Bij het opstaan vanochtend hoorde ik de regen al op het dak van de altan kletteren. Jammer dacht ik, dat wordt een korte wandeling met Gösta vandaag. Ik had net heel veel zin om even een lang eind met hem te lopen, hij was tenslotte 10 dagen weggeweest. Toen we ons ontbijt echter goed en wel achter de kiezen hadden klaarde het op en zagen we zelfs een paar zonnestralen. Snel op de weerapp gekeken en die beloofde ons dat het een aantal uren droog zou blijven. Schoenen aangetrokken en de zakken aangevuld met beloningsbrokjes, Gösta in de auto op naar Karlsborg. Daar wilden we graag wandelen omdat daar enige drukte is zo in de zomermaanden. We willen graag andere honden tegenkomen om zo met hem te kunnen trainen.
Dat lukte goed! Halster om en neusband om waarbij de neusband ook aan zijn halster wordt bevestigd. Dus mocht het van zijn neus afgaan dan hebben we hem altijd nog aan het halster vastzitten.
We waren nog maar koud de auto uit of we kwamen al twee honden tegen. Gerrit en ik hadden als beleid geformuleerd dat wanneer we een hond tegenkomen we hem iets lekkers geven zodra hij die hond ziet. Zo hopen we dat hij een andere hond gaat koppelen aan iets positiefs. Ik zag hem worstelen met die twee honden in de zin van dat zijn oude reactiepatroon begon op te spelen maar ook de verwarring van de druk op de neus door het aangespannen bandje. Hij hield het rustig en elke keer wanneer weer even naar de honden keek (en daarbij rustig bleef) geef ik hem een klein brokje zo van: hond-brokje.
In Karlsborg stond de brug open en moesten we even wachten. Eenmaal weer in beweging passeerden ons wederom twee honden. Daar had hij het moeilijk mee maar de neusband bracht correctie. Zijn onrust steeg tot ongeveer 6, hij blafte een paar keer en kalmeerde weer. Geen beloning gegeven deze keer. Vanaf dat moment ging het veel beter. We kwamen diverse honden tegen en zodra hij de hond in beeld kreeg ontving hij een brokje, geen geblaf en geen getrek. Meestal kijkt hij na het passeren nog even achterom en ook dan gaf ik hem een brokje. Er waren zoveel honden dat mijn brokjes op raakten en Gerrit snel even de COOP indook om nieuwe te kopen. Ik merk aan Gösta dat hij er moe van wordt. Ik zie dat als iets positiefs, blijkbaar gebeurt er wat in de zin van oude impulsen onderdrukken en nieuwe aanleren. Hij heeft 11.000 mensenstappen zijn best gedaan en heeft de rest van de middag liggen slapen. Morgen weer.
De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan.
's Avonds na het eten hebben we de dozen met boeken, meegenomen uit oude huis, leeggemaakt. Aanvankelijk waren het vier dozen boeken welke we wegens gebrek aan ruimte in de aanhanger al hadden gereduceerd tot drie. De inhoud van die drie staan nu in de kast.
De kast staat nu redelijk vol met boeken, gelukkig kunnen we nog blijven lezen want we hebben nog wat plek over. Ik ben helemaal gelukkig nu al mijn Marianne Fredriksson boeken weer mooi op een rijtje staan. Ik weet nog dat ik haar openingszinnen altijd zo mooi vond. Had je die zin gelezen dan zat je direct al midden in het verhaal. Zoals bijvoorbeeld deze: 'Haar gemoed was helder als een winterdag, een dag zo stil en schaduwloos alsof er pas verse sneeuw gevallen was.' Dan gaat het verder.... ' Harde geluiden drongen binnen, het gerinkel van bekkens die op de grond vielen en geschreeuw. Ze schrok ervan. Net als van het gehuil uit het bed naast haar, dat het wit doorkliefde.' De openingsalinea uit Anna, Hanna en Johanna.
Haar boeken kenmerken zich door een krachtig psychologisch inzicht, bijna alsof er een eigen ervaring aan ten grondslag ligt. Ze was journalist van beroep en had vanaf 1974 een vaste rubriek in een vooraanstaande Zweedse krant 'Svenska Dagbladet' waarin ze baanbrekend schreef over psychologie, gevoelens en existentiele vragen zoals angst, dood, verlies, eenzaamheid, het zoeken naar de betekenis van dingen die je in het leven tegenkomt (wiki).
Ze heeft me met haar boeken (uitgebracht in 47 talen) erg weten te boeien. In 2007 is ze overleden.
Ik heb ze nu allemaal weer bij elkaar staan in onze kast, fijn!
In de dozen met boeken vond ik ook mijn oude poëzie-album! Gekregen op 14 november 1967. eigenlijk was het mijn tweede album, mijn eerste had ik gekregen van mijn opa en hij had er een prachtig gedicht in geschreven en dit versierd met een heel mooie tekening. Mijn opa dichtte en schilderde en was hierin autodidactisch. Ook mijn pake en beppe van vaderskant hadden in dit album een versje geschreven. Helaas viel het album uit elkaar en ben ik zodoende deze schatten verloren. Dit is dus mijn tweede album.
Heel leuk om te lezen en hierbij levendige herinneringen te hebben. Zo had ik bijvoorbeeld op een dag een setje pennen gekregen van de Hema in vier kleuren. Diezelfde dag schreef mijn vader een versje in mijn album.....
En mijn moeder schreef diezelfde avond......
En verder al die versjes van vriendinnetjes. Ik hoop Wiesje dat je deze post leest want jouw versje vermeld ik hier ook even.....
Wel mooie wensen om deze blogpost mee af te sluiten. Heb het goed en ontvang een warme en vredevolle groet van ons. Wordt vervolgd.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten