Dag grote lieve vriend van ons

Het was paasmaandag en Henk en Chang en Emke en ook Fredrik en Suzanne met Sevs waren bij ons. We zaten heel gezellig te genieten van het moment en vierden Gerrit zijn verjaardag. We vertelden dat Gösta de laatste weken wat vreemd begon te lopen. Hij liep wat mank en tijdens het lopen ging zijn kop steeds op en neer. Ik zat even bij Gösta en aaide hem. Toen ik zijn mooie lange poten streelde ontdekte ik een dikke knobbel bij zijn rechter achterpoot. Ik schrok erg en liet Gerrit ook even voelen. Beiden waren we er geheel niet gerust op. Toen we 's avonds nog eventjes samen in de kamer zaten had Gerrit inmiddels al het een en ander over knobbels gelezen en zo kwamen we tot de conclusie dat de kans heel groot was dat het zeer zorgelijk was. We besloten om de volgende dag, voor een week later, een afspraak bij de dierenkliniek in Skövde te maken. Dan hadden we de tijd om het beloop te volgen om zo een duidelijk verhaal te hebben voor de dierenarts. In die week ging Gösta achteruit. Hij likte veel aan zijn poot, had er pijn aan. Ook wilde hij niet ver meer lopen, even een kort stukje en kreeg hij moeite het keuken trapje naar buiten op en af te lopen.

daar staat hij bij het trappetje voor de achterdeur de toegang tot zijn 'paradijsje' (de achtertuin)

Vandaag gingen we naar de dierenkliniek en vertelden we ons verhaal en vroegen we, mede op aanraden van de fokker die zelf ook dierenarts is, om een röntgenfoto. Onze vrees werd waarheid, Gösta had een osteosarcoom dat was duidelijk zichtbaar op de foto. Wat wij niet wisten en waar we eveneens van schrokken was dat uit één van de foto's bleek dat hij ook een aandoening aan zijn hart had, cardiomyopathie, dat is een vergroting van de hartspier. We hebben onze Gösta vandaag moeten laten inslapen. Voor beide aandoeningen is geen genezing mogelijk en de prognose is zeer slecht. We zijn finaal van slag.

Wij haalden Gösta als pup van 15 weken op uit een dorpje in de buurt van Lund. In het nest waren 4 pups, drie mannen en 1 vrouw. We hadden niet de eerste keuze, twee pups waren al gekozen en het vrouwtje bleef in het gezin van de fokker. 

Gösta ligt in onze kofferbak op zijn kleedje en een handdoek met de geur van de moeder. Zijn eerste ritje met ons. Het was even wennen maar na een poosje kwam hij naar mij toe, ik zat op de achterbank van de auto en hij begon mijn oor te likken. Hij ging de relatie aan zou je kunnen zeggen. Een relatie die je bijna niet met woorden kunt beschrijven zo intens.

Arvid en Fynn moesten aan hem wennen. Op onderstaande foto zien ze elkaar voor het eerst en zijn ze bijna even groot.. Maar kijk die poten eens!

We hadden gehoopt dat ze dikke vrienden zouden worden met z'n drieën. Dat was niet het geval. Arvid voelde zicht toch wel wat bedreigd in zijn positie als roedel leider.

Hier neemt Arvid het kussen in, Gösta ligt nog net op het randje.

Deze foto geeft een goed beeld van de verhoudingen. Twee handen op één buik en nog een andere.

Op een gegeven moment was Gösta van zijn kussen gegroeid en kochten wij voor hem een extra large mandje. Wat konden onze 'Muppets daar lekker in slapen'. Later ging het beter en was er meer acceptatie maar bleek het mandje alweer aan de krappe kant.

Hij kon er echt niks aan doen dat hij zo groot groeide, dat ging helemaal vanzelf.

Sevs, wij noemen hem altijd 'Seffie' werd zijn grote vriend. Wat konden die honden goed met elkaar opschieten. totaal geen spanning in die relatie. 

Bij een jonge Deerhound pup moet je erg voorzichtig zijn met bewegen. De pup wil wel, die heeft er energie genoeg voor maar door overbelasting kunnen de zich ontwikkelende botten beschadigen. Elke week mochten we een klein beetje langer wandelen. Van de fokker hadden we hiervoor een schema meegekregen.

Er was voor Gösta daarom slaaptijd (in de blauwe badkamer) en beweegtijd. Later toen hij was uitgegroeid maakten wij fijne wandelingen met hem, bijna elke dag. Heerlijk vond hij dat, net als wij.

Soms gingen we uit wandelen, dan moest hij eerst even een eindje autorijden. Aanvankelijk tilde Gerrit hem in de auto want hij mocht niet springen. Later werd hij eigenlijk een beetje te zwaar voor Gerrit's rug en leerden we hem over een trapje de auto in te lopen. 

Om ook 's winters goed te kunnen lopen zonder uit te glijden en om te voorkomen dat de kussentjes onder zijn voeten zouden bevriezen deden we hem soms schoentjes aan. Ook dat was even wennen en aanvankelijk deed hij hiermee heel grote stappen waarbij hij zijn poten hoog optilde. Later kon hij er goed mee lopen.

Wij moesten dan de hele wandeling wel goed opletten dat de schoentjes niet halverwege de wandeling zijn poten hadden verlaten.

Soms kreeg hij het tijdens de wandeling te warm en ging hij in het gras liggen. De eerste keer schrokken we hier zo van dat ik naast hem ging zitten terwijl Gerrit de auto haalde om hem te vervoeren. Thuis in de tuin had hij dan weer volop energie, dus dat taxivervoer bleef bij één keer.

Zijn echt heeele grote vrienden waren Fredrik en ook Suzanne. Daar was hij zo thuis, daar ging hij graag naartoe. Wat heeft hij daar vaak gelogeerd en wat hebben zij geweldig op hem gepast. Gelukkig voor ons wilde hij na elke logeerpartij toch ook wel graag weer met ons mee terug naar huis. Wanneer wij hem vertelden dat Fredrik en Suzanne en Sevs naar ons toe zouden komen zat hij de hele tijd op de uitkijk om te zien of ze er al aankwamen. Kwamen ze eenmaal door de voordeur dan was er geen houden meer aan.

Bij hen mocht hij ook op de bank (bij) zitten

of liggen

In de tijd van de corona epidemie was Greetje een aantal maanden bij ons. Het was in die tijd dat ik een gekneusde knie, gebroken rib of gebroken enkel (hoeveel mankementen kun je krijgen in korte tijd) had en niet met hem kon wandelen en oefenen in goed gedrag. Greetje nam die taak toen van mij over en zo ontwikkelden ook zij samen een hechte relatie.

Midden in die epidemie kochten wij Bosse (onze camper) en natuurlijk ging Gösta mee op onze reizen. Hij vond het wat krap in de camper en tijdens die verblijven in de camper leerde hij achteruit lopen. Achteruit tot hij kon keren.

Op die reizen kwamen wij ook menig andere hond tegen. Soms verwacht soms onverwacht wanneer een kleine keffer al blaffend ineens onder een andere camper uitschoot wanneer we ergens stonden. Dat vond Gösta moeilijk en wij eveneens. Dan was het trekken en scheuren aan de riem en blaffen. Dat was stressvol! Soms waren we er zo moe van dat we hem de hoed opzetten. Het was altijd goed zoeken naar een geschikte plek waarop wij overzicht hadden over zijn soortgenoten.

Ik denk dat er vandaag de dag nog mensen zijn die herinneringen hebben aan de hond met de hoed.

Omgaan met andere honden dat heeft hij nooit helemaal goed onder de knie gekregen.

Ik herinner me ook nog dat hij tijdens ons verblijf bij Henk en Chang en Emke, toen we met elkaar hun huis renoveerden, het hondje van hun buren in het oog kreeg. Het was een mooie dag en ik liep, verdoofd van de Covid (we waren er allemaal ziek van geweest en bij mij duurde dat het langst), met Gösta naar de camper. Ineens zoef, vloog hij met riem en al uit mijn hand vandaan richting hondje buren. Hap, daar had hij hem in de bek, niet om het hondje kwaad te doen maar wel om te spelen. Het hondje vond het niet leuk en heeft hem flink in de neus gebeten. Wij konden het evenmin waarderen. Henk en Chang hadden net hun entree gemaakt in het dorp en lieten zo wel een problematische indruk achter bij hun nieuwe buren. Wat Gösta ook moeilijk vond was wanneer mensen uit angst voor of weerstand tegen zo'n grote hond niet het contact met hem aangingen. Soms probeerden ze, wellicht uit beleefdheid naar ons, hem op afstand over zijn kop te aaien met twee vingers maar dat was Gösta niet genoeg. Dat niet aanvaard worden maakte hem erg gespannen wat zich dan uitte in hard blaffen. Een Deerhound is een pleasende hond, wil contact, wil deel uitmaken van.... Kwamen mensen hem open tegemoet en spraken ze op vriendelijke toon accepterend tegen hem dan was het helemaal prima. Dan liep hij naar hen toe en liet zich knuffelen, geen geblaf, dan was het klaar, friends forever!

Zijn laatste dagen:

wat hebben we hem nog verwend

Hij mocht zelfs op onze bank liggen, dat was vreemd

Fredrik en Suzanne kwamen nog langs om afscheid van hem te hemen en wat vond hij dat fijn en wij ook!

de laatste wandeling door ons dorp, dinsdagochtend

gelukkig scheen de zon

Lieve, lieve, brave Gösta, wat waren wij blij met jou. Je had wel honderd jaar bij ons mogen worden. Een fijnere hond hadden wij ons niet kunnen wensen. Ik schrijf dan wel van hond maar het was meer dan een hond. Het was een individu vol liefde en aanhankelijkheid. Zijn overlijden is te snel gekomen, hij was nog maar 5 jaar. Zijn intense aanwezigheid maakt dat we elk jaar wel dubbel kunnen rekenen. Wat laat hij een enorme leegte achter in onze harten en wat hebben we wederzijds onvoorwaardelijk van elkaar gehouden.

DAG GROTE VRIEND VAN ONS!!