New Zealand reis jan-feb. 2016

Post 1
Post 2
Post 3
Post 4
Post 5
Post 6
Post 7
Post 8
Post 9
Post10
Post11
Post12
Post13
Post14
Post15
Post16
Post17
Post18
Post19


Post 1: DE HALVE WERELD ROND EN PAKE KEES 1 febr. 2016

Ik ben het ritme van de dagen kwijt en heb geen notie meer over de tijd na twee dagen lang in een vliegtuig te hebben gezeten. Eerst 10.5 uur naar naar Hong Kong daarna 10 uur naar Auckland New Zealand en daarna nog 2 uur naar Dunedin.
Ik moest even denken aan mijn pake Kees. Hij was zager bij Halbertsma en heeft in zijn leven meer dan 80.000 km hout gezaagd. 'Twee keer de wereld rond' zij hij dan. Een half keer de wereld rond hebben wij nu in deze twee dagen afgelegd.
Het ontbijt in het Hotel bij Amsterdam de ochtend voor vertrek
Het vliegtuig waarmee we naar Hong Kong vliegen
Onze reis is prima verlopen die van Chang wat minder vloeiend. Ze kon niet mee met haar vliegtuig omdat het 'overbooked' was. Daardoor miste ze ook ons bij de aansluiting in Auckland. Dat gaf aanvankelijk stress. De volgende dag onderhandelde ze een op zich betere vlucht en een compensatie en was ze zo blij dat het allemaal goed verliep dat ze verkeerd om in haar lange broek schoot. Ik weet de details niet over wanneer ze dit doorkreeg.
Voor ons betekende het alleen dat we twee keer van het vliegveld naar ons appartement moesten rijden maar omdat we toch al het gevoel van tijd en afstand al kwijt waren maakte dat niet meer uit. Nu zijn we lekker met zijn vieren.

We zitten vanochtend heerlijk in het zonnetje aan ons ontbijt. Uitzicht over de oceaan met als enige geluid de branding van de zee. Vannacht heerlijk geslapen en vandaag weer vol energie en weer fit na de vermoeidheid van gisteren.
De indrukken zijn hier overweldigend en toch ook deels vertrouwd. Het vertrouwde is dat er veel Nederlandse herkenningen zijn. Zoals roggebrood in de supermarkt van Bolletje maar ook Bokkepootjes (koekjes), niet dat we die eten maar toch.... Zwartbonte koeien in de wei, mooie groene weilanden langs glooiende hellingen en natuurlijk overal schapen in de wei.
Het overweldigende heeft vooral met de natuur te maken. In de lengterichting loopt over het eiland een enorme bergketen die naar beneden toe overgaan in frisgroene hellingen (herkenbaar van de Lord of the rings ). Ik verwacht elk moment Hobbithuisjes te zien maar ben ze nog niet tegengekomen. De oceaan is prachtig en overal aanwezig; mooi helder groen-blauw water. De multiculturele samenleving maar ook de ruimte. Heerlijk en een voorrecht hier te mogen zijn. Fijn vier weken lang met zijn vieren.

Het links rijden is even wennen, we laten het aan Henk over


Het welcome in de aankomsthal in Auckland
We geven onze eerste New Zealand dollars uit aan een lekker kopje koffie.


Ons appartement in Karitane


Maandag 1 februari

Post 2: DIVERSE WANDELINGEN IN DE OMGEVING

Gisterochtend hebben we eerst heerlijk gewandeld in een gebied hier vlakbij. Het gebied is speciaal omdat het voor de Moaori's een bijzondere plek is. Daarom is het in 1993 ook aan hen teruggegeven. Je kunt vrij in het gebied wandelen en af en toe vind je er een bord met daarop een soort gedicht dat de geschiedenis beschrijft. Het gebied is een soort landtong omgeven door de oceaan. Er groeien bijzondere planten en overal heb je schitterende vergezichten. Het is er heerlijk rustig, je zou er zo een dag met een boek door kunnen brengen.












's Middags hebben we een klein tochtje gereden. Naar een speciale plek waar rotsstenen in de vorm van een halve bol op het strand liggen. Moeraki_Boulders. De Maori's hebben hier een speciaal verhaal bij. De grote half ronde bollen zouden zijn ontstaan doordat er na het zinken van een grote kano van een van hun goden, waarin zich grote ronde rieten manden met spullen bevonden, de manden versteend zouden zijn geraakt. De Maori's waren toentertijd een kano varend volk, dat vanuit Azie naar Nieuw-Zeeland is gekomen over zee, per kano. Het verhaal is leuk daar niet van maar waarschijnlijk komen de bollen uit de berg die afkalft door de golfslag van de zee. Ze zouden op de zeebodem zijn ontstaan uit zoutkristallen. Hoe het ook is, het is een mooi gezicht zo'n hele rij met ronde bollen. Bij vloed is het nog net ietsje meer spectaculair. Dan zijn de bollen omgeven door water ze steken er dan ook net ietsje boven de waterspiegel uit.
Leuk was ook dat we toen we op het strand liepen en naar de branding keken we daar twee dolfijnen zagen die genoten van de grote golven van de branding.
Hier zie je een bol uit de berg komen.
's Avonds hebben we nog een wandeling langs het strand gemaakt. Veel gewandeld vandaag. Dat was ook wel goed voor mijn benen die nog steeds erg sponzig zijn van de lange vliegreis.



Dinsdag 2 februari

Post 3: EEN KASTEEL EN ANDERE DINGEN


gisteren was het een heel zonnige dag. Dan bemerk je dat de zon hier toch wat agressiever is dan bij ons. Je hoeft maar eventjes in de volle zon te zitten en hup, je bent verbrand. We smeren raak met factor 30 en proberen geen plekjes over te slaan. Gelukkig was het vandaag licht bewolkt zodat onze huid eventjes kan bijkomen van de verbranding van gisteren.
We hebben vandaag een prachtige route gereden. Een stukje van de Southern Scenic Road. De eerste stop was bij Larnaca Castle. Dat is het enige kasteel van Nieuw-Zeeland en dat wilden we natuurlijk graag zien. Het is in Schotse stijl ontworpen en is tussen 1871 en 1885 gebouwd door William J.M. Larnaca. Na zijn dood, hij schoot zich in zijn werkkamer in het parlement door het hoofd, is het kasteel in verval geraakt. In de vorige eeuw heeft de fam. Barker het gekocht, is gaan wonen in het toen vervallen kasteel en hebben ze het
Doorkijkje vanuit de tuin van het kasteel over de baai.
geheel gerestaureerd. Het ziet er werkelijk prachtig uit. De tuinen rond het kasteel zijn schitterend met veel variatie in soorten planten en zeer de moeite van het bezoeken waard.





























































Harington point



Vanaf het kasteel zijn we naar Harington point gereden. Daar is een Albatros centrum. We hebben daar wat rondgewandeld. Er waren veel meeuwen maar we hebben geen Albatros gezien, Wel zeeleeuwen die lekker in de zon lagen te luieren. De route ernaar toe was adembenemend mooi. Steeds had je een prachtig uitzicht op de Baai waaraan Dunedin ligt.


Het stationsgebouw in Dunedin
Voor in het gastenboek
's avonds nog lekkere spaghetti gegeten a la Chang.



Woensdag 3 februari
Post 4: VAN NUGGETS POINT NAAR TE ANAU.

Vandaag gaan we verder met onze reis.

We rijden eerst nog een klein stukje van de Southern Scenic Road naar Nuggets Point. Bij Nuggets Point staat een oude vuurtoren uit eind 1800. Hij staat op een plek waar veel Zeeleeuwen en misschien ook Pinguïns zijn. Dat is reden genoeg om daar te stoppen. De wandeling naar de vuurtoren is heerlijk met de oceaan als buur en prachtige vergezichten. Het weer is heerlijk, warm zelfs 28 graden Celsius. De Zeeleeuwen liggen lekker te luieren op de rotsblokken. Op een gegeven moment zie ik een pluim water omhoog schieten waarop de zon schijnt en de waterdruppen prachtige regenboog kleuren krijgen. Ik dacht dat het water over een rots heenging en daardoor opspatte. Dat was echter niet zo, het gebeurde namelijk niet weer. Mogelijk toch iets van een walvis of een orka????

Hier dankt Nuggets Point zijn naam aan.





Na Nuggets Point vervolgen we onze route naar de westkust. Doel is Te anau. Daar hebben we een B en B gereserveerd bij een boer. De reis ernaar toe is ongeveer 4 uur. Halverwege bij Riverdale stoppen we eventjes. Riverdale moet je je niet het meeste van voorstellen. Het is een soort streek met huizen en winkeltjes. Het ziet er Amerikaans en Western achtig uit. We drinken er koffie op een altan en eten een Pie. Ondertussen is het een komen en gaan van locals die een ijsje halen vanwege de warmte vandaag. Het zit er heerlijk relaxed.
Na een uurtje rijden we verder om uiteindelijk op onze plaats van bestemming aan te komen.
Duidelijk wordt dat we ons Nederlandse referentiekader los moeten laten hier in Nieuw Zeeland. Een boer is een boer met een boerderij maar de boerderij hier is een geheel andere dan die bij ons. Onze boer woont in een prachtig nieuw huis met bijbehorende kleine lodges die voor de verhuur zijn. Alles keurig ingericht en op en top modern, gemakkelijk en comfortabel. Perfect verzorgd. Maar geen boerderij, geen schuur met tractors en andere landbouw of boeren machines. Onze boer heeft 1300 Nieuw Zeelandse schapen en 300 herten. Daarnaast heeft hij een handje vol Alpaca’s. Mogelijk dat al deze beesten ook in de winter gewoon buiten lopen. Een stal is er nl niet. De boerin ontvangt ons hartelijk, legt ons van alles uit en wij luisteren en kijken met opengevallen mond over de luxe omgeving die voor ons klaarstaat in een schitterende bergachtige omgeving met uitzicht op een meer. Het zal hier heerlijk vertoeven zijn.

Morgen is het doel Milford Sound.


Donderdag 4 februari
Post 5:Milford Sound

In Milford Sound meet men de neerslag niet in millimeters  maar in meters, het is de natste plek in Nieuw Zeeland en het weer kan er van moment tot moment veranderen. Hadden wij gisteren de warmste dag ever in Nieuw-Zeeland vandaag was het ongeveer 18 graden met regen en veel bewolking. Vandaag was de dag dat we de Key Summit hike zouden lopen. Dat is een tocht van 3 uur in de bergen. Dat hebben we ook gedaan. Vanmorgen vroeg vertrokken, eerst 1.5 uur in de auto een daarna de berg op. Een prachtige wandeling in een gebied met veel ongerepte natuur en zeldzame planten.



















Na een uur stevig doorlopen zijn we hier op de top aangekomen. Op de top is nog eens een hele wandeling uitgezet langs mooie plekken met bijzondere begroeiing en of prachtige uitzichten. Jammer was natuurlijk dat het zo bewolkt was. boven aangekomen zagen we aanvankelijk bijna niets. Na even wachten kregen we toch nog een glimp te zien van de werkelijkheid achter de wolken. Inmens.

Zo bewolkt was het aanvankelijk
Na even wachten kwamen de bergtoppen toch nog te voorschijn.
Het was erg koud boven op de berg door de harde wind. Daarom zijn we niet lang gebleven en vrij vlot weer afgedaald. Beneden een kopje koffie gedronken met iets lekker erbij in het bezoekerscentrum.
Bijzonder bij Milford sound is dat het in verbinding met zee staat. Vanuit het bezoekerscentrum vertrekken er veel rondvaarten door het fjord. Dat hebben we vandaag niet gedaan omdat dit voor morgen in de planning staat wanneer we naar Doubtful Sound gaan. Dat is ook een fjord, groter dan Milford Sound.

Op de terugweg zijn we nog een aantal keren uitgestapt om eventjes de omgeving te proeven.

The mirror lakes
Rondvaartboot door het fjord
Een wirwar van watervalletjes na de regenbui


Zaterdag 6 februari


Post 6:FIORDLAND

Een aantal dagen geen internet en ook geen blog. Een cruise in fiordland was de oorzaak.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken vanuit ons logeer adres bij de boer. Omdat we het appartement zo leuk vonden heb ik er eventjes wat foto's van genomen.
woongedeelte
keuken eetkamer

Een van de slaapkamers
Overloop



De kippen voor de verse eieren

Reeen in de voortuin.

Uitzicht

Op het dek van de veerboot
We zijn afgereisd naar Doubtful Sound. Daar aangekomen werden we opgehaald door een veerboot die ons over Lake Manapouri naar de Wilmot Pass. Dit laatste is een stuk bergland tussen Lake Manapouri en het fjord Doubtful Sound. Er loopt een weg die speciaal is aangelegd om bij de Doubtful Sound te kunnen komen. Bij Doubtful Sound lag de 'Navigator' op ons te wachten, het cruiseschip waarop we de volgende twee dagen doorbrengen. De tocht op De Navigator was onbeschrijflijk mooi. We zijn helemaal door het fjord gevaren tot op de oceaan.


De veerboot voer erg snel, dat kun je zien aan de Jetstraal
De verbinding tussen het meer en het fjord


Hier zie je in de diepte het fjord al liggen.
 De naam Doubtful Sound daar zit een verhaaltje bij. James Cook heeft in 1770 Nieuw Zeeland in kaart gebracht. Hij kwam aan bij dit fjord en wilde er eigenlijk wel in varen. Dat heeft hij niet gedaan omdat hij twijfel had of hij er ook wel weer uit zou kunnen zeilen. Die twijfel had te maken met de windrichting. Hij was bang niet de goede wind in de zeilen te krijgen nodig voor de terugvaart uit het fjord. Hieruit is de naam Doubtful Sound ontstaan.




Je kunt hier zien dat het water erg donker is van kleur. Dit komt omdat het water heel erg schoon is. Het water is nog niet vermengd met het veel zoutere zeewater. Je hebt dus eigenlijk twee lagen water op elkaar. De bovenste laag water is ook warmer (in de zomer wel 20 graden C) dan de onderste laag (ongeveer 10 gr. C.). Ik heb het gedronken en het smaakt slechts een heel klein beetje zout. De vermenging van het water vindt plaats in zee. Dat kun je ook zien aan de verschillende kleuren die het water kan hebben.

Een Albatros

Het water spat omhoog tegen de rotsen bij de uitmonding van het fjord.
De Pacific


Zeeleeuwen die juist bij de uitmonding van het fjord hun favoriete plek hebben.
 Het bos op de bergen is eigenlijk regenwoud. De bomen groeien in een moslaag die zit met behulp van mineralen op de rots hecht. Wanneer er veel regen ineens valt kan het zijn dat er delen van het bos wegspoelen. Dat kun je hier zien op de foto. De lange strepen zijn eigenlijk lidtekens in het woud. Het zijn tijdelijke watervallen geweest die ook wel ' disasterfalls' worden genoemd. Vanwege het wegspoelen van de bomen.


Tijdens de tocht was er ook wat waterpret in het programma opgenomen. Je kon kiezen of je wilde kanovaren of dat je met een kleine boot een tochtje wilde maken. Henk en Chang kozen voor de kano wij voor het bootje. Tijdens het kanovaren zwommen er twee dolfijnen langs de kano van Henk en Chang.


Zondag 7 februari


Post 7:MOOI MOOIER MOOIST? LAKE WANAKA AND MOU WAHO ISLAND
We hebben een boom geplant in Nieuw Zeeland

Gisteren zijn we nadat we van boord gingen naar Wanaka gereden. Wanaka is een kleine stad gelegen aan Lake Wanaka in de buurt van Queenstown.De tocht voerde ons door Middle Earth een berg gebied dat dan weer op de Alpen leek en op andere momenten op de Pyreneeën en soms ook op de Himalaya. Het meest lijkt het natuurlijk op de bergen van Nieuw-Zeeland.
Deze keer hebben we ons verblijf in de stad en opnieuw is het luxer dan thuis.
Tijd om uit te slapen en rustig te ontbijten hadden we niet omdat er een uitstapje in de planning stond.
Mou Waho met de bijna uitgestorven Weka vogel in een wandeling onder begeleiding van Chris.
Dus met de ogen nog half dicht stonden we vanmorgen voor 9.00 uur al op de steiger.
Chris is een man van onze leeftijd schat ik, easy going net als iedereen hier. Zijn boot is klaar, hij vertelt ons over de veiligheidsvoorzieningen en dan vertrekken we. Als we de haven uit zijn zet hij de twee 150 PK buitenboordmotoren vol gas en schieten we door het water heen, onder weg naar Mou Waho wat 'moeilijk te bereiken' betekent.
Tijdens het varen en het sturen vertelt Chris honderd uit over de geschiedenis en de ontwikkeling van het eiland. Hij laat ons ook nog een zelf gevonden bot zien van een dinosaurus achtige vogel die op het eiland heeft geleefd. Dit bot heeft hij wetenschappelijk laten onderzoeken, het is echt verzekert hij ons. Zijn verhaal ondersteunt hij, terwijl hij af en toe ook even een tikje aan zijn stuur geeft, met boeken en posters. Het verhaal is reuze interessant.




 Bovenstaande foto's heb ik onderweg geschoten en zijn niet gefotoshopt, is het niet indrukwekkend...
Aangekomen op het eiland laat hij ons kennis maken met Wally de Weka. Wally is dus een Weka en een weka is een vogel die niet kan vliegen. Deze vogel dreigde uit te sterven omdat de niet vliegende vogel een gemakkelijke prooi is voor roofdieren en omdat de Maori's hem graag opaten. Omdat het gebied dat we vandaag bezoeken Wereld erfgoed is is er veel gedaan om het in zijn originele staat terug te brengen. Dit betekent ook dat de natuurlijke vijanden van de Weka, die van origine niet op het eiland thuishoren, uit het gebied zijn gehaald. Dit gaf ruimte voor het conserveren van de soort. Wally is een weka uit dit programma, een van de eersten, hij is 14 jaar en vader van vele nakomelingen, hij heeft een vrouw Sally en die is 13 jaar. Wally en Chris (onze gids) zijn goede vrienden van elkaar.
Wally de Weka
Na de kennismaking met Wally heeft Chris ons over het eiland geleid en ondertussen vertelt hij heel veel. Een ruim een uur durende wandeling naar de top van de berg (het eiland is een berg in het lake Wanake) waar opnieuw een meer  is. Dus een meer op een eiland in een meer op het zuidereiland. Snap je het nog. Het bovenste meer ligt 150 meter hoger dan lake Wanaka. Onderstaande foto's geven een impressie.

Bovenop de berg kregen we van Chris een 'high tea' aangeboden bestaande uit koffie en thee naar keuze en heerlijke koekjes. Geheel verzorgd!!



Hier zie je heel duidelijk de twee meren. Hoogte verschil 150 meter.


 In de periode waarin goudzoekers actief waren op het eiland werden er sparren geplant omdat de houtzoekers hout nodig hadden en sparren snel groeiende bomen zijn. Dit betekende dat het eiland vol met deze bomen kwam te staan die al het licht wegnamen voor de bestaande vegetatie. Al deze sparren zijn nu gerooid zodat het natuurlijk evenwicht in de natuur zich weer kan herstellen. Chris heeft een bedrijf in de toeristenbranche en wil daarnaast het herstel van de biotoop van de omgeving stimuleren. Daarvoor plant hij met elke groep die hij daar brengt een boom. Wij hebben een wijnbesboom geplant, waar heerlijke zoete bessen aan komen, voedsel voor de vogels die er vertoeven en die dronken worden van de wijnbessen.


...en daar staat ie dan in de grond. We hebben er nog even een HAKA bij gedaan.
 Op de terugweg stopte Chris de boot nog even bij een waterval.


... en weer terug..

naar Wanaka
 's Middags hebben we even lekker op het strand geluierd en hebben Gerrit en ik zelfs nog even gezwommen.


Nadat we uitgeluierd waren zijn we nog de stad in geweest om iets te drinken en hebben we Indisch gegeten. Het is ten slotte ook nog eens Chinees oudejaarsavond.
Voor Henk en Chang en Hua en Min en James en iedereen die wij nu kennen in China heel veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar van de Aap.



Maandag 8 februari

Post 8:DE SPECTACULAIRSTE DAG UIT ONS LEVEN (titel bedacht door Henk) omdat 'IN VOGELVLUCHT DOOR MT ASPIRING NATIONAL PARK' te oubollig werd gevonden.


Vanmorgen was het wederom niet uitslapen en geen rustig kalm ontbijtje maar hoppa om 8.30 uur de auto in om een uur lang te rijden naar onze bestemming van vandaag.
De tocht voerde ons door een deel van MT Aspiring National Park naar een klein dorpje Makarore. Daar moesten we ons melden bij een toeristen centrum. In het snelle opstarten van de dag vergaten we onze voucher mee te nemen wat in de auto enige discussie gaf. Gerrit wilde terug om hem op te halen, de rest zei.. we rijden door. Bij aankomst bleek het geen probleem te zijn, de Nieuw-Zeelanders die we tot nu toe zijn tegengekomen zijn niet zo van de problemen en de regeltjes ze leven lekker en lijken te genieten van wat ze doen in hun mooie land, we konden dus zo door naar.......De helikopter die voor ons klaarstond. Jawel.. dan liever de lucht in.. en daar gingen we. Ik had het voorrecht om samen met Chang als uitverkorenen op de voorste stoelen te mogen zitten in de heli. De lichtste personen mochten nl voorin zitten. :) Nu weet ik niet of ik de lichtste ben maar het klonk me wel als muziek in de oren. Wij hadden zo het mooiste uitzicht over Aspiring National Park. De helikopterpiloot vloog ons langs de mooiste plekje en maakte spectaculaire bochten en vertelde over wat er te zien was aan bergen. Alle namen heb ik niet kunnen onthouden en hieronder volgen de foto's die ik tijdens de vlucht heb kunnen maken.

















 Hier komen we aan bij de rivierbedding. Die lijkt op de foto hierboven smal maar die wordt ietsje verderop veel breder. Dat is de plek waar de heli landt en waar wij uit mogen stappen. Hier is het beginpunt van een hike van ongeveer 8 tot 10 km langs de rivier en door het aangrenzende bos. We lopen door een wereld zoals die is als de mens het laat zich ermee te bemoeien. Hier staan geen huizen, wonen geen boeren, lopen geen wegen, het is uitsluitend natuur. Wat is het hier mooi. Waar moet je nog naartoe wanneer je dit hebt beleefd?



....en daar sta je dat, achtergelaten door een helikopter, op jezelf aangewezen en kijken of je het pad kunt vinden.


 Hier zie je de begin paal. Met een oranje top. We hebben de trail gevonden en nu is het een kwestie van de oranje driehoekjes volgen en de trail niet verlaten. De route was perfect georganiseerd zou je kunnen zeggen. Op diverse afstanden kon je water bijtanken!

 Dat zie je Henk hier doen. Het flesje vullen gewoon uit de rivier. Het water is kristal helder en bij het vertrekpunt werd vertelt dat dit kon dat er geen verkeerde bacteriën in het water aanwezig zijn.



 Het pad is deels redelijk goed begaanbaar, het stijgt en daalt, maar soms komen we bij een stuk dat door de rivier is weggespoeld en is is het klauteren en klimmen over de grote rotsblokken en zoeken waar de trail weer verder gaat. Of soms moet je over een omgewaaide boomstam een rivierbedding oversteken.

 We pauzeren 3 keer moeten goed drinken omdat we veel zweten

 Het bos waar we door lopen kent een aantal heel oude bomen en ook een aantal bomen die aangetast zijn door zwam.


 Hier volgen nog een aantal sfeer foto's




 Uiteindelijk komen we na 4 uur lopen aan bij een hut. Het is een overnachtigshut voor wandelaars die meerdaagse tochten lopen. Vlak bij de hut wacht er een boot op ons.




 In de verte zie je als je goed kijkt aan de overkant van de rivier een paar mensen staan. Daar ligt ook de boot. De boot is het derde spektakel van deze dag. Het is een JET boot die maar 10 cm water nodig heeft om te kunnen varen. Na het instappen krijgen we instructie over hoe we ons vast moeten houden en hoe we ons lichaam met onze benen kunnen remmen. De boot volgt de rivier en we schieten er met volle vaart overheen. Het is spectaculair!! Een aantal malen maakt hij een stop nadat de bestuurder met zijn arm in de rondte zwaaide. Bij dat teken moesten we ons lichaam remmen volgens de instructie. De stop betekende de boot vol gas met de neus de andere kant uitzetten. tijdens de stop kregen we nog weer informatie over de omgeving. Ik was ondertussen zo onder de indruk van  alle input van deze dag dat ik niet meer kan vertellen waarover die informatie ging. Het is me tijdens de boottocht, met gevaar voor eigen leven en mijn nieuwe iPhone 6s, nog net even gelukt een paar foto's te schieten.




Wat is dit een mooi land en wat ben ik en zijn wij onder de indruk van wat we hier beleven.



Dinsdag 9 februari

Post 9: LAKE TEKAPO

Vanmorgen was Gerrit alweer vroeg uit de veren om voor ons het ontbijt te maken. Zelf ben ik nog een uurtje blijven liggen omdat ik vannacht toch wel erg druk was met de indrukken van de vorige dag. Ik mocht eventjes uitslapen. Na een heerlijk ontbijt zijn we onze spullen weer bij elkaar gaan zoeken om zo rond 10 uur te vertrekken vanuit Wanaka richting Tekapo. Tekapo ligt aan Lake Tekapo en ons doel aldaar is Mount Cook. Zie hier voor meer info over Mount Cook.
De bakkerij in Twizel

Het was vandaag geen verre reis. Zo halverwege zijn we even uitgestapt in Twizel (ja je leest het goed) voor een lekker kopje koffie met iets lekkers erbij! Een heerlijke Pie deze keer. Twizel is een dorpje gesticht toen de arbeiders die werkten aan de dam/waterkrachtcentrale woonruimte nodig hadden voor zichzelf en hun gezinnen. Het dorp is gebouwd als een tijdelijke voorziening. Toen de arbeiders vertrokken floreerde het dorp, dat kwam o.a. door het toerisme.
Na de koffie zijn we verder gereden en al snel werden we verrast door een schitterend uitzicht op Mount Cook. We hebben daar even een foto momentje van gemaakt.

De musjes hier houden ook wel van een kruimeltje en zijn net zo brutaal als die op Schiermonnikoog
Even een fotomomentje
The backseat drivers
Mount Cook

 In de meren hier is het water heel erg blauw van kleur. We vroegen ons al steeds af hoe dat kan. Op een informatiebord las ik dat er deeltjes uit de bergen in het water komen die het licht zodanig breken dat het blauwe licht het meest weerkaatst wordt. Vandaar die blauw/groene kleur van het water.

 We hebben natuurlijk nu ook weer een ander huisje, het "Bush house". Wederom een prima locatie.



Woensdag 10 februari
Post 10: MOUNT COOK EN NOG EEN GRAPJE VAN HENK.

Vanmorgen was het bewolkt en omdat bij mij het glas toch al snel half leeg is dacht ik dat het uitstapje naar Mount Cook vandaag in het water zou vallen. Maar nee hoor… tijdens ons ontbijtje brak de zon al door en klaarde het op. Het bleef vandaag prachtig weer.
Dus snel de boel opgeruimd en hup in de auto voor de reis naar de berg. Voor de zekerheid toch maar laagjes kleding aangedaan en extra warme kleding in de rugzak. Verder bammetjes gesmeerd en voldoende drinken mee.
We konden kiezen uit verschillende wandelingen op de Mount Cook en hadden besloten voor de lange wandeling te gaan van 4.5 uur. Daarvoor moesten we de auto parkeren bij hotel De Hermitage. Daar konden we gelijk het wandelpad op. Doel was te gaan lopen naar het gletsjermeer dus naar het eindpunt van de geltsjer waar deze zin smeltwater lekt in het meer.









Zoals je ziet ligt de Mount Cook al keurig op ons te wachten. Hij ligt er prachtig bij vandaag.
































Chang liep vandaag voor de eerste keer op haar nieuwe wandelschoenen. Tijdens onze vorige wandeling liet net in de laatste meters de zool van haar sportschoenen helemaal los. We hadden daarom eergisteren nog nieuwe schoenen gekocht.


Wel de nieuwe wandelschoenen doen het prima, na 2.00 uur lopen bereikten we de eindbestemming.







Na1.5 uur lopen zijn we eventjes gaat lunchen. Daarvoor hadden we bammetjes gesmeerd. Ik weet niet of jullie het woord bammetjes kennen. Wij hebben het geleerd van Louis. Die wil altijd bammetjes eten. Heerlijk die bammetjes zo halverwege de berg.

















De wandeling was gemakkelijk te doen. Er was een goed pad, we moesten drie keer de rivier oversteken en daarvoor zijn 3 stevige hangbruggen aangelegd. Chang vindt die bruggen een uitdaging, zou houdt zich daarom goed vast aan de railing, dat helpt ontzettend.
Tijdens het wandelen hadden we een filosofische discussie over cultuurverschillen die je opmerkt tijdens het wandelen in het ontmoeten van mensen. Het pad op de berg is smal dus je loopt vlak langs elkaar bij het passeren. We bemerkten dat Aziatische mensen naar de grond kijken bij het passeren. Fransen zien je niet, Engelse mensen kijken je aan met een glimlach en zeggen "Hello", Australische en Nieuw-Zeelandse mensen zeggen "how are you" en beginnen bijna een praatje met je. Zelf probeer ik de mensen aan te kijken en bij oogcontact even te groeten. 





We hebben bij aankomst van ons doel eerst even zitten genieten van de gletsjer op de Mount Cook en van de mensen die aankomen en wat ze dan doen. Altijd leuk om te doen, mensen kijken.










Daarna zijn we nog afgedaald naar het meer om even het water te kunnen ervaren. In het water drijven nog ijsbrokken. Op de foto hiernaast heeft Chang er eentje in haar handen, het water is ijskoud.
Ook daar hebben we lekker een poosje gezeten en hebben we steenmannetjes gemaakt. Daarna de afdaling ingezet weer terug naar het hotel. Deze keer zonder pauze. Bij het hotel hebben we even gezeten om iets te drinken en ons eerste ijsje in deze vakantie te eten.











































De terugweg werd nog spectaculair door een geintje van Henk. Hij is de chauffeur, dat doet hij overigens prima, wij klagen niet op de achterbank. We werden allemaal wat suf op de terugweg, van de inspanning natuurlijk, en op een gegeven moment reed Henk van de weg af om eventjes waarschijnlijk om ons wakker te schudden en om een foto te nemen. Daarvoor dacht hij een hellinkje te kunnen nemen naar het meer toe, wij riepen nog, net weer wakker geworden van het gerammel door het rijden op de oneffen grond, doe het niet…. Maar hij deed het wel. Daar stonden we met de auto onder aan de helling, Henk dacht naar het meer te kunnen rijden en daar weer het pad naar boven te kunnen pakken en had de greppel tussen de weg naar het meer eventjes gemist.
Daar stonden we met auto, toen hij probeerde de helling in omgekeerde richting weer te nemen ging dat niet. Wij eruit en weer opnieuw proberen…… en ja hoor, gelukkig!!! Daar reed de auto de helling weer op en konden we gelukkig verder rijden. Wij op de achterbank moesten even bijkomen van dit avontuur. We hebben nu maar afgesproken dat we de verharde wegen aanhouden, mooi recht, dat rijdt lekker.
Thuisgekomen hebben we boodschapjes gehaald en lekkere wraps gegeten.
Na het eten en het opruimen zou ik mijn blog gaan schrijven  en weigerde mijn computer mee te werken. Vannacht ging het gelukkig beter. Mijn blog vandaag is nachtwerk ier en bij jullie midden op de dag.


 We hebben de Mount Cook nu van alle kanten bekeken en op de foto gezet. Het is een prachtige berg die eigenwijs over het Zuider eland uitkijkt. We hebben van hem genoten!


Donderdag 11februari


Post 11: PEEL FOREST EN RATA FALLS

Vanmorgen was het hard werken om 10.00 uur ons huisje te verlaten. Midden in de drukte ging mijn telefoon en probeerde Greetje even te bellen. Even lekker bijpraten lukte helaas eventjes niet vanwege de drukte van het moment. Greetje is weer in Amsterdam en had een goede presentatie in Utah. Wel fijn om even te horen dat ze thuis is en alles goed is gegaan.
10.00 uur precies reden we weg uit Tekapo op weg naar Peel forest. Onderweg vroegen we ons af wat we ook alweer moesten in Peel forest. We konden het niet bedenken wat we er hebben ingepland en gingen ervan uit dat het wat een tussenstop zou worden. Misschien een beetje uitrusten van alle indrukken van de afgelopen dagen.

Omdat het niet zoveel tijd naam om van Tekapo naar Peelforest te rijden konden we alle stoppen meenemen onderweg. Ik heb me wat gefocusseerd op de natuur. We hebben nl al vaak gehoord dat er hier in Nieuw-Zeeland veel sparren gepland zijn vanwege de noodzaak aan hout voor de goudzoeker. De goudzoekers zelf zijn niet rijk geworden hier, de toeleveranciers van o.a. hout wel.
Het eiland heeft volgestaan met sparren. het probleem hiervan is dat waar er sparren groeien de inheemse beplanting het loodje legt omdat de sparren dicht op elkaar staan en al het licht wegnemen.

Nieuw Zeeland kent een conservatie beleid wat er zich op richt de natuurlijke habitat weer te herstellen. We zien dan ook veel gebieden waar bomen gekapt zijn en andere gebieden waar de Sparren nog staan. Er zijn ook gebieden waar de originele boomsoorten alweer terug zijn gekomen. Je ziet duidelijk het verschil. Hier heb ik wat foto's van genomen.
 Hier zie je op de voorgrond bomen in de vorm van bolletjes in verschillende kleuren groen. Daarachter zie je de strak groene sparrenbomen als een deken over de berg heen groeien.
Wat ons dan wel weer erg verwondert,
is dat in een land waar zoveel aandacht is voor natuurbeleid er in de supermarkten zoveel met plastic wordt gewerkt. Alles wat je koopt komt standaard in een plastic tasje. soms een of twee dingetjes en dat wordt er alweer een ander plastic tasje gepakt. Wij komen met onze eigen boodschappentassen naar de kassa. We moeten dan nadrukkelijk vragen of de boodschappen daar wel in mogen. Dat is overigens nooit een probleem.

Zo in discussie over natuurbeheer en milieu komen we aan in Peelforest. Ongeveer 10 huizen een een middenstander die een soort lunchcafe heeft waar je ook een paar boodschapjes kunt doen en wat tegelijkertijd ook dienst doet als een soort toeristen informatie centrum. We hebben er een loempia gekocht omdat we veel te vroeg waren om al in te checken voor ons verblijf. Na de loempia dachten we even een korte wandeling te maken naar Rata falls. Volgens de informatie borden zou het een wandeling worden van ongeveer 2 uur, een uurtje heen en een uurtje terug dachten we. Dus wandelschoenen aan en lopen maar.
De trail waarlangs we moesten lopen was blubberig en voor een deel slecht begaanbaar maar de natuur is prachtig. Het is erg groen en veel bos, eigenlijk een soort regenwoud met veel varens en merkwaardige bomen. Het lijken bomen te zijn met een kale stam, de schors kun je er zo afplukken. Net als soms bij een Berk bij ons. De stam is geel en de wortels van de boom zijn dat ook. Nu weten we gelijk waarom het hier Peel forest heet. Na drie kwartier kunnen we eigenlijk niet verder we moeten een stroompje oversteken alvorens de trail te kunnen vervolgen. Dat doen we al glibberend op de gladde stenen. Dan weer een eindje lopen weer door het water en dan nog een keer. Uiteindelijk moeten we zover door het water dat niet verder kunnen. Toch kunnen we zien dat het pad een eind verderop toch nog verder gaat en we hebben nog niet echt een waterval gezien. Henk besluit zonder bepakking de tocht te vervolgen, wij blijven achter. bij mij begint het ook te kriebelen, ik wil verder, bind mijn schoenen steviger vast, glij een keer uit en val op mijn achterste, gelukkig zonder blessures. Dan na 1/2 uurtje komt Henk terug, Er is inderdaad een prachtige waterval die een meter of 20 naar beneden valt. Het is moeilijk maar te doen en je moet niet bang zijn voor natte voeten, zo zegt hij. Dan wil ik ook. Gerrit en Chang blijven achter, die willen niet mee. Wij nemen een foto toestel mee en wagen de tocht. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik met droge voeten het eindpunt heb gehaald omdat Henk af en toe tot zijn enkels in het water stond om mij te ondersteunen op de gladde stenen. Dank Henk!! maar wat was het een mooie plek. Wonderschoon. Misschien heb je het boek " De Celestijnse Belofte " gelezen. Daarop staat volgens mij ook een waterval in een bos met veel varens. Daar deed het me aan denken. We hebben er een selfie genomen en een filmpje en zijn snel weer terug gegaan naar gerrit en Chang. Daarna wee terug nar het startpunt, ondertussen zijn we wel 4 uur onderweg geweest.

