen hun scheenbeen. Dat deed hen natuurijk pijn maar ze durfden niets terug te doen omdat ik nog zo klein was. Ik was overigens een allerliefste kleine kleuter heb ik van horen zeggen. Mijn vroegste herinnering is dat ik mijn moeder met mijn zusje de trap af zie lopen en ik kan me ook herinneren dat mijn moeder haar in de woonkamer in badje deed en ik daar op de neus bij stond te kijken. In de woonkamer was het namelijk lekker warm en mijn zusje in is januari geboren en boven hadden wij geen verwarming. Ik was toen bijna drie. Ik zie mezelf als kleuter naar de kleuterschool lopen, samen met mijn buurmeisjes Geesje en Fokkelien. Op reis naar school liepen we voorbij een speelgoedwinkel. Ten tijde van Sinterklaas stonden we daar zo lang naar het speelgoed in de etalage te kijken dat we veel te laat op school aankwamen. Ook was ik soms zo gehypnotiseerd door het zien van al dat speelgoed dat ik soms vergat dat ik naar school moest. Ik liep dan weer naar huis terug waarop mijn moeder me dan weer naar school moest brengen terwijl ze net druk met mijn zusje in de weer was. Ik zie mezelf nog als schoolmeisje in handstand overslag naar school gaan, ik liep meer op mijn handen dan op mijn voeten zei mijn moeder wel eens. Ik zie mezelf als meisje met een grote zak kostbare knikkers op het schoolplein rondlopen. Ik had een hele mooi dikke 'bakkert' en liet net voordat de bel ging daar nog iemand op mikken. Die andere, een jongen uit een hogere klas, had maar één knikker nodig om hem te raken....wat was ik verdrietig dat ik op deze manier mijn schat moest afstaan. Ik zie mezelf als puber tussen mijn vriendinnen. Ik was geloof ik wel een rustige puber en had ook rustige vriendinnen. Mijn 'grootste' vriendin was Hilda. Aan haar heb ik heel goede herinneringen. We hebben veel met elkaar gelachen. Ook met Cobi en Lia...we hadden in onze klas zoveel plezier met elkaar dat de klas een volgend leerjaar werd opgesplitst. Heel erg jammer dat men dat deed want dat plezier maakte ook dat je met plezier naar school toeging. In mijn adolescentietijd was ik op de Pedagogische Akademie, zoals die toen nog heette, een hard werkende jongere. Ik heb daar een erg leuke tijd doorgemaakt, zeer vormend ook. Ik besefte ook dat mijn presteren hier van invloed was op het vinden van een baan later, er was toentertijd grote werkeloosheid in het onderwijs. Ik had me geen zorgen hoeven maken, ik had als eerste van alle examenklassers een baan gevonden. Die baan bracht me in Dokkum. Dokkum de plek die me volwassenheid bracht, en waar het moederschap ontstond, de grootste gift in mijn/ons leven. Ik herinner me de reizen naar Groningen waar ik in mijn volwassenheid en na vele ervaringen in mijn leven, de studie Psychologie heb gedaan. In die studie en in mijn latere werk als psycholoog, heb ik van de vele losse stukje van mijn leven één geheel kunnen maken. Dat is denk ik de essentie bij het ouder worden, de rode draad die je leven kenmerkt, ontdekken. En nu woon ik met Gerrit in Zweden en ben ik op één nachtje na 65 jaar.

Mijn opa van moeders kant was al enige jaren weduwnaar toen hij 65 jaar werd. Hij ging met 65 jaar wonen in een 'Bejaardentehuis' zoals dat toen genoemd werd. Hij heeft daar meer dan 20 jaar gewoond. Gerrit zijn vader heeft daar ter overbrugging ook nog enkele weken doorgebracht. Toen we daar eens bij hem waren zag ik op de gangen nog steeds de schilderijen hangen die mijn opa daar geschilderd heeft. Ik heb er toen nog eentje van meegenomen. Een heel kleintje maar hoor, eentje die op een vergeten plekje hing. Maar er hingen er nog vele van hem ook nog lang na zijn dood. Ik ben nu net zo oud als hij was toen hij verhuisde en dat is een heel gek gevoel. Hij was immers voor mij die oude man.....

Al mijn andere kroonjaren heb ik zonder noemenswaardige bijgedachten aan me voorbij laten gaan maar dit is toch wel even een stap, tenminste vandaag. Vandaag hebben we mijn verjaardag met S en Fr gevierd want maandag vind ik wat een rare dag om jarig te zijn. Al mijn andere (3 + 3 (+2)) liefdes wonen, net als S en Fr. overigens, in mijn hart en elders en kunnen er in levende lijve niet bij zijn. Wanneer we morgen weer verder werken en het leven weer normaal wordt zonder taart en andere lekkernijen dan zal het gevoel van vandaag wel weer verdwijnen. Dan went het alweer om 65 jaar te zijn. Gelukkig ben ik tot nu toe nog altijd in staat het kind in mezelf te vinden. Mocht dat eens niet meer lukken......dan ben ik echt oud!

Ontvang alvast een verjaardagsgroet van mij en...

Wordt vervolgd