In memoriam ARVID

Fuchur aus dem Gnomenhain maar voor ons gewoon 

ARVID 5 mei 2008    -    11 sept 2022

Eigenlijk is mijn hart te verdrietig voor het schrijven van deze blogpost maar ik wil het! Twee honden verliezen in één jaar tijd is heftig. Onze Arvid is 14,5 jaar geworden een respectabele leeftijd voor een Whippet. Arvid was een gezonde, krachtige, atletische en sociale hond we missen hem!

Nadat in 2007 onze intens geliefde Max (Golden Retriever) en later ook onze Whippet Senna waren overleden vonden wij het heel leeg en stil in huis. Henk, Greetje en Femke studeerden toen al en woonden verspreid over Nederland of over de wereld en Suzanne zat in haar examenjaar. We waren dus met z'n drieën thuis en we wilden heel graag weer een Whippet hebben. Na lang zoeken vonden we er eentje in Amersfoort. Daar was een teefje drachtig en wij kwamen na goedkeuring in de wachtrij voor een vierde of vijfde (dat weet ik niet meer precies) keuze uit het nestje. Echter toen het nestje geboren was en wij uitzagen naar de komst van een pup kregen wij van de fokkers een bericht dat zij zelf graag het laatste hondje uit het nest wilden houden. Wat waren wij toen teleurgesteld, we hadden er zo naar uitgekeken. Die betreffende fokkers wezen ons toen op een nestje in Oldenburg (Duitsland). Daar zou nog een Whippet reutje beschikbaar zijn uit een nestje. Op een zondag togen wij naar Oldenburg en daar aangekomen op de plaats van bestemming werden wij begroet door een zeer nieuwsgierige jonge hond die een aantal maanden oud was. Hij sprong bij ons op en week niet meer van onze zijde. Voor ons en voor hem was het een liefde op het eerste gezicht. Intens gelukkig namen wij Arvid (de naam die wij hadden gekozen vanaf een Zweedse naamdagen kalender die wij elk jaar van mijn broer kregen) mee naar huis. Dat ging niet zomaar..... wij moesten een soort van koopakte tekenen met afspraken over hoe wij met Arvid zouden omgaan. Allemaal heel zorgvuldig. Wij hadden al volop ervaringen met Whippets en wij waren dan ook vast van plan om onze Arvid een fantastisch thuis te geven.

Arvid in onze tuin in Dokkum

En wat waren wij blij met hem en hij met ons. Arvid bleek al vanaf het eerste moment een gigantische atleet te zijn. Hij kwam uit een rennersnest en dat was te merken ook. Ik weet nog dat wanneer ik hem samen met Henk uitliet in het park achter ons huis dat Henk hem vasthield terwijl ik doorliep, zo ongeveer 100 meter want hij was nog een pup en dan moet je voorzichtig zijn. Wanneer Henk hem dan losliet liep hij als een speer op mij toe. Hij moest natuurlijk zijn energie kwijt. Daar hadden wij iets op gevonden. Wij hadden een oude handdoek aan een touw gebonden en in de tuin draaiden we hiermee  rond. Arvid probeerde dan de handdoek te pakken.

Hier staat Greetje in onze achtertuin en zie hem eens gefocust op de handdoek.

En zo heerlijk moe dat hij hiervan werd, en kijk die staart eens recht omhoog staan. Kenmerkend voor Arvid, het was een dominante hond. Arvid speelde ook met honden uit de buurt. We hadden verderop buren met een jonge Stabij en samen speelden ze intens met elkaar. Mensen bleven stilstaan om ernaar te kijken.

Na verloop van tijd bedachten wij dat het leuk zou zijn wanneer Arvid een vriendje kreeg. We gingen op zoek naar een tweede hondje. Bij dezelfde fokker waar ook Arvid vandaan kwam was een nestje op komst. Daar vonden wij in het voorjaar van 2009 een hondje voor ons, geboren op 17 april. Wij spraken af dit hondje na onze zomervakantie op te halen. Het was werkelijk een beeldschoon hondje van ouders die diverse kampioenschappen hadden behaald. Dit hondje noemde we Lister. Een naam die we hebben overgenomen van wat ooit de hond van mijn vader was. Ook mijn vader had vroeger een Whippet gehad die Lister heette. Lister was de naam van een motor mijn vader en zijn ouders hadden die naam gekozen omdat die hond ook heel snel was.

A sectioned Lister Engine

Hier ligt Arvid met Lister in het mandje. Lister is niet lang bij ons geweest. Hij bleek te lijden aan hemofilie A. Hij is erg ziek geworden en we hebben hem een week laten opnemen in een gespecialiseerde kliniek in Utrecht voor het uitvoeren van een diagnostisch onderzoek. Weer eenmaal thuis is hij vrij snel overleden aan een interne bloeding en veel neurologische schade veroorzaakt door deze bloedingen, heel erg verdrietig allemaal. Lister was echt een schoonheid maar het inteelt coëfficiënt was met 7,19%  te hoog denk ik.

We hebben hierover natuurlijk intens contact met de fokker gehad. Ook zij waren  erg geschrokken, zelfs zo zeer dat ze zijn gestopt met fokken. Wij kregen van hen een nieuw hondje uit hun laatste nest......Fynn!!

Arvid en Fynn dat werd een zeer hecht koppel. Fynn was net als Arvid een sterke hond. Was Arvid dominant, Fynn schikte zich in alle veranderende omstandigheden.