En hoppa de laatste stap en nog droge voeten


Daarna zijn we onze Lodge gaan zoeken. Aan de hoofdweg stond het al aangegeven Peelforest Lodge, dus afslaan, nog eens afslaan en een prachtige oprijlaan lag voor ons. Henk werd er al zenuwachtig van. We komen aan bij een schitterende blokhut met een grote, verzorgde en parkachtige tuin erom heen. Er is een briefje op de deur bevestigd. De deur is open en we kunnen naar binnen en onze gang gaan. Of we een nummer willen bellen met een aanwezige telefoon. Dat doen we. We krijgen te horen dat er om 19.00 uur iemand komt om voor ons te koken, ondertussen kunnen we het ons gemakkelijk maken. Het uitzicht dat we hebben is prachtig, We kijken uit op een weiland met bomen waarachter een aantal bergen zijn. Het is helemaal stil, slechts de geluiden van de vogels zijn er te horen. De zon schijn lekker en overal waar we kijken is het mooi en groen en verzorgd en schoon. Heerlijk. Ons thuis voor twee dagen.

We krijgen een heerlijk diner geserveerd met een heerlijk glas wijn en na afloop wordt ons gevraagd hoe laat we ontbijt willen hebben. Ook het ontbijt wordt voor ons klaargemaakt. En dat midden in de wildernis van Nieuw Zeeland in Peelforest. Mocht je er eens komen.... een aanrader.

Vrijdag 12 februari

Post 12: TOCH NAAR CHRISTCHURCH
Vanochtend begon de dag met een heerlijk verzorgd ontbijtje dat voor ons klaarstond bij het opstaan. Is het niet geweldig!

Bij het bespreken van de activiteit van deze dag besloten we toch naar Christchurch toe te gaan. Aanvankelijk hadden we dat overgeslagen in ons programma omdat de stad nog in een ontwrichte toestand verkeert na de aardbevingen van 2010 en 2011 en er wordt gewerkt aan de wederopbouw van de stad. We wilden het toch zien, vandaar. Christchurch is immers wel de grootste stad op het zuider eiland.



Op de link van Christchurch vind je meer informatie over de stad en de aardbeving.
Chris Riley, van een aantal blogposts terug, zei dat Christchurch eigenlijk niet in een aardbevingsgevoelige zone van Nieuw-Zeeland ligt. Eens in de zoveel honderd jaar zou er zich een aardbeving voordoen. Dat dit dus in 2010 en 2011 tweemaal voordeed is dus heel grote pech. Bij de eerste beving (kracht 7.4) was er al veel schade aangericht in het stadscentrum maar waren er geen doden gevallen ondanks een krachtige beving, in de tweede beving (6.3)was de schade veel groter en vielen er 165 doden. Een paar maanden later volgde er nog een kleine schok.
Vandaag zijn we er geweest en het was indrukwekkend dramatisch. Het gehele stadscentrum is weg, alle handel en alle kantoren zijn er verdwenen. Het stadscentrum bestaan momenteel uit bouwputten met kranen, nieuwe gebouwen die onder constructie zijn en oude gebouwen die worden ontmanteld.

Er is een uitzondering en dat is het project Re-Start. Re-Start is een initiatief van ondernemers die de levendigheid in het stadscentrum terug willen brengen en niet willen wachten tot de herbouw zich heeft voltrokken.Ook willen ze voorkomen dat het levendige centrum zich definitief verplaatst naar andere wijken. In een lege plek midden in het centrum hebben ze een soort winkelcentrum weten te ontwikkelen door containers te plaatsen, die met vrolijke kleuren op te schilderen en hierin winkels en stadscafeetjes te vestigen. Het is een levendige kern geworden waar mensen heerlijk kunnen winkelen, even kunnen zitten om iets te drinken of te eten, waar weer muziek wordt gemaakt en waar vrolijke ontspannenheid heerst Vandaag zijn we hier geweest en hebben we er de sfeer mogen proeven. De eerste winkel, de boekenwinkel, verhuisd eind volgende week terug naar de oude locatie. Over een paar jaar zal dit stadsdeel waarschijnlijk alweer een herinnering zijn.

We hebben wat foto's gemaakt kijk maar eens.

Dit gebouw wordt ontmanteld en afgebroken

Christchurch Cathedral

Dit gebouw provincial counsel buildings staat naast de Kathedraal en er mankeert niets aan.

Re-Start

Re-Start

Re-Start


Warenhuis in een container

rivier de Avon die door Christchurch kronkelt met een terras in aanleg aan de rivier oever.

Bridge of remembrance 
Aan Christchurch zelf daar zit nog wel een mooi verhaal aan vast. Christchurch is ontstaan als het geesteskind van John Robert Godley, een destijds jonge Britse conservatief. Zijn droom was een maatschappij waarin de kerk en de staat nauw verweven waren en die bestuurd werd door de Britse adel. Zijn visioen was een perfect stuk Engeland te creëren in Nieuw-Zeeland. Slechts kandidaten die konden voldoen aan eisen zoals geen alcohol, harde werker zijn en eerlijk en hiervoor ook een certificaat afgegeven door de predikant van hun kerk konden overhandigen, konden zich er vestigen. Deze Canterbury pelgrims moesten tot de meest gerespecteerde leden van de kerkgemeenschap behoren.
Vandaag de dag is daarvan niets meer te merken. In het Re-start deel, waar we vandaag zijn geweest en wat op dit moment de kern van het stadscentrum is, heerst een dynamische gezelligheid, met veel jongeren net zoals in andere steden. De mensen zijn er vriendelijk, gemakkelijk in de omgang en belangstellend.

De beelden die we vandaag van deze stad hebben gezien blijven nog wat op ons netvlies kleven. Met respect hebben we gezien hoe hard er wordt gewerkt aan de wederopbouw van de stad en hoe de mensen de activiteiten van alledag weer hebben opgepakt.

Aan het eind van de middag zijn we weer huiswaarts gekeerd. De lucht betrok en we kwamen zowaar een landschap tegen dat zich in niets onderscheidt van wat we in Nederland gewend zijn.

Rond half acht stapten we binnen. Onze gastvrouw had de openbaar al aangestoken en we konden zo gaan zitten met een glas wijn. Heerlijk!

Ons diner voor vanavond. 

Zondag 14 februari


Post 13: FRANZ JOSEF GLACEER, ROSS EN HOKITIKA, wat hebben ze vandaag met elkaar gemeen.....?


Gisteren zijn we aangekomen bij ons volgende verblijf vlakbij Hokitika aan de Westkust. In onze reisgids staat dat Hokitika de wonderstad van het zuidelijk halfrond genoemd wordt met straten geplaveid met goud. Nu heb ik werkelijk heel goed gekeken maar ik heb uitsluitend asfalt op de straten waar kunnen nemen. 
Hokitika is een goudzoekersstadje en het lijkt er Amerikaanser dan de Amerikaanse stadjes zelf te zijn. Heeft de oostkust veel Europese invloeden, hier aan de westkust waan je je werkelijk in Amerika.  
We zijn dus gisteren weer van oost naar west gereden over de Arthur's pass. Dit is de snelste verbinding tussen Christchurch en Westland (zoals dit gebied wordt genoemd). Nu moet ik eerlijk bekennen dat de pass zelf mij enigszins is ontgaan. Niet omdat ik lag te slapen of zo. Nee Gerrit had voorgelezen dat de Arthur's pass zeer spectaculair zou zijn, iets wat je niet mag missen. Nu vond ik de omgeving steeds al erg spectaculair maar goed ik bereidde me voor om nog meer... Op een gegeven moment kwamen we aan bij een kleine nederzetting, waar we even koffie gingen drinken, heerlijk relaxed, er was veel drukte en twee souvenierswinkeltjes, wat ik al erg veel vond voor zo'n klein dorpje. Na de koffie vervolgden we onze weg en vroeg ik aan Gerrit waar de pas te vinden was op de kaart. Kijk hier, wees Gerrit mij aan. Ik zag dat we in een gebied reden waar de kaart van wit naar groen veranderde en vroeg aan Gerrit of het niet zo was dat wit hoge bergen betekende en groen meer bos. Ja dat klopte verzekerde Gerrit mij. Waarop ik vroeg: ' Waar blijft die pass dan?' Die zijn we al voorbij, zei Gerrit vervolgens, we zijn net koffie wezen drinken op het hoogste punt!!! Laat ik nu gedacht hebben dat de nederzetting aan het begin van de pass lag.... Zo heb ik de pass gemist. Maar de tocht was mooi, daar heb ik zeker van genoten.
Gisteravond zijn we naar Hokitika gereden en hebben we in een plaatselijk cafe-restaurant iets gedronken en gegeten. Daarna hebben we nog een strandwandeling gemaakt waarin we op het strand allemaal sculpturen tegenkwamen gemaakt vaan aangespoeld hout. Heel erg leuk om te zien en heel knap gemaakt.




















We zagen op het strand ook een boot liggen. Dit is een boot die werd gebruikt om personen en goederen aangeleverd te krijgen in dit deel van het land. Dit blijkt een gevaarlijke bezigheid te zijn geweest. Het informatiebord bij de boot vertelt ons dat er soms wel 1 boot per 10 weken zonk. In totaal zijn er 42 boten gezonken. Wat een drama.Na de standwandeling zijn Gerrit en ik naar ons appartement gegaan, Henk en Chang wilden graag de zon zien ondergaan op het strand. Zie hoe mooi de avond was.





Vanmorgen hebben we tijdens het ontbijt besloten naar de Franz Josef Glaceer te gaan. De weg ernaar toe voerde ons deels langs de oceaan kust en verder door het ruige landschap van de westkust. Je kunt zo merken dat het hier anders is dan aan de oostkant van het eiland. De mentaliteit van de bewoners schijnt ook anders te zijn aan de westkust, wat ruiger of onafhankelijker. Dat ruige is ook aan de huizen te zien. Er zit geen luxe aan. In dit gebied zijn het veel goudzoekers geweest op zoek naar geluk en de miljarden aan goud die volgens de overleveringen hier in de grond te vinden zouden zijn.

We komen aan bij het dorpje Franz Josef en binden de wandelschoenen, die er niet meer uitzien, onder om de wandeling langs de rivier de Waibo naar de eindmorene van de gletsjer te maken. Tot 2009 nam deze gletsjer nog steeds in lengte toe, er valt per jaar ongeveer 11 meter sneeuw op deze gletsjer. Sinds 2009 heeft de krimp ook hier ingezet. Onderstaande foto toont de gletsjer halverwege de vallei. In 2009 kwam hij hier nog voorbij. Dat gaat dus heel snel.
We mochten niet helemaal naar het eindpunt toelopen. Soms breken er nl delen van de gletsjer af, dit heeft al ongelukken met dodelijke afloop met zich meegebracht. Dus ook deze keer was het weer van afstand kijken naar...


 We hebben zo een half uurtje bij de gletsjer gezeten, het was er een drukte van belang. Ik heb even een selfie genomen van Gerrit en mijzelf.
Overigens de hoed is niet voor de chique maar het licht is hier zo fel en de zon zo scherp. We smeren elke dag factor 30 op, worden dan ook niet heel bruin, maar verbranden ook niet. De hoed helpt om het licht wat te filteren.

 Na ons bezoek aan de Franz Josef zijn we in Ross aangestoken voor een kopje koffie met iets lekker erbij. Appeltaart deze keer. Ross is een town met 300 inwoners. In de top van de goedzoektijd woonden er wel 3000.  Toen ik daar zo zat aan de koffie met appeltaart verwachtte ik elk moment twee cobows tegenover elkaar die een afrekening hadden af te schieten. Gelukkig gebeurde dat niet. Maar die sfeer had het wel. In Ross was ook nog een wandeling uitgezet met goudzoek informatie. We hebben een stukje gelopen en hebben de rest gelaten voor wat het was. We hadden geen goudkoorts.

Het plaatselijke hotel in Ross

 In Hokitika hebben we ons diner genuttigd bij het plaatselijk Hotel. We zaten heerlijk met een gigantisch mooi uitzicht over de oceaan. We kregen voor Valentijn nog een glaasje champagne bij het diner aangeboden. Hoe feestelijk was dit alles op mijn verjaardag. De eerste verjaardag die ik in de zomer vier!


Franz Josef, Ross en Hokitika en dat alledrie op mijn verjaardag. Het is zeker een dag met een gouden randje.
's Avonds was er nog een feest op het strand.


Dinsdag 16 februari

Post 14: Wellington

Gisteren hebben we een lange reis gemaakt Awantuna naar Picton, ongeveer 5 uur reizen in de auto gevolgd door een oversteek door de straat van Cook van Picton naar Wellington. De straat van Cook doet denken aan het Finse Åland. Een soort scherenkust met eilanden. Prachtig.
Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. het is een uitgestrekte stad die zich heeft gevormd rond een baai en tegen de berg is opgebouwd.

Vandaag hebben we het Te Papa Tongarewa-Museum of New Zealand bezocht. het museum is gehuisvest in een modern gebouw, schitterend ontworpen zowel van binnen als van buiten. In dit museum wordt onder andere de geschiedenis van Nieuw-Zeeland en al haar bewoners weergegeven. Op een schitterende moderne educatieve wijze. Wij hebben vandaag ingezoomd op twee tentoonstellingen een overzichtstentoonstelling over de vorming en de ontwikkeling van het land zelf en daarnaast de geschiedenis van de Maori. Een dag is te kort om alles te bekijken.
Een oorlogskano

Met dit soort kano'n zijn de Maori's hier naartoe gekomen. Dit is een replica in een verkleind formaat.

De eerste Nieuw-Zeelandse vlag.
Natuurlijk ook aandacht voor de verhalen van emigranten .




Dit is een document dat in 1840 is opgesteld door de engelsen en waarin is vastgelegd dat Nieuw-Zeeland het land is van de Maori's en waarmee de Maori's Engelse burgerrechten krijgen maar waarin ook staat vastgelegd dat onder Engels bestuur komt. Het is voor Engeland een zeer belangrijk document maar ook voor de Maori's. Hun rechten zijn er nl in vastgelegd. Uiteindelijk heeft dit er toe geleid dat de Maori's zich beter een plek hebben kunnen verwerven dan bijvoorbeeld de Aboriginals in Australië of de indianen in Amerika.

Na ons bezoek aan het museum hebben we nog een stadswandeling gemaakt, die we hebben afgesloten met een drankje in een Irish pub.



Art Deco brandweerkazerne.


Woensdag 17 febr.


Post 15: KAPITI ISLAND

Vanuit Wellington zijn we naar Kapiti eiland gereden. Dat was geen lange reis, we konden het rustig aan doen. Kapiti eiland is een plek waar de natuur geheel geconserveerd is. Het is daar dus weer geworden zoals het was. Zonder geimporteerde (roof)dieren. Alle ratten, wezels, possems e.d. zijn van het eiland verwijderd.
possum
Dat is een hele klus geweest. Over het hele eiland zijn vallen geplaatst. Deze operatie heeft jaren geduurd. Nu de rovers van het eiland geweerd zijn en de natuurlijke beplanting weer terug heeft kunnen keren komen de vogels er terug. Kapiti eiland staat erom bekend dat de inheemse vogels daar te vinden zijn. Dit zijn o.a. de Kaka (het meest intelligente dier onder de diersoorten), de Weka (al eerder beschreven in mijn blog) en de Kiwi en nog vele anderen. Deze vogels, zou je kunnen zeggen leven nu in het paradijs, ze hebben hier geen vijanden meer. Bedreigde soorten zoals de Kiwi en de Weka kunnen zich hier voortplanten. 

De Kaka



Een aantal jaren terug werd duidelijk dat er toch weer een roofdier op het eiland aanwezig was. Opnieuw is er toen veel inspanning geleverd om deze weer te elimineren. Vallen zetten, gif strooien e.d. De operatie heeft meer dan 300000 dollar gekost. Er werden 3 wezels gevonden een moeder en twee jongen. Waarschijnlijk hebben deze dieren al zwemmend het eiland weten te bereiken. Voordat je het eiland op mag wordt je tas en andere bagage dan ook gecontroleerd op de aanwezigheid van ratten e.d. Op het eiland zelf woont een Maori familie. Sinds 1822, nu vier generaties. Zij zijn de enige bewoners die toestemming hebben hier te mogen wonen. Zij bekommeren zich om het eiland en diens natuurlijke bewoners. 






Wij zijn een nacht op het eiland geweest. Er is ons veel verteld over de vogelsoorten die er te vinden zijn en over hoe enkele bedreigde soorten hier toch weer tot voortplanting komen. Op het eiland is een kleine track uitgezet die we hebben kunnen lopen. We hadden heel erg gehoopt de Kiwi op het eiland te kunnen zien. Hiervoor was een nachtelijke wandeltocht afgesproken onder leiding van een gids. We hebben anderhalf uur gewandeld, wel de roep van de Kiwi gehoord de Kiwi zelf niet gezien. 

De groep was klein 12 mensen die in cabins overnachtten. De groep was divers van samenstelling. Er was nog een Nederlands stel, een engelsman, amerikanen en nog een echtpaar uit Nieuw-Zeeland en wij. 


De boottocht was ook bijzonder. We moesten het strand oplopen, daar stond een grote tracktor klaar mete en soort dok op wielen. Toen de boot aan kwam varen voer die het dok op en werd de boot met de tracktor uit het water het strand op gereden. Daar konden gasten in en uitstappen.




















Donderdag 18 febr.

Post 16: TONGARIRO NATIONAL PARK

Vanmorgen zijn we weer vertrokken van het eiland.
De volgende stop is Tongariro National Park. Tongariro National Park ligt op het noorder eiland en kent drie actieve vulkanen: de Ruapehu, de Ngauruhoe en de Tongariro. Het is het eerste park ter wereld dat door de Uniesco op de lijst van Werelderfgoederen werd gezet vanwege de grote culturele en spirituele culturele waarde.  De bergen zijn heilige plekken voor de Maori's.  Iedereen die de film van ’De Lord of the ring’ heeft gezien, Denk aan de enorme berg en de vulkaan waar de ring in geworpen werd door Frodo. Mount Doom.
In de wintertijd is dit een ski gebied, in de zomer wordt er veel gewandeld. Dat is het gebied waar we nu zijn. We blijven hier drie nachten. Doel is het lopen van de alpine crossing. De Tongaririo Alpine Crossing loopt van Mangatepopo tot Ketetahi en is 18.5 km lang. De track loopt over een vulkanisch terrein en  wordt vaak de beste dagtocht in Nieuw Zeeland genoemd.


De reis naar dit gebied ken nog een paar memorabele momenten. De eerste was de plek waar we even gingen koffie drinken. Het was nl weer zover dat we allemaal zaten te suffen, wij op de achterbank en Chang voorin naast Henk. Dan weet je dat er koffie nodig is. We stopten in Foxton, een klein stadje aan de 1. Toen we aankwamen was het eerste dat ons opviel de ”Duch store”. In de Nederlandse vlag die buiten hing stond OPEN. Dus Chang en ik er naartoe. Alleen maar Nederlandse producten zoals Douwe Egberts koffie roodmerk, custard poeder, koekjes, chocoladeletters, drop etc. Wij vroegen aan de winkelmevrouw waarom er hier in deze stad een Dutch Store is. Zij vertelde ons dat de winkel een onderdeel is van een trust (deze winkel en een koffiehuis, bakkerij verderop in het stadje) en dat het doel van de trust is het financieren van ”De Molen”.  ” De Molen” daarover hadden wij gehoord van Marco en Maria. De molen is gebouwd door Nederlandse immigranten, Jan Langen en Cor Slobbe (een familielid van Maria) met geld van de community (1.000.000 dollar) in 2003. Bij toeval kwamen we dit hier tegen.
Na een lange reis arriveerden we bij, wat in onze reisbescheiden stond aangegeven als, ons adres van bestemming. Nu moet ik eerst vertellen dat al onze locaties meer dan prima in orde zijn. Echter wat we een beetje vreemd vonden is dat er een auto bij het huis stond en toen we voor de voordeur stonden we schoenen in de hal zagen staan en muziek hoorden. We riepen en klopten voorzichtig op de deur, eerst kwam er niemand, toen deed ik de deur maar eens voorzichtig op om Volk te roepen. En ja hoor daar kwamen de huidige bewoners aan. We vroegen in ons beste Engels of zij de eigenaren van het huis waren en dat bleek niet zo te zijn. Ze waren Nederlanders die hier een vakantiebestemming hadden voor drie dagen, zo vetelden ze ons. Wij vertelden hun dat dit huis ook als onze vakantiebestemming in onze bescheiden stond genoemd. Het was een beetje een hilarisch moment. Zij waren samen en benoemden nog dat ze twee slaapkamers over hadden en wij zo bij hen in konden trekken. Voordat we van die optie gebruik gingen maken hebben we (Henk) eventjes gebeld met de contact persoon. Die vertelde ons dat er een verkeerd adres was doorgegeven en we nog een half uurtje doormoesten rijden naar het Nationaal Park en dat daar onze bestemming was. Opgelucht hebben we afscheid genomen van het echtpaar en hen nog een heel goede voortzetting van hun vakantie toegewenst en zijn we doorgereden naar ons logeer adres. Alles prima in orde.

Toen we ’s avonds even bij zaten te komen van alle belevenissen kwam George al eventjes bij ons langs. George, zo hadden we al gehoord bij het inchecken, is een plaatselijke legende. Hij is geboren, getogen en geschoold in dit dorp, bestaande uit 5 straten en 150 bewoners, en is het gebied nooit uit geweest. Hij is de persoon die een deel van de tracks heeft ontwikkeld. Voor de Alpine Crossing heb je vervoer nodig, om er te komen en om van het eindpunt van de crossing weer terug gebracht te worden naar je startplek of logeeradres. Ook heb je actuele informatie nodig over het gebied zelf omdat het actieve vulkanen zijn en je rekening moet houden met de ontwikkelingen van het moment. George gaat dit alles voor ons verzorgen en hij kwam het even afspreken. Zaterdagochtend 7.00 uur beginnen we met het lopen van de crossing.
Wordt vervolgd.





Zaterdag 20 februari
Post 17: TONGARIRO ALPINE CROSSING.... ja toch!

Tongariro National Park village staat geboekt voor drie nachten. Het is de bedoeling dat we hier de crossing gaan lopen. We komen aan op donderdagavond, vrijdag is het slecht weer en we hebben het advies gekregen niet op vrijdag te gaan lopen "the mountan will kill you".zei onze landlord. Bovenop de berg is de wind te hard en te koud om er langs te kunnen. Omdat we nog aan het leven hechten besluiten we op zaterdag te gaan lopen, de weersverwachting voor zaterdag is goed. George adviseert ons op vrijdag een kortere track van 6 km naar de falls te gaan doen om lekker in te lopen. Dat doen we vrijdagmiddag wanneer het wat droog begint te worden en de lucht wat opklaart. Voordat we gaan lopen bezoeken we eerst nog het visitors center waar we ons informeren over de omgeving en over de crossing. Om drie uur starten we onze wandeling. De track is goed te doen en de omgeving is prachtig (zie foto's)




Na het passeren van de waterval komen we aan op een hoogvlakte, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de omgeving.

Mount Doom


We lopen er ongeveer 2 uurtjes over en dat geeft een lekker gevoel na wat omhangen in de ochtend vanwege de regen en de harde wind.
's Avonds besluiten we het niet al te laat te maken omdat het plan is 's ochtends om 5.15 op te staan. Om de een of andere reden doe ik geen oog dicht, blijkbaar maak ik me wat druk over de tocht morgen. Waarover je je ook al niet druk kunt maken, denk ik dan.
s' Morgens om 5.15 gaat de wekker en na het ontbijt maken we onze rugzakken klaar. Voldoende eten en drinken, reserve kleding, warme kleding, regenkleding en zonnebrand. Informatie brochure over het lopen van de crossing
Precies zoals afgesproken staat George om 7.00 uur met zijn busje voor onze lodge. Er moeten ook nog twee Fransozen mee. Hun uitrusting wordt door George afgekeurd. Hij geeft bij een van hen aan dat je de crossing niet op dansschoenen kunt lopen, ook moeten ze meer water mee nemen. We moeten dus even wachten totdat zij de zaken op orde hebben. George is streng, hij is namelijk verantwoordelijk voor ons. Wanneer we niet terugkomen moet hij alarm slaan en gaan zoeken. We rijden weg, het startpunt ligt bij Mangatepopo en dat is 19 km rijden. Om 7.45 staan we startklaar. Zie voor meer info Alpine crossing
Het eerste deel is goed te doen. We stijgen gestaag en de track is goed te lopen. Ondanks het vorderende zomerseizoen is het erg druk. Veel mensen hebben deze dag, met beter weer, afgewacht. Dit eerste deel is er nog behoorlijk veel bewolking, wat prachtige spelingen geeft in het zicht op de vulkanen.
Zo zie je me niet


Zo zie je me wel

Na de eerste toiletten die we bereiken ze na 45 minuten lopen wordt het erg stijl en stijgen we stap voor stap. naar Soda Springs. Daar treft Gerrit een collega uit Stiens, hoe is het mogelijk,  ook op de berg is de wereld maar klein. Na een kort praatje met elkaar en een selfie van ons vieren, gaan we verder op naar de South Crater. Daar eten we even een bammetje.
 Bij de South Crater is een afslag naar de rand van de vulkaar. Omdat we geen zicht hebben op hoe lang de tocht voor ons gaat duren laten we die afslag even aan ons voorbij gaan. Het is namelijk een uitbreiding van de tocht van 3 uur. Dan klimmen we gestaag verder, nog 340 meter stijgen naar de Red Crater. Dat is zwaar werk. De Red Crater heeft zich in 1870 gevormd, de laatste eruptie was in 1975. Hier komen we op het hoogste punt van onze klim. Het is er erg koud, de wind is behoorlijk sterk.


Boven aangekomen nemen Chang, Henk en ik even de tijd om om ons heen te kijken en om het moment even vast te leggen. Nu vraag je je misschien wel af waar Gerrit is. Hij liep in een streep door over het hoogste punt  heen naar een lager gelegen plekje uit de wind. Hij is er geweest, wij zijn getuige, hij staat echter niet op de foto.
Om wat op te warmen zoeken we een plekje in de zon, die dan goed is doorgebroken en de bewolking verdrijft. Ik neem daar nog maar even een selfie van ons samen. We eten en drinken weer even wat en men de tijd om ons heen te kijken (zie foto's)






Na het passeren van de Red Crater begint de lange afdaling aan de zuidkant van de vulkaan. Het uitzicht is schitterend op Lake Maupu en het loopt heerlijk. Het kan niet mooier!



Hier en daar zien we een rookpluimpje uit de berg komen. De laatste eruptie was in 2012.

