We hebben eigenlijk best wel veel gedaan deze week, we zijn de hele week druk geweest met onze boot. Vorige week donderdag heeft Gerrit hem naar Tåtorp gevaren en deze woensdag had Per, onze kraanmachinist, tijd om hem eruit te tillen. Per is altijd van vroeg in de ochtend en zo stonden ook wij woensdagochtend al vroeg strak in het gelid, de boot lag al helemaal klaar, dat hadden we de dag ervoor al gedaan.
Het takelen ging probleemloos, wanneer de banden goed onder het schip liggen hangt hij goed in balans en dan kan Per hem mooi op de trailer zetten. Gerrit heeft twee sterke dikke houten blokken aan elkaar geschroefd die voor en achter onder de kielbalk worden geplaatst zodat niet alle druk van de boot op de wieltjes van de trailer komt. Die blokken verdelen de druk. Op deze manier blijven de kleine wieltjes heel en kunnen we ze volgend jaar weer gebruikten :-) Het eerste jaar hadden we die blokken nog niet en toen hebben we de wieltjes allemaal moeten vervangen omdat ze ingedeukt waren door het gewicht van de boot. Wanneer je nu bij het lezen denkt waar gaat dit over dan moet je de foto even vergroten en dan zie je aan elke kant van de trailer drie wip-wapjes met elk twee wieltjes eraan. Die wip-wapjes zoeken hun vorm wanneer de boot er bovenop wordt gezet, ze ondersteunen de boot. Dit systeem is eigenlijk bedoeld voor boten die met de trailer in het water kunnen worden gereden, de boot rijdt dan als het ware het water in totdat die drijft. Aan dit laatste wagen wij ons niet omdat onze boot zwaar is en we niet willen dat bij het traileren onze auto ook het water in wordt getrokken door het gewicht van de boot.
Wel een heel verhaal, als het je niet interesseert sla je het maar over. Nadat de boot op de trailer is gezet hebben we nog ongeveer een uur nodig om de zwaarden en het roer eraf te halen en de boot met spanbanden vast te zetten. Hij zal niet van de trailer afglijden maar voor de zekerheid doe je wat.
Zo laten we het idyllische Tåtorp weer achter ons om de boot in het komende uur naar huis te rijden.
Daar hebben we hem op de oprit gereden, gewassen en met een stuk zeil overdekt. We hebben hiervoor een groot blauw zeil. Ik vind het verschrikkelijk die kleur maar ja....we hebben ze nu eenmaal. Groen had wel veel beter gestaan maar die zeilen kosten geloof ik 50 euro per stuk in de maat die wij hebben en dan vervang je ze niet voor een ander kleurtje.
Zo ligt onze Sinnestriel nu bij ons op de oprit, de camper zetten we ernaast in het gras. Er moet nog een blauw zeil over het achterste stuk van de boot maar daarvoor moet eerst de motor worden voorzien van antivries. Iets wat Gerrit later gaat doen. Op dit moment wil zijn rug niet krom en dan kun je er niet bij. De nu nog fladderende stukken zeil zetten we dan ook nog vast zodat hij goed ingepakt staat.
Ik kom ook nog even terug op mijn post over het blad. Hierop kreeg ik namelijk een heel aantal reacties, iets dat ik zeer waardeer. De meeste reacties gingen erover of het niet mogelijk is het blad gewoon te laten liggen. Het blad is immers ook een voedingsbron voor de bomen.
Je voelt hem al aankomen... nu komt er een MAAR! Voor ons huis staan twee prachtige eeuwenoude beuken. Op de foto zie je het niet zo maar de stammen van die boven hebben een immense doorsnee. De kroon van de bomen is nog imponerender. Je ziet nu al een beetje blad liggen. Dat is een beetje Beukenblad en veel Esdoorn en Eik. Die laatste twee staan voor aan de wegkant. Esdoornblad vergaat vrij gemakkelijk dus zou het alleen dat blad zijn dan konden we het wel vermalen met de grasmaaier en laten liggen maar die beukenbladeren die met een enorme hoeveelheid vallen, die bladeren vergaan erg slecht. Wanneer alles gevallen is dan staan we tot onze enkels in het blad en vormen er zich grote hopen blad in onze voortuin. Bovendien waait een deel van het blad bij storm weer weg. Dat is mooi voor ons maar niet zo voor de buren. De grasmat onder de beuken is bovendien armetierig. Twee jaar geleden hebben we er nieuwe aarde opgebracht en de mat opnieuw ingezaaid. Onder beuken wil het gras heel slecht groeien. Alle voeding verdwijnt in de beuk evenals al het water. Met andere woorden....we moeten dus echt aan de bak met die bladeren. Voor onszelf, voor onze buren en voor de grasmat.
Vandaag, zondag hebben we een lekkere wandeling gemaakt langs het 'Götakanal'. Overigens moesten we even zoeken om het kanaal te vinden. Het stuk waar we altijd lopen, daaruit loopt het water weg. Dat stuk kanaal komt blijkbaar deze winter droog te staan, mogelijk voor werkzaamheden. Het zag er nu zo anders uit dat we eventjes twee keer moesten kijken of we op de goede plek waren.
Het is niet echt een mooi gezicht zo'n leeggelopen kanaal maar wat er wel mooi aan is, was dat je de Beverburcht goed kon zien en van de Burcht ook het deel onder water. Daar bevindt zich een heel gangenstelsel, dat nu met de leegloop bloot is komen liggen. Een boeiend gezicht.
Tijdens de wandeling hadden we nog een onverwachte gebeurtenis. Terwijl we heerlijk in het zonnetje liepen te klessebessen, vloog er een groep van wel vijftig kraanvogels luid toeterend over ons heen. Niet te geloven, ik dacht dat ze allemaal al waren vertrokken! Luid naar elkaar roepend hingen ze boven ons in de lucht. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken maar zonder zoomlens is dat een hele toer. Maar vooruit hieronder een deel van de vijftig.
S en Fr. zijn gisteren ook weer vertrokken, Alle honden zijn nu vriendjes met elkaar en dat is mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten