In 1979 studeerde ik af aan de Pedagogische Akademie Mariënburg te Leeuwarden. In die tijd was er grote werkeloosheid onder (pas afgestudeerde) leerkrachten in het lager onderwijs. Ik had het geluk dat ik als eerste van alle examenklassen een baan kreeg aangeboden in Dokkum. Dokkum.....dat was wel heel iets anders dan het vrijgevochten Grou waar ik woonde!
Direct na mijn afstuderen in mei kon ik al als leerkracht aan de slag om een collega te vervangen. Onze auto was in gebruik door Gerrit die op en neer Groningen moest en dat betekende dat het handig zou zijn wanneer ik een huis in Dokkum had in die periode. Gerrit en ik reden een weekend lang door Dokkum met een kaart van Dokkum op schoot en omcirkelden de wijken waarin we wel een huis zouden willen bewonen.
Ik had geluk, het eerste huis waar ik bij de bouwvereniging op schreef werd aan mij toegewezen. Ik was immers economisch aan Dokkum verbonden en dat bleek voorrang te geven in de toewijzingsprocedure. Het werd een huis in de Rugebolstraat. Gerrit en ik gingen ervan uit dat ons wonen daar van korte duur zou zijn. Gerrit moest immers zijn huisartsenopleiding nog doen en dat zou betekenen dat wij tweemaal zouden moeten verhuizen. Het was in die tijd namelijk heel normaal en zelf een verplichting dat je als partner beschikbaar was als achterwacht tijdens de diensten van de huisarts (in opleiding). Dit alles wel onbetaald vanzelf. Maar wij hadden geluk....aan Gerrit werd een opleidingsplaats in Dokkum aangeboden. Wij konden in Dokkum blijven wonen tijdens zijn opleidingsjaar tot huisarts en we hadden zelfs nog meer geluk.....na zijn opleiding kon hij toetreden tot de maatschap huisartsen in Dokkum. Zo hebben wij in totaal zes jaar tijdelijk aan de Rugebolstraat gewoond.
Wel toen ik mijn huis toegewezen had gekregen moesten we natuurlijk het een en ander opknappen aan de woning om het tot ons eigen thuis te maken. Toen we daar heel druk mee bezig waren kwam er op een woensdagmiddag iemand aanlopen die mij door het openstaande raam achter een hand toestak en zei....' hé hallo ik ben Johanna en ik woon hierachter', waarop ik zei....' hé hallo ik ben Johanna en ik kom hier wonen samen met Gerrit'. We kregen geloof ik koffie aangeboden bij Lucas en Johanna (maar die details weet ik niet meer helemaal zeker) in ieder geval werden Lucas en Johanna onze achterburen. Geweldige buren waarmee we heel gezellige en intense momenten hebben gedeeld. Zij stonden altijd voor ons klaar en ze hebben ons met vele dingen geholpen. We hebben daarnaast samen gefietst, samen gezwommen, samen naar gymnastiek gegaan, samen naar het huwelijk van Charles en Diana gekeken, samen kerstbrunch genuttigd, Gerrit en Lucas hebben samen onze oude Honda Civic weer mooi blauw gespoten nadat hij rood was geworden van de roest, zij waren op ons huwelijk en wij vierden met hen 12.5 jaar huwelijk. Later zijn wij verhuisd en met de zorg en aandacht voor onze vier kinderen is het contact verworden tot dat van het toezenden van kerst en nieuwjaarskaarten. Een paar keer zijn we nog bij elkaar geweest maar ons contact is minder intensief geworden. Nooit zijn ze uit onze beleving verdwenen.
Tijdens ons verblijf hier hebben we hen weer opgezocht, we hebben immers zoveel gedeelde herinneringen. Ik had al lange tijd zo'n gevoel naar hen toe te willen gaan. Dat hebben we gedaan. Natuurlijk mochten we binnenkomen en zo zaten we opnieuw bij hen in de woonkamer, alsof die 40 jaar niet voorbij zijn gegaan. Het ging zo weer verder. Dank lieve mensen hiervoor. Bijzonder!
Zo hebben we in deze periode veel bezoekjes gebracht aan dierbaren. We hadden nog meer vrienden willen bezoeken maar het is niet te doen om elke dag weer een bezoek aan iemand te brengen en het contact dan ook nog eens fris en met open vizier aan te gaan. In elk geval kunnen wij dat niet. In november komen we weer naar NL en dan hebben we een herkansing.
Tussen de bezoeken door deden we klusjes. Ik binnen en Gerrit buiten. Meestal ben ik de schilder maar deze keer heeft Gerrit de buitenkant van de garage en de bijkeuken opnieuw zwart gebeitst. Dat staat heel mooi. De schilder heeft namelijk het houtwerk van de kozijnen deze zomer opnieuw geschilderd. Zo is alles weer goed verzorgd en 'strak in de lak'.
Hoelang we hier nog blijven is op dit moment onduidelijk. Binnenkort vertrekken we weer richting Rosmalen.
Ontvang een hartelijke groet van Gerrit en mij en..
Wordt vervolgd......
Wat een leuk verhaal Johanna. En wat hebben jullie inderdaad veel geluk gehad in het leven! Een huis uitkiezen en het direct krijgen, kom daar vandaag eens om ;-)
BeantwoordenVerwijderenJa dat hadden wij idd want in die tijd was er ook een grote woningnood en een grote werkeloosheid zeker in het onderwijs. Wij kregen ons huis geruime tijd eerder dan ik mijn eerste salaris kreeg. Dus het was ook nog tobben over hoe we de huur moesten opbrengen. In de volgende maanden viel elk salaris met een plonsje in het gat. Dus geen woonzorgen en werkzorgen maar wel wat geldzorgen. Gelukkig gaat alles voorbij in het leven zo ook dit. Ik hoop werkelijk dat een volgend kabinet flinke stappen gaat zetten richting wonen voor iedereen want wonen is een noodzaak en een recht.
VerwijderenDat herken ik helemaal van onze eerste huur/ huren, wij moesten het ook nog even leren!
Verwijderen