Soms denk ik wat hebben we nu vandaag allemaal gedaan

Twee weken en drie negatieve Coronatests later eindelijk zover dat je weer naar buiten mag om je woonomgeving te verkennen en dan ontdekken dat je sleutelbos nog in Zweden ligt. Dat is balen natuurlijk. Gelukkig konden wij hem gemakkelijk vinden en hebben we de sleutelbos goed ingepakt en met een track en trace proberen te versturen bij de plaatselijke ICA die ook een postagentschap heeft. Dat ging niet zonder slag of stoot. Thuisgekomen met het etiket met de verzendgegevens ontdekten we dat er fouten in het adres waren gekomen. Daarop zijn we opnieuw naar de winkel gegaan met het verzoek het adres te corrigeren. Het is namelijk wel de bedoeling dat de sleutels goed aankomen. Omdat de verzendgegevens al digitaal waren opgeslagen moest eerst worden uitgezocht hoe je dit weer kon deleten om het vervolgens opnieuw aan te kunnen leveren. Daar was even tijd voor nodig. Morgen kunnen we het verzend etiket opnieuw ophalen. Kan gebeuren met gedoe voor ons maar ook voor hen.

Vanochtend hebben we heerlijk gewandeld in het mooie lenteweer. We zijn naar het Vikenmeer gelopen. Dat ligt nog steeds vol ijs. Je hoort het ijs nu met de wind mee bewegen, het stoot tegen de kant van de pier aan. 's Nachts is het nog steeds onder nul, overdag zonnig en zo rond de zes tot zeven graden.

Onderweg naar het meer zijn we op een gegeven moment stil bijven staan om even te luisteren. We meenden de roep van kraanvogels te horen. Maar toen we stilstonden bleef het weer stil. Misschien hadden we ons vergist? Teruglopend bleek dat niet het geval te zijn. Ze zijn nu ook aangekomen in het Vångdalen.

We meenden getuige te zijn van een verlating. Wanneer kraanvogels hun jongen krijgen blijven die een heel jaar bij hun ouders. Ze vliegen gezamenlijk naar het overwinteringsgebied om in het voorjaar weer als gezin terug te keren naar het zomerverblijf, meestal keren ze terug naar dezelfde plek. Daar aangekomen wordt het jong verlaten. Ik heb daar eerder al eens over geschreven, zie  hier. Wij zagen in het Vångdalen twee volwassen vogels en verderop een kleinere kraanvogel (volgens ons een jong van vorig jaar) die alleen stond. Dat jong vloog terug naar de andere twee. De moeder liep weg en de vader begon te klapperen met zijn vleugels en begon te roepen. Toen vloog het jong ook weer weg een eind verder het veld in. Het ging mij wel een beetje aan het hart maar ja...dat zijn de menselijke emoties, die gelden waarschijnlijk niet voor kraanvogels. 

Na ons bezoek aan de ICA zijn we even bij Göran en Inger langsgelopen. Die hadden tien kuub stookhout gekregen in de vorm van boomstammen die nog gezaagd en gekloofd moesten worden. Dat hebben ze (beiden in de tachtig) in een paar dagen gefixt. Volgende week komt er nog eens tien kuub, dan kunnen ze opnieuw beginnen. Wanneer ze oud zijn kopen ze het gezaagd en gekloofd maar zover is het nog niet, zo verteld Inger ons met een lach. Zelf hebben we ook weer nieuw hout nodig, we hebben nog een kuub of tien in het houthok liggen en er kan een nieuwe voorraad bij die dan kan drogen. Bovendien gebruiken we het hout ook voor de hottub en de sauna en dan wil het er wel door. We vroegen aan Göran en Inger het adres van de boer waarbij zij het hout bestellen. Wellicht dat die ook een portie voor ons in de aanbieding heeft. We zullen zien. Morgen lopen we er even naartoe om te vragen.

We zijn ook nog steeds bezig met het wegstrepen van klussen. Vandaag heb ik stoelkussens gerepareerd. De mooie vrolijke kussens die ik twee jaar geleden heb gemaakt daarvan waren er twee door de muizen 'aangevroten'. Heel jammer natuurlijk. Gelukkig had ik nog een stukje stof overgehouden. Ik heb geprobeerd om het stukje uit te knippen dat qua motief precies past op de gaten. Hiervan de randen met de machine gezoomd en daarna met de hand op het kussen genaaid. Mooi is anders maar zoals mijn moeder dan zei: ' beter een lelijke stop dan een mooi gat'. Dat denk ik nu ook maar.

Weer een klus van de lijst gestreept. Mijn klussen zijn nu gedaan, Gerrit moet er nog een paar. Er zitten ook alweer nieuwe aan te komen maar die mag ik van Gerrit nog niet op de lijst zetten. Eerst moeten deze klussen worden afgewerkt :-) 

Onze dagen gaan snel voorbij, ik weet soms niet waar de tijd blijft, ik knipper een keer met de ogen en ik zit alweer een blog te schrijven. Het zal een goed teken zijn, we vervelen ons niet.

De dag van morgen, wellicht even naar Hjo waar we ook nog een soort van lijstje hebben.

Wordt vervolgd.....