Na 6 uur en 15 minuten kwamen we op onze eindbestemming aan. George heeft ons weer terug gereden. Hij dacht dat wij wel extreem fit waren, gezien de korte tijd die we nodig hebben gehad de Crossing te lopen. Dat streelt ons ego natuurlijk ;)
15.00 uur zijn we weer thuis met een zeer voldaan gevoel.
Een aantal blogs terug, over de wandeling in Mount Aspiring National Park vroegen we ons af of het nog mooier kon. Wel het antwoord is ja toch! Vandaag was elke meter volop genieten van een wereld die zo mooi is.


Maandag en  Dinsdag 22 23 februari
Post 18: ZWAVEL

We hebben mount Doom achter ons gelaten. Nog een keer een laatste blik en dan weer loslaten. Dat is wat deze vakantie kenmerkt, inzomen en weer loslaten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel een beetje moeite mee heb. Ik ben eigenlijk wat een huismus type. Wanneer ik een paar dagen weg ben en dan ergens anders ga slapen, dan doe ik de eerste nacht geen oog dicht, de tweede nacht gaat het dan wat beter en de derde nacht slaap ik lekker en haal ik de schade weer in. Kun je begrijpen dat deze vakantie, die bestaat uit twee of soms drie nachten ergens verblijven in een Lodge, er op aan komt voor mij. Maar ik moet zeggen het begint te wennen. Dus dag mount Doom en dan weer kijken wat de tocht ons vervolgens gaat brengen.

 Het doel van de reis is Rotorua. De afstand tussen Tongariro Nat. Park en Rotorua is niet groot. We hadden wel tijd voor een uitstapje onderweg. Dit uitstapje werd Orakei Korako (wat zijn het toch prachtige namen allemaal. Ik onthoud ze niet hoor en moet het steeds weer nazoeken bij het schrijven van deze blog. Dat is een soort park met geothermische activiteit. Er zijn allemaal gaten in de grond met kokend water waar stoom uitkomt. Af en toe begint er eentje extra te stomen en te borrelen. Het stinkt er verschrikkelijk en is een heel speciaal gezicht. Er groeit bijna niks rond de geisers uitsluitend wat algensoorten. Er zet zich rond de geisers een zandachtige kristal af. dit kleurt wit en wanneer er alpengroei is dan kleur het oranje. Er was een wandelroute van 1 uur uitgezet die we hebben gelopen. Na afloop hebben we een ijsje gegeten en terwijl we dat deden hoorde ik een wat ouder Nederland stel wat mopperen over de kosten van het uitstapje. Op een gegeven moment schoot die man mij aan om te vragen of ik me had verdiept in het gebeuren. Ik zei tegen hem dat ik dan niet op een wetenschappelijke manier had gedaan. Nu moet je weten dat ik me meestal niet zo verdiep in de uitstapjes. Gerrit zoekt dat allemaal uit. Daarna vroeg die man aan mij of het de moeite waard was. Blijkbaar wilde hij de kosten en de baten tegen elkaar afwegen. Ik zei tegen hem dat ik dat wel een beetje een moeilijke vraag vond. Dat dit afhangt van wat je al hebt gezien van het geiser gebeuren. De man is daarna afgehaakt met het stellen van vragen aan mij, na nog de mededeling te hebben gemaakt dat Japanners hier niet komen omdat die niet meer dan twee minuten willen lopen. Ik heb daar maar niet meer op gereageerd.
Kokend water uit de grond is een merkwaardig en indrukwekkend gebeuren, dit park gaf mij daarover een mooi beeld, na een park heb ik het wel gezien.

We kwamen aan in Rotorua, in de handleiding van onze reis stond dat de Lodge gemakkelijk te vinden zou zijn. In totaal hebben we ons geloof ik vier keer verreden en hebben we uiteindelijk google maps er bij moeten halen. Ons verblijf lag boven op de berg net buiten de stad. Het was er weer dik in orde. We hadden werkelijk een schitterend uitzicht over de stad en het meer waaraan de stad ligt.
Overal in de stad zijn parken met geisers die je kunt bezoeken. Wij hebben dat niet gedaan, en hebben in de stad wat site-seing gedaan.
Bij aankomst in onze lodge hadden we gelukkig ook weer eens internet en kreeg ik van Femke en Louis een aantal foto's binnen. Zij zijn nl deze week ook op vakantie. Skiën in Italie. Elke dag 100 km heb ik van hen begrepen.

Maar weer terug naar Rotorua. We hadden gelezen dat deze stad tot twee keer toe is uitgeroepen tot de mooiste stad van Nieuw-Zeeland. Dat wilden we natuurlijk zelf ook ontdekken, zo langzamerhand hebben we hier al heel wat steden gezien. Onze favoriet is tot nu toe Wanaka.
Rotorua heeft zeker een aantal leuke aspecten. De geisers, kokende poelen, een heel mooi museum waar we zijn geweest maar wat we niet hebben bezocht omdat de speciale tentoonstelling over theedoeken ons niet het allermeest kon bekoren, een Maori dorp met een prachtig bijeenkomst gebouw en kerk en vervolgens buitenwijken met mooie huizen en tuinen. ..... En het stinkt er naar zwavel. Voor ons staat deze stad niet op 1. 
Het museum van Rotorua 
dinsdagochtend zijn we vetrokken. Voordat we verder gingen met onze reis hebben we eerst nog de Redwoods bezocht. 
Gerrit en Henk lijken wel Hobbits
Henk meet de omtrek van de boom
Dat is een bos met heel hoge en dikke bomen. Ik vroeg me nog even af of hier ook opnamen van Lord of the rings hebben plaatsgevonden. Henk was van mening dat de sprekende bomen niet in deze film voorkomen. Volgens mij is hij hier mis mee. Ik heb toch bewegende en sprekende bomen in de film gezien. Henk is erg stellig in zijn nee en zegt dat de bomen voorkomen in  de film " De Hobbits " . Na deze reis moeten Gerrit en ik de films nog maar eens weer zien. Het bos was indrukwekkend. We hebben er een wandeling van 1.5 uur gemaakt voordat we 150 km in de auto moesten op weg naar Coromandel en om preciezer te zijn: Otama beach.

Woensdag en donderdag februari
Post 19: DE FINALE
Otama beach is waar onze lodge is. We hebben hier 3 nachten geboekt. De gedachte daarbij is even bijkomen voor de lange reis naar huis begint. Dus 's ochtends doen we rustig aan, lekker de tijd nemen voor ons ontbijtje en vervolgens even overleggen wat we gaan doen. Woensdag hebben we besloten naar Coromandel te gaan. De verhuurder had ons geadviseerd er te gaan kijken, de omgeving zou erg mooi zijn. Voordat we op stap gaan beklimt Henk de heuvel achter onze Lodge. Vanaf daar heeft hij een mooi uitzicht over de omgeving waar we zijn.
De tocht naar Coromandel is idd erg mooi. We bevinden ons in het noorden van het Noorder Eiland. Dat klinkt koud maar dat is warm. Hier is het warm in het noorden en kouder in het zuiden. We zijn hier steeds in de war mer noord en zuid en oost en west; het went maar niet dat onder de evenaar denken.
Onderweg stoppen we nog even bij een uitzichtpunt. Daar vinden we een prachtig uitzicht over Coromandel ingebed in haar omgeving. Er staat ook een informatiebord waarop staat hoeveel bomen hier geplant zijn. In mijn eerdere blog had ik al beschreven dat in Nieuw-Zeeland veel inspanning wordt geleverd aan het terugbrengen van de natuurlijke habitat. Hier is dat erg mooi. Je ziet hier de bomen levendig en wisselent in kleur en hoogte en tussen de bomen zie je enorme varens. Ik heb er eentje op de foto gezet. Het is de Zilvervaren.
De zilvervaren is het logo van de All Blacks, Nieuw-Zeelands nationale trots, het rugby team.
Binnenkort zal er in NZ een referendum worden gehouden over de nationale vlag. De nieuwe vlag heeft ook de Zilvervaren als nationaal symbool. Reden dat men hier nadenkt over een nieuwe vlag is dat de huidige vlag erg veel lijkt op de vlag van Australie. Blijkbaar wil Nieuw-Zeeland zich meer onderscheiden met een nieuwe vlag. Henk had hem wel helemaal zwart willen hebben net als bij de All blacks. Ik ben van mening dat het mooi is wanneer er blauw in een vlag zit en rood en liefst ook wit. Niet omdat ik zo nationalistisch ben maar omdat ik dat(naast hemelsblauw en hemels geel :) )mooie vlagkleuren vind.
Coromandel was een leuk stadje, meer een dorp eigenlijk, om eventjes in rond te stappen. We hebben er even koffie gedronken en de winkeltjes bekeken en zijn vervolgens weer huiswaarts gekeerd. Donderdag was voor Gerrit en mij een rustdag. Ik heb de was gedaan, we hebben een heerlijke strandwandeling gemaakt. Henk en Chang zijn samen even op stap geweest, hebben boodschapjes gedaan voor het laatste diner. En zo komt het zover dat we alle dingen hier voor de laatste keer doen. Morgen begint de lange reis naar huis en morgen is ook het afscheid van Henk en Chang. We kijken terug op een prachtige tijd met elkaar in een meer dan prachtig land. Wat een voorrecht. Morgen 6.00 uur opstaan en dan op weg naar Auckland.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten