De maandag is voor ons een dag waarop we het leuk vinden iets te doen dat we in ons voorgaande leven op maandag niet konden doen. Het is een dag waarop we een beetje lanterfanten om zo de week met een goed en vrij gevoel van start te laten gaan. Vandaag gingen we lopen, dat zou niet ontzettend lang zodat we de rest van de dag ook nog iets anders konden doen. We hadden bovendien nog een opdrachtje open staan, we moesten nog naar de boer om te vragen of hij ook een levering hout voor ons heeft. Dat hebben we vanochtend gedaan, helaas hij was er net doorheen, hij had nog wel Spar maar wij willen liever Berk. Voor volgend jaar kunnen we wel een levering krijgen, dan moeten we eerder een bestelling doen want de handel loopt goed, zo zei hij.
Dat was pech dus voor ons wel te verstaan, we moeten verder zoeken. We zijn terug gelopen en hebben bij de haven een paadje het bos ingenomen. Een klein stukje wandelen door het bos leek ons heerlijk. We dachten het weggetje te nemen dat halverwege de weg naar huis uitkomt.
De wandeling begon goed. Het was heerlijk in het bos, van de harde wind van vandaag hadden we in het bos geen last, puur genieten. Ondertussen hadden we een paar afslagen genomen en dachten we al bijna op het eindpunt van het bospaadje te zijn toen we Sören en zijn vrouw tegenkwamen. Sören is onze havenmeester. We hebben een poosje op voldoende afstand met hen staan praten en we stonden er zelf versteld van hoe goed dat ging. Op een gegeven moment gingen Sören en zijn vrouw de ene kant uit en wij de andere in het volste vertrouwen dat het goed ging. We raakten verdwaald! Steeds wanneer we dachten op een herkenbaar pad te lopen eindigde het pad op een keerpunt. Dat laatste is een weg die een rondje maakt, een soort van rotonde. Ondertussen hadden we al heel wat kilometers in de benen. Gerrit had zijn telefoon niet meegenomen zodat we ook niet op zijn routeapp konden kijken. Die route app, een hele mooie waar ieder klein weggetje of paadje op staat had ik ook op mijn telefoon geïnstalleerd en daarom vroeg Gerrit mij die even te openen. Laat ik hem er nu net zondag, dat is gisteren dus, hebben afgehaald. Mijn telefoon, een Iphone 6 is namelijk al redelijk oud. Ondertussen heb ik al zo vaak een update gedaan dat het weinige geheugen dat ik erop heb 16 GB, helemaal vol is. Dat merk je omdat bijna alle apps in de cloud staan. Wil ik ze gebruiken dan moet ik ze eerst downloaden. Soms sta ik in een winkel en moet ik één van mijn klantenkaarten tonen die in een app staan opgeslagen en dan moet ik eerst de app activeren. Wanneer de verbinding niet zo sterk is duurt dat wel even. Heel vervelend wanneer er een rij wachtende mensen achter je staat. Het afgelopen weekend had ik ook nog een nieuwe app geïnstalleerd, eentje waar vele kampeer plaatsen op staan. Dit om op deze manier klaar te zijn voor onze nieuwe levensfase. Hiervoor moest ik eerst oude apps verwijderen en zo verwijderde ik dus ook de route app omdat Gerrit die ook heeft en we meestal samen op stap zijn. Ik had hem ook al wel meer dan een half jaar niet gebruikt. Net nu ik hem eraf heb gehaald zijn we hem nodig! Zo liepen we een eindje verder, vooral maar tegen elkaar uitsprekend dat het vandaag zo heerlijk was in het bos. Ik zei tegen Gerrit dat ik met niet kon herinneren hoe de app heet en hem daarom ook niet opnieuw kon downloaden. Gerrit's antwoord was dat zijn benen hem er wel aan herinnerden dat ze moe waren :-( Na weer een poos lopen herinnerde ik me ineens de naam van de app, iets met Go erin. Dus ik zoeken in de app store naar een kaartenapp met de naam Go erin. En ja hoor.... daar vond ik hem terug. De naam van de app is TOPO GPS (dus wel iets met een O maar geen Go :-) Gelukkig had ik ook genoeg accu en bereik om de installatie uit te voeren. Toen konden we zien waar we waren en dat was heel ergens anders dan gedacht. Ondertussen kreeg ik ook nog een appje van Sören. Ik had hem namelijk gevraagd of hij ook iemand wist die ons brandhout kon leveren, hij wist iemand in Töreboda maar hij kwam niet op de naam. Ik zei tegen hem dat hij het nu maar even los moest laten en dat de naam op een ander moment wel weer boven kwam drijven en of hij mij de naam dan even wilde appen. Dat wilde hij wel doen, zei hij met een glimlach. Het herinneren heeft niet veel tijd genomen! Morgen maar even bellen.
Ondertussen waren wij weer op de route en kwamen we uit bij het meer. Ik heb er maar even een foto van genomen, al het ijs is nu verdwenen.
Ondertussen voelde ik mijn spieren ook wel een beetje, We hadden een flinke hoeveelheid stappen en meer dan 12 km gelopen. Onder het lopen hebben we ook 9 verdiepingen afgewerkt. De oude mannen van 13 en bijna 14 jaar waren ook wel wat moe en hebben de rest van de dag in hun mandje gelegen. Gösta heeft nergens last van.
In het dorp hield een buurman ons nog aan voor een praatje. Zo hadden we op één dag meer sociale interactie dan we het afgelopen half jaar hebben gehad. Hij had wel een beetje moeite met het houden van voldoende afstand zodat wij al pratende heel voorzichtig stapjes achteruit deden. Ik bracht de pandemie daarom maar even in, in het gesprek zodat hij zich weer kon realiseren dat het nu allemaal wat anders is dan anders. Hij had een zakdoek om de nek en deed die voor zijn mond. Nu maar hopen dat dit spontane gesprek ons later niet opbreekt. We zullen zien.
Wel we mogen trots op onszelf zijn omdat we vandaag meer stappen hebben gezet dan gemiddeld vorige week. Dat zit dan weer mee. Voorlopig maar niet weer zonder kaart het bos in, Er is gekapt en de wilde zwijnen hebben de paden omgeploegd zodat we de oriëntatie in het bos wat kwijt zijn momenteel.
Ontvang een hartelijke groet van Gerrit en mij.
Wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten