En hij sleepte mij ook nog een meter mee

 Vanmorgen na het ontbijt gingen we onze dagelijkse wandeling maken. Het is altijd even kiezen welke wandeling we nemen. Vandaag besloten we het bospaadje tussen de weg naar Svanhult en de weg naar Skaga te nemen. Het prachtige bospaadje waarop ik zo verliefd ben en waar het altijd zo lekker rustig is. Ik had er echt zin in...een lichtpuntje in een grijze dag dacht ik nog. De honden gaan altijd dolenthousiast mee, het bos is voor hen het walhala. Daar komen ze de lekkerste geuren tegen en is het de hele wandeling lang spoorzoeken.

Halverwege de wandeling, Gerrit en ik waren gezellig aan het keuvelen over de streken van Trump en zijn Republikeinen, zagen we in de verte twee personen aankomen in felgele jassen. Nog eens beter kijken bracht ook nog twee paarden in beeld. Eén van de twee zat op het paard en eentje liep ernaast. 

In het bos hoorden we ook steeds honden blaffen. Dat geblaf maakte onze honden ook wat onrustig. We dachten dat het geblaf kwam uit de kennel die in die buurt is. Soms zien we daar honden in de buitenren maar meestal niet. 

zo ongeveer maar dan met een felgeel hesje

We besloten de paarden eerst maar voorbij te laten gaan en stapten een eindje het bos in om daar aan  de kant te wachten. Zelf stond ik een beetje te glibberen op de met mos begroeide rotsen. Gösta stond naast me en keek met zijn grote bruine ogen naar de paarden. Ik sprak hem nog even bemoedigend toe maar een paard leek hem toch wel een heel erg grote hond toe en dan ook nog eens die fel gele jassen daarbij, daarvan wordt je als hond niet heel erg rustig. Op een gegeven moment besloot Gösta eieren voor zijn geld te kiezen en niet langer af te wachten maar zelf de benen te nemen. Zich niet realiserend dat ik aan het andere eind van de lijn gekoppeld was. Hij nam een sprintje en ik, die toch al niet ze lekker stevig en stabiel op de stenen met mos stond te glibberen, ....ik werd meegenomen in de sprint. Ik voelde dat ik uit mijn balans werd getrokken en stortte frontaal ter aarde. Aldaar aangekomen bleef ik niet liggen. Ik had immers de lijn nog in mijn hand en kon maar een ding bedenken 'ik moet niet loslaten'. Gösta probeerde naar beste kunnen zijn vlucht voort te zetten maar had toch ook wat moeite met het contragewicht aan de andere kant van de lijn. Hij trok mij nog een metertje mee over het pad waarop ik uit zelfbehoud besloot de lijn dan toch maar los te laten.

De rest van de dag zit ik mijn pijntjes hier en daar. Rug, schouder, elleboog, knie en ribben. Ik voel me zo'n beetje alsof ik door de mangel ben gehaald. 

Geluk bij een ongeluk, Gösta liep niet weg, hij bleef op veilige afstand van het paard op het bospaadje staan. Ondertussen krabbelde ik weer op met riem en al en liet Gösta zich gelukkig weer vlot aanlijnen. 

Gerrit stond verbouwereerd te kijken, de dames met paard heb ik maar niet meer in de ogen gekeken maar vaag hoorde ik Gerrit iets mompelen over een man met een geweer. Ik dacht het nog verkeerd te hebben verstaan, dat hebben we tegenwoordig wel eens vaker dat we elkaar dingen horen zeggen die niet geheel passen bij de realiteit van het moment maar toen we goed en wel de stap er weer in zetten hoorde ik hem wederom praten over een man met een geweer. 

Een jager maar een andere dan vanochtend

Ik vroeg hem nog even waar het over ging waarna het me duidelijk werd dat hij iemand met een geweer had zien lopen. Vluchtig kreeg ik een gedachte aan Wallander die ik ook acuut maar weer heb verdrongen. Ondertussen passeerden we een vrouw die met een kindje en een hondje in de achterklep van een auto in het bos zat te wachten en zag ik vervolgens de man met geweer achter een boom staan. 

In de verte blaften de honden nog steeds. Wij liepen door.... ik zou nog tegen de man zeggen dat hij ons niet neer moest schieten maar bedacht me. Hij groette ons overigens vriendelijk en zag er gelukkig  niet als een misdadiger uit. Meer als een jager en hij was op jacht met drijvende honden. Die honden moeten het wild opjagen richting jager. Wanneer het wild dan in de buurt van de jager komt (die met zijn geweer in de aanslag achter een boom staat te wachten) kan deze het wild afschieten. Zo worden hier de vriezers gevuld voor de winter. Het is maar wat je leuk vindt!

Wel je kunt je wellicht voorstellen dat deze wandeling voor ons (mij) geen pretje was. Weer thuisgekomen moest ik van Gerrit een Ibuprofen nemen om het zwellen wat tegen te gaan. Dat raakt op het moment van schrijven weer wat uitgewerkt en ik voel het her en der alweer kloppen. Morgen richt ik me geloof ik maar op zaken binnen in het huis. Dat moet toch goed kunnen gaan....

De foto's zijn even geleend van internet want je begrijpt wel dat ik het druk had met andere zaken en dat ik me over het nemen van passende foto's even niet kon bekommeren.

Het betreffende paadje laten we voorlopig denk ik even links liggen.

Wordt vervolgd.....