Het bevalt ons wel zo'n Hemester

Gisterochtend hadden we dan de schoorsteenveger. 's Ochtends al gelijk de ladder op het balkon gezet. Een schoorsteenveger heeft hier in Zweden namelijk geen ladder bij zich. die dien je als klant voor hem klaar te zetten. Dat kun je je als Nederlander bijna niet voorstellen. Ik ken de schoorsteenveegauto niet anders dat met ladders er bovenop. Hier dragen ze geen hoge zwarte hoe met het kwitantie boekje erin. Je krijgt gewoon een rekening thuis gestuurd. De schoorsteenveger reinigde deze keer alleen het rookkanaal van de kakelugn. Die van de openhaard hoeft maar eens in de drie jaar zo vertelde hij toen we ernaar vroegen. Hij heeft alle kanalen in de kachtel schoongemaakt en de kachel weer stofvrij gezogen, keurig allemaal en hij verontschuldigde zich voor de zwarte vegen op de vloer. Die zijn natuurlijk geen probleem, een doekje erover en weg is het weer. Toen hij klaar was heb ik het messing van de kachel gepoetst en het gietijzer schoongemaakt, Gerrit had 's ochtends de kachel al as-vrij gemaakt zodat hij nu helemaal blinkend schoon is. Het is een genot hem zo weer op te stoken.

We waren die dag, zonder er erg in te hebben, de schoorsteenveger al eens eerder tegengekomen en wel tijdens onze wandeling door het Vångdalen (Eigenlijk moet ik schrijven Vångdal want de uitgang -en geeft aan dat het bepaald is dus  Vångdalen is hetzelfde als 'het Vångdal', Gerrit en ik hebben het altijd over het Vångdalen vandaar dat ik het zo ook maar neerschrijf in mijn blog ). Toen we daar wandelden zagen we in één van de weilanden zeven kraanvogels staan. We hebben er even naar staan kijken en we waren niet alleen. Er stond een witte auto met een in het zwart geklede man erin. Ik zei al tegen Gerrit dat dit vast onze schoorsteenveger was die even een pauze nam. Dat bleek later ook het geval te zijn. De schoorsteenveger herkende natuurlijk onze honden en vroeg of wij daar wandelden. Dat was dus zo. Hij had op dat moment zijn ontbijt even genuttigd zo vertelde hij me.

Hier nog even een foto van de zeven (al staan er maar zes op de foto) kraanvogels.

In onze keuken is momenteel een verandering gaande. Het was steeds zo dat Arvid en Fynn in hun mandje voor de kachel lagen te pitten en Gösta in zijn eentje in de grotere mand die voor het kastje is gesitueerd. Recent hebben we de erg grote mand in de slaapkamer neergelegd zodat hij hier 's nachts in kan slapen. Die mand geeft een goede ondersteuning van zijn nek wanneer hij er meerdere uren achter elkaar in ligt, Voor in de keuken hebben we nu een iets kleinere mand gekocht. Qua proportie past die beter in de keuken. Gösta ligt graag in dit mandje waar ook nog eens een lekker zacht kleedje in ligt maar..... Fynn loopt over. Vaak verlaat hij zijn mandje voor de kachel om in het mandje van Gösta te gaan liggen. Die kijkt dan erg verbaasd en weet niet wat hij ermee moet. Veelal kijkt hij mij dan even aan om vervolgens uit zijn mand te stappen om op het vloerkleed te gaan liggen. Dat is niet goed voor hem. Een harde ondergrond kan maken dat hij schaafwonden aan de uitstekende botten van zijn poten krijgt. Wanneer we Fynn terugsturen naar zijn eigen mandje gaat Gösta weer in zijn eigen mand liggen. Zonet lagen Fynn en Gösta even samen in het mandje. Toen Gösta eruit stapte ging Arvid er ook maar even in liggen. Hun mandje was altijd een soort van heilige plek voor hen maar nu lijken ze te kiezen voor het comfortabele mandje van Gösta en lijken ze bezig te zijn die de annexeren. Het is me een stel hoor die muppets van ons.

Vanochtend tijdens de wandeling was het voor mij nog even 'alle hens aan dek'. We liepen gemoedelijk en goed in balans met de roedel over een bospad, samen pratend over een voor ons actueel onderwerp.  Op dit bospad kwamen we plotseling twee oudere dames met honden tegen. Wij hebben onze honden altijd aangelijnd maar de andere twee honden liepen los. De dames schrokken toen ze ons zagen en riepen hun honden terug. De ene hond, een oude bruine Labrador kon worden aangelijnd, de andere hond, een soort van keffend schoothondje luisterde helemaal niet naar het commando 'stanna' (blijf staan) en vloog linea recta op Gösta af. Die schrok natuurlijk en begon als een wilde tekeer te gaan. Op zo'n moment is hij met zijn ene jaar sterker dan ik met mijn vierenzestig. Ik kon hem maar amper houden. Gelukkig pakte Gerrit hem bij zijn halster en greep hem in de nek. Hij piepte een keer en was daarna weer aanspreekbaar. Toen konden we weer rustig verder lopen. De dames boden hun verontschuldigingen aan en geaccepteerd natuurlijk. Zij liepen daar ook even lekker ontspannen! Zo zie je maar, je kunt je hond alleen los laten lopen wanneer er volledige controle is over het gedrag. Zover zijn wij nog niet en zullen we ook niet komen met onze jachthonden  van de soort eigenwijze windhond. In de tuin mogen ze los en verder lopen ze aangelijnd. 

Nu is alles weer vergeten en vergeven en is de balans in de roedel weer terug.

Tot nu toe hebben we een heerlijk 'Hemester' (een vakantie in de buurt van thuis). We doen waar we zin in hebben en zijn bezig met zaken die onze positieve aandacht hebben maar zeker geen moet dingen. Het bevalt me wel zo op deze manier! 

We hebben echter alweer een snoertje gekocht dus volgende week zullen we wel weer een aantal klusjes oppakken. Eerst maar eens kijken wat de dag van morgen ons gaat brengen.

Ontvang een hartelijke groet van ons!

Wordt vervolgd.....