Het verhaal van de gemiste windmolen en de voeten in de winter en het hoofd in de zomer

We hebben de Vårvinter nog niet eerder zo intens beleefd! Het is echt geweldig. Heel mooi weer overdag met op ons zuid terras zomerse temperatuur en  's nachts is het dan weer winters met  -7 graden. 

Ik zat vandaag na onze wandeling, welke ik voor het grootste deel zonder jas muts, sjaal en handschoenen liep, heerlijk op ons zuidterras met een kopje koffie en drie te schuren deurtjes met mijn voeten in de winter en met mijn hoofd in de zomer.

 

Het was er zo heerlijk warm dat ik mijn korte broek heb aangetrokken. Dat kon prima. Maar oh wat is de zon fel. Na een poosje daar gezeten te hebben kleurden mijn hoofd en mijn benen al een beetje rood. Het is erg oppassen zo in de felle zon.

We zijn vandaag naar het meer gelopen waar we een poosje op de pier hebben gezeten. Gewoon even lekker staren in de verte. We zeiden tegen elkaar ' wat is het toch heerlijk om hier te wonen'

Toen we vertrokken voor onze wandeling zagen we in onze tuin de allereerste blauwe bloemetjes al bloeien. Is het een wilde hyacint, ik weet het eigenlijk niet. Het is een bolgewasje en nog eventjes en dan is de hele tuin blauw. Er is vast wel iemand die weet hoe dit bloemetje heet.

Tijdens de wandeling kreeg ik het zo warm dat ik mijn muts en mijn handschoenen even aan een aan de kant van de weg staand paaltje hing. We zouden dat op de terugweg immers weer passeren en dan kon ik het er wel weer afhalen. Gerrit zou dat nooit doen maar ik zie er geen gevaar in. Toen we weer terugliepen zagen we de muts, die oranje is, al van verre nog aan de paal hangen. Gösta liep op dat moment aan de lange lijn van 8 meter, we hebben hem nooit los vanwege al het wild dat hier loopt, en toen hij vlak bij de paal was veranderde hij ineens zijn koers naar de paal. Blijkbaar kon hij op 3 tot 4 meter afstand mijn muts ruiken. Hij bleef staan en keek ernaar. Bijzonder zo'n reukvermogen.

We deden ook nog een ontdekking tijdens deze wandeling die we na onze wintervakantie alweer vele malen hebben gemaakt. Toch deden we die ontdekking pas vandaag. De windmolen is weg! In het Vångdalen, eigenlijk recht tegenover ons huis, staat al zolang we hier wonen een windmolen die stil is gezet. Het is/was een kleintje.

even zoeken maar hij staat er toch echt

Aanvankelijk vonden we die molen niet mooi! Zo'n vervallen molen in de mooie natuur. Maar zoals met vele dingen raakten we aan de molen gewend, we passeren hem tenslotte bijna elke dag. Soms draaide hij een slag wanneer het hard waaide en dat gaf de molen bij één schoep altijd een luide tik. Het kwam zelfs zover dat we aan de molen gehecht raakten, hij hoorde erbij net zoals de lege rode vervallen schuur met twee open deuren die een eindje verderop staat. De molen en de schuur, we zijn ervan gaan houden. Wanneer we in onze keuken zitten hebben we het uitzicht erop. Vandaag liepen we er weer langs en zegt Gerrit ineens....'Waar is toch de molen?'. Ik kijk ook eens goed en we kunnen niet anders dan constateren  dat de molen weg is! Zomaar verdwenen. Niet vandaag, niet gisteren want er zijn geen sporen in de sneeuw. Hij is al eventjes weg en tot op dit moment hebben we dat niet opgemerkt. 

Hier stond de molen

Stil en in onszelf gekeerd liepen we verder, hoe hebben we dat kunnen missen? Ik heb het in mijn foto's nog nagezocht, het moet ergens in januari zijn geweest dat men de molen heeft weggehaald, eind vorig jaar zie ik hem nog staan op de foto's die ik heb van het Vångdalen. Dat is ons toch even raar ontkomen.

Na de koffie in de zon ging Gerrit de laatste appelboom snoeien. Daarmee hadden we een paar dagen geleden al een begin gemaakt maar vanwege de sneeuw was deze klus even in de wacht gezet. Nu is er inmiddels zoveel sneeuw weg gedooid dat de keukentrap wel weer uitgezet kon worden. Dat klusje is nu klaar, net niet helemaal voor april maar die ene dag, daar maken we ons maar niet druk om.

Terwijl Gerrit aan het snoeien was heb ik drie deurtjes afgeschuurd en even later de voorkanten in de grondverf gezet, de achterkant dat moet nog. In de keuken ligt het vijfde deurtje onder een 'presse mdf'. Het leek ons namelijk wel leuk om nog wat decoratie op de deurtjes aan te brengen anders lijkt het zo strak. Omdat we lijmen met houtlijm en dit altijd wat druk nodig heeft voor de hechting, gebruiken we de gewichten waarmee we zouden trainen, met de beklemtoning op zouden, om die druk te verkrijgen. Zo kunnen we 10 kg druk geven en dat gaat prima. Zo komen de gewichten toch nog mooi van pas.

Wat je op de foto niet zo goed kunt zien is het gefreesde randje aan de buitenkant van het deurtje. Dat was echt een hele klus om dat er strak en recht omheen te krijgen. De lijstje zitten met een houtverbinding in elkaar en aan de binnenkant van de omlijsting heeft Gerrit een gleuf gefreesd waarin hij het mdf paneel kon schuiven. Zo zonder verf lijkt het wat een bont geheel maar eenmaal in de witte grondverf ziet het er al een stuk beter uit. En dan straks groen natuurlijk, maar zover zijn we nog niet.

Wel dit was het verhaal van de gemiste windmolen en de voeten in de winter en het hoofd in de zomer. Tot morgen maar weer.

Warme groet van Gerrit en mij en wordt vervolgd.