WIJ deden het niet goed

Ruim twee jaar maken we lange wandelingen met Gösta, onze Scottish Deerhound. Voor ons geldt dat we geen lievere vriend hadden kunnen krijgen. We waren altijd heel gelukkig met onze whippets en met onze deerhound zijn we weer net zo gelukkig. En hij met ons, tenminste dat idee hebben we. Zo laat hij ons dat voelen. Een deerhound is een sensitieve hond. Binnenshuis is hij erg rustig en ligt hij een groot deel van de dag te slapen. Tijdens de wandelingen loopt hij, nu hij wat ouder aan het worden is, meestal mooi rustig met ons mee. Hij eet goed en hij slaapt goed, allemaal prima!

Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je dit allemaal leest dat je zegt..... 'dat klinkt als de ideale huishond'. 

Wel en dat is het ook.............bijna!

Er is één maar......... en dat is dat hij niet zo heel goed is in het contact met andere honden. Nu komen we gelukkig niet heel vaak andere honden tegen maar soms kun je er niet omheen en staan ze zomaar voor je neus. Wij hebben over Gösta's reactie op andere honden al veel gedachten gehad. Zo zijn we van mening dat hij in zijn vroege jeugd, toen wij hem net als pup hadden, meer contact had moeten hebben met andere honden zodat hij ook een pallet van ervaringen had kunnen opbouwen. Op dat moment was dat niet mogelijk vanwege de Covid. Vele trainingen gingen niet door en zelf waren we ook uitermate voorzichtig in het contact met anderen. Daarnaast, zo denken wij, heeft hij in zijn vroege jeugd ook nare ervaringen gehad met Bosse (en dan heb ik het niet over onze camper). Bosse is een hond die bij ons in de straat woonde. Een vrij grote, dik behaarde witte herdersoort. Bosse woonde bijna op het balkon op de eerste verdieping aan de straatkant. Elke keer wanneer je er langs liep begon Bosse luidkeels te blaffen. Zelf kreeg ik daar ook bijna een hartverzakking van. We merkten aan Gösta dat hij het vervelend vond het huis van Bosse te passeren. Daarnaast waren onze eigen whippets ook niet altijd de vriendelijkheid zelve. Elke keer wanneer ze allemaal buiten waren jaagden ze hem op en vluchtte Gösta in de struiken.

Toen we de wandelingen met Gösta wat langer mochten maken bemerkten we dat hij erg tekeer kon gaan tegen andere honden. Hij blaft dan luid en trekt zo hard aan de riem dat ik hem maar amper kan houden. Hij is namelijk heel sterk en weegt tussen de 45 en de 50 kg. We hebben van alles geprobeerd in de opvoeding maar wanneer hij een andere hond treft schiet hij qua onrust in een fractie van een seconde van 1 naar 10. Boven de 6 is hij dan al niet meer corrigeerbaar. Ik durf wel eerlijk te zeggen dat ik mijn handen er dan vol aan heb. Tot twee keer toe heeft hij me omgetrokken en ik kan je vertellen dat dit bijzonder gênant is.

Al heel vroeg, dus toen dit gedrag zich net begon te ontwikkelen hadden Gerrit en ik bedacht dat we zijn riem aan het halster koppelen en daarbij nog een sliplijn om zijn hals te doen die we kunnen pakken wanneer er een andere hond in het vizier komt. Bij probleemgedrag zouden we dan de sliplijn strak kunnen trekken om zo een betere controle over hem te verkrijgen en als middel zijn gedrag te corrigeren. Deed hij het goed dan kreeg hij een beloning. 

Hier is het fout gegaan......

Langzaam maar zeker is het erin geslopen dat we de sliplijn steeds intensiever gingen gebruiken. Het is ook een heel gedoe om je hond uit te laten met twee lijnen. Die sliplijn hing tijdens de wandeling los om zijn nek, kwam er een hond aan dan trokken we hem strak, waren we de hond voorbij dan deden we hem weer los. Het probleem gedrag met andere honden verbeterde er niet noemenswaardig mee. Als het enigszins kon gingen we een beetje aan de kant staan tot de hond voorbij was. De laatste weken vonden we het gedrag juist verslechteren. Ik had al eens tegen Gerrit benoemd dat ik het idee had dat die sliplijn hem geen goed doet. Ik vond het ook niet fijn die lijn zo heel strak om zijn nek.

Deze week, zondag was het geloof ik, maakten we een wandeling waarbij we in het dorp een man tegenkwamen met twee heel kleine hondjes. Die man liep aan de andere kant van de weg. Gösta zag ze en ging helemaal 'vol op het orgel'.  Zo erg zelfs dat ik terug moest, de begraafplaats op om aldaar een plekje te zoeken waar hij weer tot rust kon komen en waar ik hem weer kon hanteren. Ik wist het even niet meer. 

Toen de man met de hondjes ons was gepasseerd en ik me weer bij Gerrit voegde zei ik tegen Gerrit dat ik Gösta naar een trainer toe wilde hebben. 