Arvid en Fynn dat werden vanaf het begin twee handen op één buik onafscheidelijk!!

Wanneer ik nu zo de foto's van hen zie denk ik weer, 'wat hadden we toch een prachtig koppeltje honden'. Twee atleten van de bovenste plank. We gingen veel met hen naar het Lauwersmeer gebied. Daar was een stuk waar je de honden los kon laten lopen. Wat hebben ze daar gerend met elkaar! Daar werden dikke bilspieren gekweekt. Maar ook waren ze er de schrik van de buurt. Het rennen maakte hen fel. We hebben ze toen laten kastreren en daarvan werden ze na verloop van tijd een stuk rustiger en hanteerbaarder.

In de zomervakantie hadden we wat honden betreft aanvankelijk een uitwisseling met Marco en Maria, een collega van Gerrit. Marco paste altijd heel goed op de honden en ze waren erg op hem gesteld. Ik herinner me een situatie van een verjaardagfeestje bij ons thuis. Arvid was in de kamer druk met de visite. Marco kwam binnen en ging geheel onschuldig bij ons op de bank zitten. Plotseling zag Arvid Marco zitten, hij neemt een sprong.....en landt bij hem op schoot om hem uitbundig te knuffelen. Marco wist even niet wat hem overkwam. Dat was Arvid ten voeten uit.

   

Later toen Gerrit en ik samen vakantie vierden gingen de honden altijd mee. Wat was dat ook een heerlijke tijd voor de honden. Het was de tijd van de twee eenheid waarin Arvid de onbetwiste leider was. 

Onderstaande foto is dan weer genomen in het Lauwersmeer gebied. Daar mochten ze ook even in het water. Fynn die hield daar wel van maar Arvid niet. Toch vond hij dat hij recht had op de stok ook al had Fynn die uit het water gehaald en daarvoor een eind gezwommen. Het gevecht om de stok won Arvid altijd tot frustratie van Fynn.

Kijk daar gaat Fynn voorop en Arvid niet verder dan tot zijn buik in het water. En zie die staart eens, recht omhoog als teken van leiderschap!!

In 2018 verhuisden Gerrit en ik naar Zweden. Dat was ook de tijd waarin Arvid (en Fynn) ouder werden. De kopjes werden grijs en het roodbruine van Arvids vacht werd fletser en geelbruin. Af en toe had hij een wondje, zo verzamelde hij lidtekens. Maar nog steeds was hij zo snel als het licht en dat is zo gebleven. 

Het was in die tijd dat wij een derde hond kregen, Gösta. Arvid en Fynn waren rustige wel opgevoede honden geworden. Mijn gedachte was dat Gösta van hen kon leren. Gösta werd door Arvid aarzelend ontvangen. Echte vrienden zijn het nooit helemaal geworden. Wel hebben ze veel achter elkaar aangerend in de omheinde tuin achter ons huis. 

de eerste ontmoeting tussen Gösta en Arvid

Wellicht heeft Arvid, Gösta, die al snel heel groot groeide, als een bedreiging in het leiderschap ervaren. Nu is Gösta niet een erg dominante hond dus dat hoefde niet maar qua maatvoering is hij natuurlijk wel de grootste.

Deze foto is wel tekenend voor de verhouding tussen Arvid en Gösta. Arvid ligt op Gösta's kleedje, hij doet zijn rechten gelden zou je kunnen zeggen, Gösta ligt er half naast. Zo ging het tussen die twee.

De laatste weken ging het met Arvid bergafwaarts. Hij had al vaak wonden aan zijn benen gehad omdat hij niet meer goed kon zien, hij hoorde ook niets meer en was daarmee voor ons niet meer aanspreekbaar. De laatste wond was een heel grote aan zijn kop. Gerrit heeft deze gehecht en gelukkig groeide het weer goed aan elkaar en kwam er ook nog weer haar op. Afgelopen week werd hij 's nachts heel onrustig, hij plaste in de slaapkamer, later ook in de hal en de keuken, hij stond buiten wezenloos voor zich uit te staren tot hij Gösta zag waar hij dan weer achteraan rende (want fysiek was hij nog altijd sterk). Daarbij belandde hij vaker in de struiken vanwege zijn afgenomen gezichtsvermogen. In de nacht van zaterdag op zondag heeft hij de hele nacht in de slaapkamer liggen piepen/kermen. Het was voor ons niet duidelijk wat er aan de hand was. Wellicht was hij de oriëntatie kwijt. Het werd toen voor ons veel duidelijker dat hij zo niet verder kon. Zondagavond is hij overleden.

We missen hem heel erg. De plek naast de kachel is leeg. Niet alleen wij missen hem maar Gösta ook. Die zoekt hem, Gösta is onrustig. Na zijn overlijden hebben we Arvid in de kamer gelegd, in zijn mandje en bij de haard. Met een bloemetje erbij en een lichtje....zijn laatste dag bij ons. Gisteravond hebben we hem begraven toen Suzanne en Fredrik bij ons waren. Hij heeft een mooie plek gekregen bij de struik waar omheen hij zo heel vaak heeft gedraafd. Zo hebben we hem toch nog een beetje bij ons.

Nu hebben we alleen nog de herinneringen van onze tijd met de 'Muppets' zoals we ze vaak noemden. Kanjers van honden, snel, pittig en brutaal wanneer ze buiten zijn, zacht en aanhankelijk binnenshuis.

Het was!

Ontvang een hartelijke en vredevolle groet van ons.....wordt vervolgd!!