Het was geloof ik vorige week vrijdag dat ik op FB een vriendschapsverzoek binnenkreeg. Dat maakt altijd nieuwsgierig want wie zoekt er contact met mij? Ik had het snel geopend en heb het verzoek graag geaccepteerd. Het kwam namelijk van iemand die in 1972 heel kort even in mijn/ons leven was. Tomas! Hoe kwam dat.... Dat verhaal heb ik gisteren van hem gehoord. Het bleef namelijk niet bij een vriendschapsverzoek op FB maar het kwam tot een daadwerkelijke ontmoeting, hoe bijzonder....
In 1972 woonde ik natuurlijk nog bij mijn ouders, ik was 15 jaar en wij woonden toentertijd in Leeuwarden, waar mijn vader, samen met mijn broer een bedrijf had. Een bedrijf dat zich richtte op het reviseren en mariniseren van motoren. Op een dag werd er gewerkt aan een boot toen er iemand vanaf een andere boot om hulp vroeg. Eigenlijk was het niet één iemand maar twee, Tomas en Lasse, twee Zweden die een mooi zeiljacht van Zuid Frankrijk naar Zweden voeren. Ze hadden pech gekregen voor de brug waar ze doorheen moesten, de keerkoppeling was aan gruzelementen er moest een nieuwe worden gemonteerd wilden ze de tocht naar Zweden kunnen voortzetten.
Mijn vader heeft die klus direct op zich genomen. Er was ook wel enige tijdsdruk want Tomas was chirurg en Lasse was hartspecialist en ze moesten ook weer aan het werk. De klus nam enige dagen in beslag en in die tijd werden de heren door mijn vader van harte uitgenodigd om bij ons te eten en te drinken en te douchen etc. Wij als kinderen kwamen Tomas en Lasse bij ons thuis tegen. Wij vonden het heel interessant, zo twee van de Zweedse mensen bij ons in huis, dat was nog eens iets anders. Ik zat net op de middelbare school en kon een paar woorden Engels met hen spreken, mijn vader sprak Duits met hen. Ik herinner me die tijd als een gezellige periode en ik vond het bijna jammer dat ze op een gegeven moment weer vertrokken toen de reparatie geklaard was. Geld voor de reparatie was er niet direct voor handen, mijn vader kon de nota opsturen naar de vader van Lasse, de eigenaar van het schip. Overigens werd die nota per kerende post voldaan :-) Tomas woonde op Gotland en Lasse in Stockholm. Bij het afscheid werden we uitgenodigd een bezoek aan hen in Zweden te brengen, iets wat mijn vader als muziek in de oren klonk want Zweden werd door hem gezien als een vooruitstrevend en sociaal land, mijn vader was onder de indruk van Olaf Palme, bovendien was mijn vader en ook mijn moeder, een natuurmens.
In 1976 was het zover. We hadden een goede auto en een tent en mijn vader en moeder en Gerrit en ik reisden naar Zweden. Onze eerste stop aldaar was in Urshult. Vanaf die plek hebben we telefonisch contact met Tomas gezocht, van wie we het telefoon nummer hadden opgezocht in een Zweedse telefoongids in een telefooncel. Inmiddels kon ik enkele woorden meer Engels maar ik vond het retespannend. Tomas was destijds getrouwd en vader geworden van een zoon en een pasgeboren dochter. Hij vond het geweldig dat wij in Zweden waren en nodigde ons uit op Gotland te komen. Dat laatste ging overigens nog niet zomaar één twee drie, de boot naar Gotland, zo bleek toen we die wilden boeken, kostte een Godsvermogen en zou ons vakantiebudget in één keer opsouperen. Destijds had je nog geen geldautomaten. Wij hadden gewisseld geld mee maar geen creditkaarten of bankcheques. We wilden maar afzien van de reis naar Gotland om deze dan in een ander jaar te maken. Tomas wilde daar niets van weten en betaalde zomaar de overtocht voor ons allemaal. We hebben daar op Gotland een heel mooie tijd gehad, hij heeft ons alle mooie plekjes laten zien. Bovendien heeft hij ons ook nog meegenomen naar de plek waar de boot van de reparatie lag afgemeerd. Die boot zag er prachtig uit. Na een week had Tomas zelf vakantie en zou hij met zijn gezin naar het vaste land reizen waar hij een zomerhuis had gehuurd. Wij reisden op uitnodiging met hem mee, bleven nog een nacht in de tuin van het vakantiehuis overnachten waarna we afscheid van elkaar hebben genomen. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe bijzonder dit voor ons is geweest. Jaren lang hebben mijn ouders contact met Tomas onderhouden maar tot een herhaal bezoek is het niet meer gekomen. Mijn vader overleed toen hij 56 jaar was en daarna is het contact verwaterd. Tot afgelopen vrijdag het berichtje op FB binnenkwam. Tomas had een poos terug al gezien dat wij nu in Zweden wonen, de komende tijd maakt hij een rondreis over het vaste land (zoals hij als eilandbewoner dat noemt) en omdat hij nog hele scherpe herinneringen heeft aan zijn tijd in Nederland en ons wilde hij graag bij ons langskomen.... en dat na 50 jaar! Wat vonden wij dat geweldig, want ook wij wilden Tomas graag weer ontmoeten.
Ik had Tomas natuurlijk nog in mijn gedachten als de jonge man met kleine kinderen. We hebben even zitten rekenen Gerrit en ik en we kwamen erop uit dat hij nu ongeveer 80 jaar zou kunnen zijn en dat klopte. Gisteren kwam hij langs op de koffie. We hebben een kleine twee uurtjes met elkaar zitten praten, hij heeft veel verteld over hoe zijn leven is verlopen maar ook over de reis die hij 50 jaar geleden maakte en de dingen die hij en Lasse toen hebben meegemaakt. Het was een reis geweest met diverse hindernissen die overwonnen moesten worden.
Hoe bijzonder is dit!!
Na twee uurtjes wilde hij weer verder reizen want hij had een afspraak in Hjo. Snel hebben we met toestemming even een foto gemaakt. Hij was echter zwaar onder de indruk van Gösta die dan ook meer aandacht kreeg dan de lens van de fotograaf :-)
Het is deze keer weer een verhaal geworden voor de doorzetter. Ik heb deze blog geschreven omdat aan ons wonen hier in Zweden deze gebeurtenis in 1972 ten grondslag ligt. Uiteindelijk heeft dat geleid tot vele vakanties hier, onze liefde voor dit land en de uiteindelijke verhuizing er naartoe in 2018.
Ontvang een hartelijke en vredevolle groet van Gerrit en mij en wordt vervolgd.........
Dag Johanna en Gerrit,
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal! En hoe bijzonder dat na 50 jaar(!) jullie weer contact hebben met elkaar.
Het moet vooral in die tijd bijzonder zijn geweest om überhaupt Zweden in Nederland te ontmoeten.
Groeten uit Hoogeveen,
../Wilfred
Ja dat was het destijds zeker! En ook nu was het heel bijzonder!
Verwijderen