Al wandelend hebben we er samen over gepraat. We kwamen erop uit dat we de trainer niet parkeren maar eerst gaan onderzoeken wat we zelf nog kunnen doen.

We spraken af om hem niet meer aan de sliplijn uit te laten. Zoals wij die lijn nu hanteren heeft hij er, ons inziens, een verkeerde koppeling door gelegd. Bij het aansnoeren trekt hij dan zo dat hij bijna geen lucht meer kan krijgen. Dat zou kunnen maken dat hij de andere hond gaat verbinden aan zijn eigen gevoel te stikken. Die twee dingen gaan namelijk altijd samen op in de situatie zoals het nu gaat. Dus de sliplijn in de kliko want voor de hond is dat geen goed iets.

Ik ben op internet gaan zoeken naar de beste hondenriem en kwam zo de 'Canny Collar' tegen en las ervaringen van mensen die deze riem gebruiken. Die riem ziet er zo uit:

Dat lijkt ingewikkeld maar dat is het niet. Het is een riem bestaande uit twee delen. Deel één is een gewone riem om de nek en deel twee is een eraan gekoppelde riem daar overheen die je in de nek kunt aanspannen en die aan de voorkant over de neus van de hond heenloopt. Loopt de hond ontspannen dan hangt die laatst genoemde riem gewoon heel losjes over de neus en wil de hond trekken dan span je de riem een beetje aan in de nek wat maakt dat de neus van de hond ietsje naar beneden wordt gedrukt. Dat laatste maakt dat de hond geen kracht meer kan zetten. Er wordt geen druk op de nek en de keel van de hond gezet want het gewone riempje daarmee doe je niets.

Ik probeerde dinsdag, ik moest toch naar Örebro voor een oogmeting, die Canny Collar te kopen. Geen dierenwinkel wist waar ik het over had. Ik kon hem dus niet vinden. Wel een andere die er heel veel op lijkt maar waarbij je het trekpunt onder de neus hebt i.p.v. op de achterkant van de nek, iets wat ik voor de hond minder fijn vind. Ik heb dit riempje wel gekocht maar ga op een later moment toch die Canny Collar kopen.

dit is hem, de onderste lus gaat over de neus de rest om de nek

Tijdens het wandelen kan je hond er gewoon mee snuffelen, hij kan er ook mee blaffen of een tak pakken en daarmee spelen of water drinken. Je hond wordt er eigenlijk in niets mee gehinderd. Het enige en wenselijke effect is dat de hond niet meer trekt omdat dit druk op de neus geeft waardoor hij veel rustiger blijft. Hij stijgt in zijn onrust niet meer naar de 10.

Woensdag probeerden we het door ons aangeschafte iets andere exemplaar op Gösta uit. We gingen naar Karlsborg waar het nu druk is met zomergasten. Het was mooi weer en er waren veel mensen en honden op de been of in de benen.

Bij de eerste twee honden (twee op één baas) deed Gösta één blafje en trok hij een beetje, voelde de riem over de neus en ontspande weer en liep verder. Wij liepen er met rode oren naast. Daarna passeerden we een paar honden waarbij hij even aanspande en daarna doorliep (ergens hoorde ik ook nog een grommetje). De laatste honden liep hij bijna in één streep voorbij! Wat lang een drama was ging nu zo goed als vanzelf. Ik vroeg aan Gerrit hoeveel procent verbetering hij zag. 80% zei Gerrit, precies dat had ik ook in mijn hoofd. Het wandelen in publiek werd zo een plezier, alle drie waren we veel meer ontspannen, iets dat natuurlijk ook een verbeterende invloed op Gösta's gedrag heeft. Hij bemerkt natuurlijk wanneer wij gespannen zijn en wanneer we ontspannen zijn en reageert daarop.

Helaas heb ik er geen foto's van gemaakt omdat ik met mijn aandacht geheel in het hierboven beschreven proces opging. Ik vind het een wonder, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden.

Nu kunnen we Gösta ook met een gerust hart bij Fr en S. brengen. Zij zouden een aantal dagen op hem passen. Ik vroeg hen vanmiddag of ze al met hem gewandeld hadden en hoe dat ging. Dat ging heel best, zo vertelde Suzanne, hij had bijna niet getrokken en had slechts één keer een klein blafje. 

Ik heb geen aandelen in Canny Collar, ben niet gevraagd deze blog voor hen te schrijven, heb geen korting gekregen op de aanschaf nee niets van dat alles. Het werkt. Het aanleren van het riempje over de neus (iets wat de hond niet prettig vindt) doe je door elke keer wanneer hij zijn neus in dat riempje steekt hem te belonen met iets lekkers. Zo maakt hij een koppeling tussen dat neusriempje en iets lekkers en dan is ook dat geen probleem meer. Dat is in een dag gepiept en Gösta vindt het nu al geen probleem meer.

Nu is het natuurlijk nog afwachten hoe dit zich gaat vervolgen. Daar kom ik nog wel eens op terug. 

Zelf hebben we nu even andere dingen te doen terwijl Gösta het gezellig heeft bij Fr en S en zijn vriendje Sevs.

Tot zover, heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van ons. Wordt vervolgd.....